ငရဲ႐ွိတယ္၊ တိရစၦာန္႐ွိတယ္၊ ၿပိတၲာ႐ွိတယ္၊ အသူရကာယ္႐ွိတယ္၊ ေသရဦးမယ္ သတိထား”

“ငရဲ႐ွိတယ္၊ တိရစၦာန္႐ွိတယ္၊ ၿပိတၲာ႐ွိတယ္၊ အသူရကာယ္႐ွိတယ္၊ ေသရဦးမယ္ သတိထား” ဆိုေသာ အဆံုးအမကို အမရပူရၿမိဳ႔၊ မဟာ ဂႏၶာ႐ံုေက်ာင္းတိုက္မွာေနစဥ္ ကိုရင္ငယ္ဘဝကပင္ ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႔ေနရ၏။ ေန႔စဥ္လည္း ဖတ္ျဖစ္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဆြမ္းစားေက်ာင္း ဝင္ေပါက္ တံခါးအထက္တြင္ ေရးထိုးထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ရံဖန္ ဆရာ ေတာ္ႀကီးကလည္း နံက္ခင္း ဩဝါဒေပးရင္း သံဃာမ်ားကို သံၿပိဳင္ ဆိုခိုင္းတတ္ေသး၏။ ခုတိုင္ စိတ္ထဲစြဲေနသည္။

ထိုစဥ္က အ႐ြယ္ငယ္ေသးေတာ့ ဆံုးမစာ၏ေလးနက္မႈ႔ကို သေဘာမေပါက္ခဲ့။ ဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့ အေနအထိုင္ မေကာင္းရင္( ဝိနည္း သိကၡာနဲ႔အညီ မေနရင္)အပါယ္ေလးပါးသို႔ က်မွာကို ေန႔စဥ္လိုလို ဆံုးမေတာ္မူ၏။

လိပ္ေက်ာ ေၾကာင္ေကာ္ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္မို႔ နားမဝင္ႏိုင္ဘဲ ႐ွိခဲ့၏။ တေစၦျဖစ္ေနေသာ ဘုန္းႀကီးေတြအေၾကာင္း အၾကားအျမင္ ရသူေတြထံမွ ၾကားသိရသမွ်ကိုလည္း ေန႔စဥ္ဩဝါဒတြင္ ထည့္သြင္းဆံုးမေတာ္မူ႐ွာ၏။ တပည့္ေတြကို အလြန္လိမၼာေစခ်င္၏၊ ဝိနည္းကို ေလးစား လိုက္နာေစခ်င္၏။ လူ႔ဘဝ၊ရဟန္ဘဝ ေရာက္ခဲ့ပါလွ်က္ ေသရင္ မကြ်တ္မလြတ္ၿပိတၲာ ျဖစ္မွာကို အေတာ္စိုးရိမ္ေတာ္မူ၏။ ေမတၲာက႐ုဏာေတာ္၏ အတိမ္အနက္ကို ခုလို ကိုယ္တိုင္ဆရာျဖစ္ပါမွ သိရ၏။

သရဲဆိုတာ မကြ်တ္မလြတ္ေသာ ၿပိတၲာ-ဟု သိေနပါလွ်က္ အေသအျခာ မေတြးျဖစ္ခဲ့။ တရားေဟာ၊ တရားျပ၊ စာခ်၊ စာေရးကိစၥမ်ား ေဆာင္႐ြက္ရင္း ရဟန္းအရာဝင္လာပါမွ နာနာဘာဝႏွင ့္ႏြယ္ေသာကိစၥမ်ားကို အေသအျခာ ေတြးျဖစ္၏။

ေသခါနီး လူနာ၊ေသဆဲ မသာ၊ေသၿပီး ၿပိတၲာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ ျငင္းဆန္၍မရေသာ ကိစၥမ်ားကို ေဆာင္႐ြက္ေနရ၍ ျဖစ္၏။

ေသခါနီးလူနာေဘးတြင္ ကပ္လွ်က္ ပရိတ္႐ြတ္ေပးရ၏။ လူနာမွာ မ်က္ျဖဴလန္ေနၿပီး အသက္႐ႈပိုက္ ႏွာေခါင္းတြင္ တပ္ထားေပမယ့္ ႏွာေခါင္းျဖင့္ အသက္မ႐ႈေတာ့၊ ပါးစပ္ဟကာ အသက္႐ႈေနရ၏။ ေန႔မကူးႏိုင္ေတာ့၊ ေသမည္ကို သိေနပါလွ်က္ မိမိတို႔မွာ မညီးမညဴ ပရိတ္႐ြတ္ေပးၾကရ၏။ နာတာ႐ွည္ ေရာဂါႀကီးျဖစ္၍ အနံ႔အသက္ကိုလည္း အေတာ္သီးခံရ၏။

ေသမည္သူ ဂတိေကာင္းေရးလား၊ က်န္ရစ္သူတို႔ ေနာက္ဆံုးျမက္တစ္ပင္ စြဲျခင္းေပလား မေဝခြဲႏိုင္။

ပရိတ္႐ြတ္ေနစဥ္ ကြယ္လြန္မည္ကိုလည္း စိုးရိမ္စိတ္ေမာေနရ၏။ ခုတိုင္ေတာ့ မႀကံဳေသး။ လူနာမွာ ပသာဒ႐ုပ္ ပ်က္ေနရင္ (မသာ႐ုပ္ေပါက္ေနရင္) အေတြ႔အႀကံဳအရ မၾကာခင္ ေသေတာ့မည္။ ပရိတ္နာႏိုင္စြမ္းလည္း မ႐ွိဆိုတာကို သိေန၏။ သို႔ေပမယ္ လူနာ႐ွင္ စိတ္႐ွင္းစိတ္ေက်နပ္ေစ ရန္ ေဆာင္႐ြတ္ေပးၾကရ၏။

အႀကံဳျပဳလိုမွာ လူနာ သတိ+သတိ႐ွိခ်ိန္ ထိုကိစၥမ်ား ေဆာင္႐ြက္သင့္၏။ဟဒယဝတၳဳေခၚ ႏွလံုးသားတို႔ လုပ္အားမ်ား ေလ်ာ့ပါးေနခ်ိန္ ေဇာစိတ္တို႔ အားမ႐ွိေတာ့၍ တရားနာႏိုင္ စြမ္း႐ွိေတာ့မည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

ေသဆဲမသာ(႐ုပ္ကလာပ္ ျပင္ထားဆဲ)ႏွင့္ပတ္သက္၍ သရဏဂံုတင္ေပးၾကရ၏။ ေက်ာင္းတိုက္ႏွင့္ဆိုင္ရာ နာေရးတို႔၌ တရားေဟာသူ မိမိက အၿမဲသရဏဂံု တင္ေပးရ၏။ ႐ုပ္ကလာပ္အနီးတြင္ အၿမဲထိုင္ရ၏။ ေသသူကို သရဏဂံု တင္ျခင္း မဟုတ္၊ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ သူမ်ားကိုသာ သရဏဂံု ေဆာက္တည္ေစျခင္း ျဖစ္၏။ ေသသည္ႏွင့္ သရဏဂံုပ်က္၏။

သရဏဂံု၊ သီလေဆာက္တည္ျခင္း၊ လွဴဒါန္ျခင္းကုသိုလ္မ်ား ေဆာင္႐ြက္ၿပီး ေသသူကို အမွ်ေပးေဝျခင္းမွ်သာျဖစ္၏။

ေသၿပီးေနာက္ ဆြမ္းသြတ္အမွ်အတမ္း ေပးေဝပါလွ်က္ က်န္ရစ္သူမိသားစုတို႔က မကြ်တ္-ဟု သံသယ႐ွိလွ်င္တစ္ခါ ကုသိုလ္ျပဳရ၊ အမွ်အတမ္း ေပးေဝၾကရျပန္၏။ ထိုသို႔ ေသခါနီး လူနာ၊ေသဆဲ မသာ၊ေသၿပီး ၿပိတၲာ(နာနာဘာဝ)အျဖစ္တို႔သည္ အခါေႏွာင္းခဲ့ေလၿပီ၊ ကိုယ့္အတြက္၊ ကိုယ္ကုသိုလ္ရဖို႔ဆိုတာ မေသျခာေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ “မင္းကြန္း ဆရာေတာ္ဘုရား ႀကီးက “ မေသခင္က ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ႔ က်ိဳးစာျပဳေလာ့” ဟု ဆံုးမေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။ ေသခ်ိန္ေရာက္ၿပီ၊ေသၿပီ၊ေသၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ ဘာမွမေသျခာပါ။

ျမတ္စြာဘုရားက“ ေမ့ေလ်ာသူတို႔အတြက္ အပါယ္ေလးပါးသည္ သူတို႔၏ေနရာ အိမ္ေဂဟာႏွင့္တူ၏” ဟုမိန္႔ ေတာ္မူ၏။ မိမိေနအိမ္ဟာ အိမ္သူအိမ္သားတို႔ အၿမဲေနရာျဖစ္သကဲ့သို႔ ငရဲ တိရိစၦာန္ ၿပိတၲာ အသူရကာယ္-ဟူေသာ အပါယ္ေလးပါးတို႔သည္ လူသားတို႔ အၿမဲေနရာ (အျဖစ္မ်ားရာ)ဘဝ ျဖစ္သည္ကို မိန္႔ေတာ္မူလိုရင္း ျဖစ္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ လူေသ ၿပီးေနာက္ မကြ်တ္လြတ္သူၿပိတၲာ(နာနာဘာဝ)ျဖစ္ၾကသည္က မ်ားလွ၏။

လူသားတို႔သည္ အစြဲသန္ၾက၏။ ကိုယ္အိပ္ေနက် ေနရာ၊ ကိုယ္သံုးေနက် အရာ၊ ကိုယ့္႐ြာကိုယ္ေဒသ၊ ကိုယ့္မိသား စုစသျဖင့္ အလြန္အစြဲသန္ၾက၏။ ကိုယ္ထင္ကုဋင္ေ႐ႊနန္း ျဖစ္ၾက၏။ ေဒသနာေတာ္အရ အပါယ္သို႔ ေရာက္ေစႏိုင္ေသာတရားသည္ ႏွစ္ပါးသာ႐ွိ၏။ ဒိ႒ိ(အလြဲ အယူ)ႏွင့္ ဝိစိကိစၦာ(သဘာဝမွန္ကို လက္မခံႏိုင္ျခင္း)တို႔ ျဖစ္ၾက၏။

ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔သည္ ေပးကမ္း လွဴဒါန္းၾက၏။ ေမတၲာထားတတ္ၾက၏။ သီလေဆာက္တည္၏။ ဘာဝနာပြားၾက၏။

သို႔ေပမယ့္ သံေယာဇဥ္ ႀကီးတတ္ၾက၏။ သံေယာဇဥ္ဟူသည္ မိသားစုကို တြယ္ၿငိ ခ်စ္ခင္ျခင္းေလာဘ ျဖစ္၏။ ထိုေလာဘႏွင့္ ေသသူေတြက မ်ားမည္ ထင္၏။ “ေလာဘနဲ႔ေသ ၿပိတၲာျပည္ မေသြေရာက္တတ္သည္” တဲ့။ ၿပိတၲာဆိုတာ မကြ်တ္လြတ္ေသာ နာနာဘာဝ ျဖစ္ျခင္းပင္တည္း။

အစြဲႏွင့္ပတ္သက္၍ စာေရးသူ ကိုယ္ေတြ႔ေလးကို ေရးျပခ်င္ပါသည္။ ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလွသလို၊သတိသံေဝဂ ယူဖြယ္ရာလည္း ေကာင္းလွ၏။

စာေရးသူ ရန္ကုန္ေရာက္စ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က ျဖစ္၏။ တပည့္ဦးဇင္းတစ္ပါး၏ ရဟန္းအမႏွင့္ လြန္စြာ ရင္းႏွီး၏။ စားေသာက္စရာ လိုအပ္ရာရာမ်ားလည္း လွဴဒါန္း၏။ သြားစရာ႐ွိက ေမာ္ေတာ္ကားအကူအညီ ေပး႐ွာ၏။ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႔ရ ပညာတတ္၊ စက္မႈ႔(၁)၌ လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာျဖစ္၏။ ခင္ပြန္းသယ္မွာ ႏိုင္ငံျခားသေဘၤာလိုက္၏။ သမီးတစ္ေယာက္သာ ႐ွိ၏။

အသက္(၄၄)ႏွစ္အ႐ြယ္ ရင္သားတြင္ ကင္ဆာျဖစ္၍ ရင္သားတစ္ဖက္ ခြဲစိပ္ျဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္ရ။ ဓာတ္ကင္ ရ၏။ ေနာင္တစ္ႏွစ္အၾကာ ဂ်ိဳင္းတြင္ အက်ိပ္ေပၚ၍ တဖန္ခြဲရျပန္၏။ ကင္ဆာဆဲလ္ကိုသတ္ေသာ ထိုးေဆးေပၚဦးစျဖစ္၏။ ထိုးေဆးမ်ား ထိုးရ၏။ ေနအိမ္႐ွိ ေခြးေပါက္စ ကိုက္၍ တစ္ခါေဆးထိုးရျပန္၏။

(၆)လအၾကာ၌ ဆံပင္မ်ား အေထြးလိုက္ ကြ်တ္ျခင္း၊ မ်က္စိမ်ား ကြယ္ျခင္း၊ ဆီးမထိန္းႏိုင္ျခင္းစသျဖင့္ ေရာဂါမွာ ဆိုသထက္ဆိုးလာ၏။ စာေရးသူကို ေန႔စဥ္ပင့္ကာ ပရိတ္နာ၏။ သို႔ေပမယ္ သူမွာ ခင္ပြန္းသယ္ ေနာက္တစ္ပင္ထူမွာကို စိတ္ပူရ၊ သမီးအတြက္ ေနာက္ဆံတင္းရ ျဖစ္ေနရ၏။ တရားစခန္းမ်ား၌ တရားအားထုတ္ဖူးသူျဖစ္ေသာ္လည္း တကယ္အေရး ႀကံဳရာတြင္ သက္လံု မေကာင္းခ်င္ေတာ့။ သံေယာဇဥ္ႏွင့္ စြဲလန္းျခင္းတို႔ကို ႏိုင္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ ျဖစ္ေနရ႐ွာ၏။ ေသမယ့္သူက ႐ွင္က်န္သူမ်ားအတြက္ ပူေနရ၏။ သူ႔အတြက္ ပူဖို႔ပင္ သတိမရသည္မွာ အံ့ဖြယ္ရာ။

သူေသသြားၿပီးေနာက္ ခင္ပြန္သယ္မွာလည္း တစ္ပင္ထူ၏။ သမီးျဖစ္သူလည္း သူေပးစားခ်င္သူႏွင့္ ဖူးစာမစံု အျခားတစ္ဦးႏွင့္ ဖူးစာဖက္ျဖစ္၏။ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ေတာင္ အစိုးမရလို႔ ေသရတာကို သူမ်ားအတြက္ ကိုယ္က ပိုင္စိုးပိုင္ နင္း လုပ္ခ်င္လို႔မရ။

လူသားတိုင္း “ တရားမဦးခင္ အေသက ဦးရင္းျဖင့္ ေယာဂီ ကိုယ္က်ိဳး မုခ်နည္းလိမ့္မယ္” ဆိုတဲ့အတိုင္း က်က်နန တရားအားထုတ္ မထားရင္ ကိုယ္ဘဲ အပါယ္က် ကိုယ္က်ိဳးနည္းမွာ ျဖစ္၏။

မကြ်တ္မလြတ္ၾကဘဲ တေစၦသရဲ နာနာဘာဝ အျဖစ္ျဖင့္ သုသာန္တိုင္းမွာ ပံုသ႑ာန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေနၾကတာကို အင္တာနက္ ေျမာက္ဦးဆရာေတာ့္ ဝက္ဆိုက္တြင္ သံေဝဂယူၾကဖို႔ ေဖၚျပေပးထားသည္ကို ဤသို႔ ဖတ္ရ၏။

သုသာန္ဓုတင္ေဆာက္တည္ရာတြင္ သုသာန္တိုင္း၌ ထိတ္စရာ၊ လန္႔စရာ အာ႐ံုေတြ အသံဗလံေတြ မျမင္ရ၊ မၾကားရပါေစနဲ႔ဟု အဓိ႒ာန္ထားေသာ္လည္း ျမင္ရသည့္ အာ႐ံုေတြကလည္း မ်ားလွသည္။ ညည္းညဴေနသံ၊ ညည္းတြား ေအာ္ဟစ္ သံေတြကလည္း ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္စရာ ေကာင္းသည္။ ျမင္ရသည့္ အာ႐ံုေတြကလည္း ထိတ္လန္႔ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ျဖစ္သည္။

မည္းမည္းအေကာင္ႀကီးေတြ သုသာန္တိုင္းလိုလိုမွာ ေတြ႔ရသည္။ လူလိုလိုအေကာင္ေတြ၊အခ်ိဳ႔က ေခါင္းမပါ၊အခ်ိဳ႔က ေခါင္းသာျမင္ရသည္၊ ကိုယ္မေတြ႔ရ။ အ႐ုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ သတၲဝါေတြလည္း မ်ိဳးစံုသည္။ အဝတ္မပါ ဗလာ လူေယာက်ာ္း၊ လူမိန္းမေတြ စံုသည္။မိန္းမေတြက ဆံပင္ဖားလ်ား ခ်လို႔၊ ဤအ႐ွင္၏ေ႐ွ႔မွ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္ၾကသည္။အခ်ိဳ႔က တိုတို၊အခ်ိဳ႔က ႐ွည္ေမ်ာေမ်ာ၊ အေပၚပိုင္း ခႏၶာ႐ွည္ၿပီး ေအာက္ပိုင္းေျခေထာက္ေတြ တိုတိုပံုမ်ိဳး ပါသလို၊အေပၚပိုင္း ခႏၶာက ပုတိုတို၊ေအာက္ပိုင္းေျခတံ ႐ွည္လ်ားလ်ားေတြလည္းပါသည္။

ခႏၶာကိုယ္က အခြ်န္အတက္ေတြ ထြက္ေနေသာသတၲဝါေတြလည္း ေတြ႔ရသည္။ ေတြ႔ရသမွ် သတၲဝါမ်ားသည္ ဤ အ႐ွင္အားေက်ာခိုင္း ေနသည္သာမ်ားသည္။ ႏြားေတြလို ခ်ိဳႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ သတၲဝါေတြလည္းပါသည္။ အခ်ိဳ႔အေကာင္မ်ား၏ မ်က္လံုးေတြက စေကာေလာက္ႀကီးသည္။အခ်ိဳ႔အေကာင္ေတြ၏ပါးစပ္က တအားက်ယ္သေလာက္ အသံၾကေတာ့ ေသး ေသးေလး ျဖစ္၏။

တခ်ိဳ႔အေကာင္ေတြ၏ ပါးစပ္ၾကျပန္ေတာ့ သံမိႈပြင့္ေလာက္ပဲ႐ွိသည္။တစ္ခါတစ္ရံ ဤအ႐ွင္၏အနားမွ ေျမႀကီးထဲက ထိုးထြက္လာသ လိုမ်ိဳး ေတြ႔ရ သည္။သစ္ပင္ ပင္စည္ႀကီးထဲ ေခါင္းေတြျပဴထြက္လာၿပီး ဤအ႐ွင္အား မ်က္လံုး ျပဴးၾကည့္ေန သည္ကိုလည္း ျမင္ရသည္။

သုသာန္တစ္ခုမွာေတာ့ သခ်ႋဳင္းဂူႀကီးတစ္လံုးက လႈပ္လာၿပီ မည္းမည္းအေကာင္ႀကီးတစ္ေကာင္ ထြက္လာသည္။ ဤအ႐ွင္အား လာၾကည့္ၿပီး သူ႔ဂူထဲျပန္ဝင္သြားသည္။ ဂူထဲမွ ထြက္လာေတာ့လည္း အေပါက္ဟူ၍ မ႐ွိ၊ျပန္ဝင္သြားေတာ့ လည္း အေပါက္မေတြ႔ရ။ သင္းပိုင္အစုတ္ႏွင့္ ဘုန္းႀကီးလိုလို ၿပိတၲာႀကီးကိုလည္း ျမင္ေတြ႔ရဖူးသည္။ ထိုဘုန္းႀကီး၏ပါးစပ္မွာ ေလာက္ေတြက အျပည့္၊ ႏွာေခါင္း အရင္း ကေန ေမးေလာက္ အထိ ေလာက္ေတြက တဖြားဖြား ကိုက္စားေနသည္။

ဤမေကာင္းအနိ႒ာ႐ံုေတြ ျမင္တိုင္း ျမင္တိုင္း ဤအ႐ွင္သည္ ဘဝသံသရာ အဆက္ဆက္က ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္ ခဲ့ဖူးသူမ်ား ျဖစ္ေလမလားဟု ဆင္ျခင္မိမိ၏။ ဤအ႐ွင္နားလည္မိသည္မွာ ျပဳမိမွားခဲ့ေသာ အကုသိုလ္ကံေတြက ေခါင္းအမ်ိဳး စံုေအာင္ ေျပာင္းလဲေပးေနျခင္း ျဖစ္သည္။

ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့ေသာ ေပတဝတၳဳတိုေတြထဲမွာလည္း ပါသည္။ ေန႔စံ ညခံ၊ေန႔ဘက္မွာ သုခစံေနသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးျဖစ္သည္။ ဤအ႐ွင္ကို ျပေသာ အာ႐ံုေတြကိုၾကည့္ အမ်ိဳမ်ိဳးအဖံုဖံု ဆင္းရဲဒုကၡေတြက ႀကီးလြန္းလွသည္။

ဤအ႐ွင္သည္ ေပၚလာသမွ်ေသာ အနိ႒ာ႐ံုမ်ားကို ေပးတိုင္းေပၚတိုင္း ေဖ်ာက္ပစ္ပါ၏။ အခ်ိဳ႔ေသာအ႐ံုမ်ားက ဤအ႐ွင္ေမတၲာပို႔ အမွ်ေဝလိုက္သည့္အခါ ခ်က္ျခင္း ေပ်ာက္သြားသည္။ အခ်ိဳ႔က မေပ်ာက္၊အေတာ္ႀကီးၾကာၾကာ အမွ်ေဝ ေတာ့မွ အာ႐ံုမ်ားက ေပ်ာက္သြားၾကသည္။ အသစ္အသစ္ အာ႐ံုေတြလည္း တိုး၍တိုး၍ ေပၚလာသည္။တရားအမွတ္ပ်က္ ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သည္။ေမတၲာပို႔ အမွ်ေဝလိုက္ ေပ်ာက္ သြားလိုက္၊အမွ်ေပးလိုက္၊ေမတၲာပို႔လိုက္ လုပ္ေနရသည္။

တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္း ဤအ႐ွင္သည္ ေပၚလာသမွ်ေသာ အ႐ံုမ်ားကို သံသရာေဆြမ်ိဳးေတြ ျဖစ္မည္၊ အမွ်ေဝ တာကို သာဓုေခၚခ်င္လို႔ လာၾကတာျဖစ္မည္ဟူေသာအေတြးႏွင့္“ တရားေဟာေပးမည္၊ တရားနာ လာၾကကုန္ေလာ့” ဟု ဖိတ္ၾကားကာ ပရိတ္ႀကီး(၁၁)သုတ္၊ ဓမၼစၾကာသုတ္၊ အနတၲလကၡဏာသုတ္၊ ပ႒ာန္းပစၥယုေဒၵသတို႔ကို ႐ြတ္၊ သရဂံုေပးၿပီး ျပဳ ခဲ့သမွ်ေသာ ကုသိုလ္တို႔ကို အမွ်ေပးေဝခဲ့ သည္။သံသရာေဆြမ်ိဳးေတြကို ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ ရေနသည့္အတြက္ ဤအ႐ွင္မွာေက်နပ္ေနသည္။

အခ်ိဳ႔သုသာန္ေတြက အေတာ္ၾကမ္းသည္။အနံ႔အသက္ေတြက မေကာင္း၊အသက္႐ႈရခက္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သည္။

ျမင္ရသည့္အာ႐ံုေတြက ဆိုးမွဆိုး၊ စစ္ေတြသုသာန္မွာ ႀကံဳရသည္က တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ လူေလးေယာက္ လူေသေခါင္းႀကီး တစ္ခုကို ေ႐ွးႏွစ္ေယာက္၊ ေနာက္ႏွစ္ေယာက္ ထမ္းလာၾကသည္။ ဤအ႐ွင္အနား ေရာက္သည့္အခါ အေခါင္းႀကီး ကိုခ်ၿပီး“ ေကာက္ထည့္ ကြာ၊ ေကာက္ထည့္” ဟု တစ္ေယာက္ကအမိန္႔ေပးသည္။ ဤအ႐ွင္ကို အေခါင္းထဲ ေကာက္ထည့္ခိုင္းျခင္း ျဖစ္ သည္။ အမိန္႔သာေပးသည္ တစ္ေယာက္မွ ေကာက္မထည့္၊ ေနာက္ေတာ့ မထည့္လွ်င္လည္း ေနကြာ” ဆိုၿပီး ထိုအေခါင္း ႀကီးကို ျပန္ထမ္းသြားၾကသည္။

တစ္ရက္မွာလည္း ဤအ႐ွင္ တရားမွတ္ေနတုန္း လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို ေအးစက္စက္အရာႀကီးႏွင့္ အကပ္ခံ လိုက္ရသလို ျဖစ္သည္။ ႐ွည္လ်ားေသာလွ်ာႀကီးႏွင့္ အလ်က္ခံလိုက္ရသလို ခံစားလိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ဤအ႐ွင္တရား ပ်က္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။

ဤအ႐ွင္အား ေက်ာက္တုန္းႀကီးႏွင့္ ဖိသတ္ရန္ လာေသာၿပိတၲာႀကီးတစ္ေကာင္းကိုလည္း ေတြ႔ဖူးသည္။ ေက်ာက္ တုန္းႀကီးတစ္တံုးကို လွိမ့္ကာလွိမ့္ကာႏွင့္ လာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ဤအ႐ွင္နား ေရာက္လာသည္။အမွ်ေဝေတာ့မွ ေပ်ာက္သြားသည္။ ေတြ႔ရသမွ် ျမင္ရသမွ်ေသာ အာ႐ံုမ်ားကို ေရးလွ်င္ မ်ားစြာ႐ွိေသးသည္။အကုသိုလ္၏အက်ိဳးေပးကို သံေဝဂယူနိုင္ၾက ေစရန္ ရည္႐ြယ္ၿပီး အနည္းငယ္ ေဖာ္ ထုတ္ေရး သားလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္-ဟု ေရးသားထားပါသည္။

အိႏၵိယႏိုင္ငံ၊ ဥ႐ုေဝလေတာ႐ွိ ဘုရား႐ွင္ ဒုကၠရစရိယာ(၆)ႏွစ္ၾကာ က်င့္ရာလိႈင္ဂူတြင္ တရားထုတ္စဥ္ကလည္း အလားတူ ၿပိတၲာ(နာနာဘာဝ) ႀကီးတစ္ဦး ေက်ာက္ေတာင္အတြင္းမွ ထြက္လာၿပီး ေႏွာက္ယွက္ေၾကာင္း ေရးထားေသး၏။

လြန္ခဲ့ေသာတပိုတြဲလက မႏၱေလးၿမိဳ႔တြင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေသာ ဆရာေတာ္ဦးစေႏၵာဘာသ၏ အ႐ိုးျပာ ဂူသြင္း သၿဂႋဳဟ္ရန္ ဇာတိ႐ြာ ေ႐ႊေတာင္ၿမိဳ႔နယ္ ၊ေညာင္စာေရး႐ြာသို႔ ျပန္ရ၏။

တစ္ညေနတြင္ ႐ြားနီးခ်ဳပ္စပ္ ဆင္ေသ႐ြာမွ ဒကာတစ္ဦး ထန္းပင္ေပၚမွလိမ့္က်၍ ေဈးလမ္း႐ွိ ေဆးမႈးကိုလာ ျပရာ ေဆးမႈး ေ႐ႊေတာင္ျပန္သြား၍ မျပရဘဲ ႐ြာျပန္သယ္သြားရေၾကာင္းႏွင့္ ကြယ္လြန္သြားေၾကာင္းကို ၾကားရ၏။

ေက်းလက္ေန ျပည္သူတို႔ဘဝသည္ သမုဒၵရာဝမ္းတစ္ထြာအတြက္ အလြန္အလုပ္လုပ္ၾကရ၏။ ေနပူမိုးရြာ မေရွာင္ ႐ႊံထဲဗြက္ထဲမွာ ႏြားႏွင့္အတူ႐ုန္းၾကရ၏။ ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ေနပူပူတြင္ ေတာင္သူအလုပ္ကို ေခြ်းသီးေခြးေပါက္က်ေအာင္ လုပ္ကိုင္ၾကရ၏။အမ်ားစု ဆင္းရဲၾက၏။ “ လက္လုပ္ႏိုင္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရ” ဆိုေသာစကားသည္ ဇမၺဴဒိပ္နိမိတ္ျဖစ္ေလေရာ့ သလားမသိ၊လူတိုင္း လက္လႈပ္ေနၾကရ၏။အခ်ိန္ပင္ အအား မရၾက။ထိုသို႔ ပင္ပန္းႀကီးစြာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကရေပမယ့္ ေက်းလက္တို႔တြင္ ပိုတယ္႐ွန္တယ္ဆိုတာ မ႐ွိသူက မ်ား၏။ အဆင္းရဲဆံုးကေတာ့ အသိမြဲျခင္းပင္ျဖစ္၏။ အသက္ဉာဏ္ ေစာင့္ ဆိုေပမယ့္ ဘဝေပးအေျခအေနအရ အသက္ကို ဉာဏ္ျဖင့္မေစာင့္ႏိုင္သူေတြက မ်ားလွ၏။ ခုတိုင္ ေသစာ႐ွင္စာ ဖတ္တတ္ ေတာ္ေရာေပါ့ဆိုတဲ့ အေတြးက တခ်ိဳ႔မိဘမ်ားမွာ ႐ွိၾကေသးသည္။

ႏွစ္စဥ္ ကဆုန္လ တရားစခန္းျပန္လုပ္ေနၾက ဆိုေတာ့ ႐ြာဓေလ့ရပ္ဓေလ့ေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ေနရဆဲမို႔ သိေနရ၏၊ တရားေဟာရင္း က်န္းမာေရးအသိ၊ ဓမၼအသိ၊ လိုက္ဖ္စတိုင္ေခၚ ဘဝမွာ မည္သို႔က်န္းမာေရးႏွင့္ ညီညြတ္စြာ ေနထိုင္စားေသာက္ ရသည္ကို ကိုယ္သိသေလာက္ ေျပာေပးရ၏။

ေညာင္စာေရး႐ြာရဲ့ အနီးအနား႐ြာမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ပန္းတင္၊စိန္ကေလး၊ဆင္ေသ၊သေျပကုန္း႐ြာမ်ားတြင္ တပိုတြဲ တေပါင္း၌ ထန္းတက္ ထန္းလွ်က္ခ်က္၊ထန္းေရခါးေရာင္းျခင္းျဖင့္ မိသားစုပရိေယသနကို ေျဖ႐ွင္းေနၾကရသည့္ မိသားစုအခ်ိဳ႔႐ွိ၏။ ရင္းေတာင္အျမင့္ႀကီးကို ကိုင္ေထာင္ၿပီး ထမ္းလွီးဓား ခါးပတ္ ၊ျမဴအိုး (ထန္းေရခံရန္အိုး) ႏွစ္အိုးေလာက္ကို ခါးခ်ိတ္ၿပီး ႐ိုးျပတ္ေတာ၌ ဒီအတိုင္းထင္းထင္းႀကီး သြားလာလုပ္ကိုင္ေနတာကို အေဝးကပင္ ျမင္ႏိုင္၏။

ေ႐ႊမဥၨဴေက်ာင္းဝိုင္းအတြင္း၌ ထိုစဥ္က ထန္းပင္ ေလးငါးပင္႐ွိ၏။ ပန္းတင္႐ြာက ဦးလွတင္ လာတက္၏။ ေက်ာင္း ထဲက ထန္းပင္မ်ားကို ေနာက္ဆံုးတက္ျခင္းျဖစ္၍ ည(၈)ခန္႔ စာေရးသူတို႔ ကိုရင္ေက်ာင္းသားမ်ား စာျပန္ခ်ိန္ဆို ထန္းပင္ ေပၚမွေန ထိုေခတ္က ဇာတ္မင္းသား အာဇာနီလွၾကည္၏ သီခ်င္းမ်ားကို အပီဟဲတတ္၏။ အာဇာနီလွတင္-ဟုပင္ ႐ြာက ေခၚၾကသည္ကို ခုတိုင္ မွတ္မိေနပါေသး၏။

စာေရးသူတို႔ငယ္စဥ္ကလည္း ဘယ္သူေတာ့ ထမ္းပင္ေပၚကလိမ့္ၾကလို႔တဲ့၊ဆိုတဲ့ အသံကို တစ္ႏွစ္တစ္ခါေတာ့ ၾကားရၿမဲျဖစ္၏။ ႏွစ္(၃၀)ေက်ာ္ၾကာ ထန္းပင္ေပၚမွ လိမ့္ၾကသံကို ခုတဖန္ၾကားရျပန္၏။ ႏွစ္ေတြ၊ ေခတ္ေတြ၊ စနစ္ေတြသာ ေပ်ာင္းသြားခဲ့၏။ ေက်းလက္ေနသူတို႔ဘဝေတြက မေပ်ာင္းလြဲၾကေသးတာကို ေတြးၿပီးစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရ၏။

ကိစၥက ဒီမွ်ျဖင့္ မၿပီးျပတ္၊ ကဆုန္လဆန္း တရားစခန္းျပန္ေတာ့ ထပ္ၾကားရျပန္၏။ျဖစ္ပံုက ဤသို႔တည္း- “ငါ့ ညီကို ဇာတ္လမ္းေျပာရဦးမယ္” ဟု အစ္ကိုဘုန္းႀကီးက စကားဦး သန္းလာ၍ “ဘာဇာတ္လမ္း ေျပာမွာတုန္း” ဟု ျပန္ေမး ျဖစ္၏။

“ မင္း တပိုတြဲလ ျပန္လာတုန္းက ဆင္ေသ႐ြာကကြာ ထန္းပင္ေပၚမွ လိမ့္က်တာ မွတ္မိေသလား၊သူက မကြ်တ္ ဘူးတဲ့ေဟ့၊ အဲဒါ မင္းကို ဇာတ္လမ္းရေအာင္ ေျပာျပမလို႔၊သူ႔အမည္က ညြန္႔ဝင္းတဲ့”

“ ဟုတ္ရဲ့လားဗ်ာ၊ အေတာ္ၾကာ ေဆာင္းပါးထဲ ေရးထည့္လိုက္ပါမွ တရားအစြဲ ခံေနရပါဦးမယ္” ဆိုေတာ့- “ ဟုတ္တယ္ကြ၊ ဆင္ေသ႐ြာတင္မက ဒို႔နယ္မွာ အုတ္ေအာ္ ေသာင္းနင္းကို ျဖစ္လို႔၊ ငါေတာ့ ဘာေျပာမလဲ၊လူေတြ ေနာက္ဘဝ႐ွိတယ္ ၊ၿပိတၲာ(နာနာဘာဝ) မကြ်တ္လြတ္သူ ႐ွိတယ္ဆိုတာကို သိခြင့္ရလို႔ ညြန္႔ဝင္းကို ေက်းဇူးတင္တယ္ေမာင္”

“ ဘယ္လို မကြ်တ္တာလဲ ဆိုေတာ့” ။ “ သူ႔အိမ္က စီဒီစက္ေတြ၊တီဗီေတြ ဖြင့္သတဲ့ကြာ” ။ “ ဟုတ္ရဲ့လားဗ်ာ၊ အသံေကာျမည္ရဲ့လား” ။ “ ဟုတ္တယ္ ငါ့ညီ၊ အသံျမည္လို႔ေပါ့ကြ၊ တစ္႐ြာလံုးသိ၊ ေၾကာက္ၾကတာမွ ဖိမ့္ဖိမ့္ကို တုန္လို႔” ။


“ အဲဒီေတာ့ ဘာလုပ္ၾကတုန္း” ။ “ ထပ္ဆြမ္းသြတ္ၾကရတာေပါ့၊ ဆြမ္းသြတ္မွာ ညြန္႔ဝင္းက အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို ဝင္ပူၿပီး ေျပာတယ္ကြ” ။ “ ဘယ္လို ေျပာတာတုန္း ေမးေတာ့” ။

“ သူကိုတဲ့ ထန္းပင္ေပၚက မည္းမည္းေကာင္းႀကီးက တြန္းခ်လိုက္တာတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ေျပာေသးသတဲ့ ငါေတာ့ကြ်တ္ၿပီး မင္းငါ့အစား ခံေပေတာ့ဆိုကာ ေပ်ာက္သြားသတဲ့။ ထန္းပင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့လဲ မည္းမည္း ေကာင္ေတြက သူ႔ကို ဝိုင္း အုန္းေနၾကလို႔ သူဟာ သူခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ျမင္ေနရၿပီး ဝင္လို႔မရခဲ့ဘူးတဲ့” ။

“ စိတ္ဝင္စားစရာဘဲေနာ္၊ ႏို႔ ေနပါဦး ပူးေျပာတဲ့ဒကာမက ညြန္႔ဝင္းဆိုတာ သိလို႔ ႐ႊီးတာေကာ မျဖစ္နိုင္ဘူးလား” “ညြန္႔ဝင္း အသံ၊ ၿပီးေတာ့ ညြန္႔ဝင္းက ဘယ္လက္ ကေလးတစ္ဖက္က နဲနဲသိမ္ေနလို႔ သူ႔ဟန္အတိုင္း ညာဖက္လက္ နဲ႔ ဘယ္လက္ကို မ- ကိုင္ထားသတဲ့၊ ညြန္႔ဝင္းမွ ညြန္႔ဝင္းအစစ္တဲ့ကြ”

“ ဘာလို႔ မကြ်တ္တာလဲလို႔ မေမးဖူးလား ဆိုေတာ့” ။ “ ေမးၾကတာေပါ့ ငါ့ညီရာ၊ သူ႔ေယာက္ဖက သူမိန္းမနဲ႔ကေလး ေတြကို မေစာင့္ေ႐ွာက္လို႔ သူ႔ကိုယ္တိုင္ စိတ္မခ်ျဖစ္ကာ ေစာင္ေ႐ွာင့္ေနရလို႔တဲ့၊ အစြဲေပါ့ကြာ ”

“ ႐ြာေစာင့္နတ္ေတြ၊ ကြင္းပိုင္ နယ္ပိုင္ေတြက သူ႔ကို ဘာလို႔ ဝင္ခြင့္ေပးရတာတုန္း။ ေမာင္းထုတ္ေပါ့ဗ် ဆိုေတာ့”

“ ရက္ကလည္း မလယ္ေသး၊ ႐ြာေစာင့္နတ္ေတြ တားေနတဲ့ၾကားက သူက ဇြတ္ဝင္ခဲ့တာလို႔ ေျပာတာဘဲ၊ ဆြမ္းသြတ္ေတာ့ ဆင္ေသသံုးေက်ာင္းရယ္ ၊ေလးေဒါင့္ကန္ေက်ာင္းဘုန္ႀကီးရယ္ ပင့္ၾကတယ္၊အဲဒီ ဘုန္းႀကီးေတြက ေမတၲာရပ္ခံၿပီးပဗၺာဇနီယကမၼဝါစာ႐ြတ္ၾကေတာ့ သူ႔ကို ေနရာ ေပးပါတဲ့၊သူ႔မွာ အခု ေနစရာမ႐ွိဘူးလို႔ ေတာင္းဆိုသတဲ့”။

“ ေက်ာင္းေခၚ သြားေပါ့ဗ်” ဟု စာေရးသူက ေနာက္ရာ-

“ ေလးေဒါင့္ကန္ေက်ာင္း ဘုန္းႀကီးေလးက တကၠသီလဓမၼာစရိယဆိုေတာ့ ၾကားဖူးနားဝ႐ွိလို႔ ေျပာလိုက္သတဲ့”

“ ဘယ္လို ေျပာလိုက္တာလဲ ဆိုေတာ့”

“ ငါတို႔က ေပးပိုင္ခြင့္ မ႐ွိဘူး၊ မင္း နတ္မင္းႀကီးေလးပါးဆီ သြားၿပီး ေတာင္းေခ်လို႔ ေျပာလိုက္သတဲ့”

“ ဒါနဲ႔ ကိစၥက ၿပီးသြားေရာလား၊ ေနာက္ဘာဆက္ျဖစ္ေသးတုန္း”

“ ေနာက္ေတာ့ ဘာမွ မၾကားရေတာ့ဘူးကြ၊ပဗၺာဇနီယကမၼဝါစာ အ႐ွိန္ေၾကာင့္ ထြတ္သြားဟန္တူပါရဲ့ကြာ” ဟု ေျပာကာ စကားကို အဆံုးသတ္လိုက္၏။

စာေရးသူကေတာ့ စာသင္သား ကိုရင္ငယ္ဘဝ မဟာဂႏၶာ႐ံုေက်ာင္းတုန္းက“ ငရဲ႐ွိတယ္၊ တိရစၦာန္႐ွိတယ္၊ ၿပိတၲာ

႐ွိတယ္၊ အသူရကာယ္႐ွိတယ္၊ ေသရဦးမယ္ သတိထား” ဆိုေသာ အဆံုးအမေလးကို ျဖတ္ခနဲသတိရလိုက္ပါေတာ့၏။

အ႐ွင္ပညာသီဟာဘိဝံသ(ပဥၥနိကာယ္)

ျမတ္ဗုဒၶအလင္း