ၿမိဳ႕ျပမွာ အလုပ္ေတြေမာလုိ႔ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာရယ္လုိ႔ ျပန္ေတြးမိရင္ ကုိယ့္ဇာတိက ငယ္ဘဝေတြဆုိရင္ မွားမယ္ မထင္ပါဘူး။ အႏုပညာရွင္ေတြထဲမွာလည္း အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က သူေတြ ရွိပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြေရာ.. သူတုိ႔ရဲ႕ ဇာတိေျမကုိ ဘယ္လိုလြမ္းလဲဆုိတာ ဒီလိုပဲ ေမးျဖစ္ခဲ့သမွ် ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ဝန္ထမ္းဆုိေတာ့ နယ္တကာေျပာင္းခဲ့ရတာ။ ေမာ္လၿမိဳင္၊ မံုရြာကုိ ေျပာင္းခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမြးရပ္ဇာတိကို ျပန္ခံစားလို႔ရတာက မံုရြာၿမိဳ႕ကပါ။ မံုရြာၿမိဳ႕မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့တာပါ။ အခုထက္ထိလည္း အေဖအေမေတြက မံုရြာၿမိဳ႕မွာ ခုထက္ထိတိုင္ ရွိပါတယ္။ မံုရြာၿမိဳ႕ကေန
မႏၲေလးတကၠသိုလ္ကုိ တက္ခဲ့ရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေမြးရပ္ဇာတိကို သတ္မွတ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ မံုရြာၿမိဳ႕ကို သတ္မွတ္လို႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မံုရြာၿမိဳ႕ ႐ံုးႀကီးရပ္မွာ ေနပါတယ္။
မံုရြာၿမိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အမွတ္တရေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ခဲ့ပါတယ္။ အႏုပညာပိုးေတြ ကၽြန္ေတာ့္ ေသြးသားထဲမွာ ပါလာတာကို ရွင္သန္ေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ ဆရာေတြနဲ႔ ေတြ႕တဲ့ေနရာပါ။ ၿပီးေတာ့ အႏုပညာဆိုတာက ဘာလည္း ဆိုတာကို တိတိက်က်ေလးသိေအာင္ သင္ေပးခဲ့တယ္။ အေတြ႕အႀကံဳေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ဆရာေတြရွိတဲ့ အရပ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အမွတ္တရေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာေကာင္းေတြ ရွိခဲ့တဲ့ ေနရာေတြပါ။ မံုရြာၿမိဳ႕ဆိုတာ အႏုပညာသမားေတြ အမ်ားဆံုးရွိတဲ့ ေနရာပါ။ ကဗ်ာဆရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိသလုိ၊ ေရေဆးပန္းခ်ီဆရာေတြ၊ ေရေဆးပန္းခ်ီပြဲေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့တယ္။ အႏုပညာသမား အမ်ားအျပား ထြက္ရွိခဲ့ေပမယ့္ သီခ်င္းသမားကေတာ့ နည္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေမြးရပ္ဇာတိမွာ ငယ္ဘဝေတြကို ျပန္ေျပာရရင္ အမ်ားႀကီးပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းကဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ကၽြန္ေတာ္ကစားရင္ ထိမိမွာခိုက္မိမွာ အရမ္းေၾကာက္တယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက သူမ်ားကေလးေတြ ေဆာ့ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မေဆာ့ရဘူးဗ်။ အိမ္ထဲမွာပဲေနေစၿပီး စာအုပ္ေတြကို ေမေမက ဖတ္ခိုင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့၊ ေရႊေသြး၊ တိုင္းရင္းေမတို႔ အစေပါ့ဗ်ာ။ အကုန္လံုးကို ဝယ္ေပးထားတယ္။
အဲဒီကစၿပီး (၅) တန္း (၆) တန္းက စၿပီး စာဖတ္ဝါသနာပါခဲ့တယ္။ အဲဒီဟာေလးေတြကလည္း ထူးျခားခ်က္ တစ္ခုအေနနဲ႔ အႏုပညာ ဝါသနာပါခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္မံုရြာ မွာ (၁၀) တန္းေအာင္ၿပီးကတည္းက သီခ်င္းေတြ စေရးေနပါၿပီ။ မံုရြာၿမိဳ႕မွာေတာ့ ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ သြားေလ့ရွိတာမ်ိဳးေတာ့ မရွိဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္း သြားတဲ့ေနရာေလးေတာ့ ရွိတယ္။ ကိုေစာထြန္း၊ ကုိသန္းထြန္းတုိ႔ ကဗ်ာဆရာညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ရွိခဲ့တယ္။ “ေတာတန္းအိုင္” ဆိုတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးကို အျမဲတမ္း သြားေလ့ရွိတယ္။ တစ္ခ်ိန္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာျဖစ္လာမယ့္ သူေတြေပါ့။ ေမြးရပ္ေျမကို မႏွစ္ကမွ တစ္ေခါက္ပဲျပန္ျဖစ္တယ္။
မျပန္ျဖစ္တာ (၁၅) ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီ။ မႏွစ္က ျပန္သြားတုန္းကေတာ့ (၂) ပတ္ေလာက္ အားရပါးရ လိုက္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္နဲ႔လည္း ေတြ႕ခဲ့တယ္။ အားရပါးရ စကားေတြလည္း ထုိင္ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျပန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မံုရြာကို အလြမ္းဆံုးအခ်ိန္က ေဆာင္းတြင္းေလးပါ။
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေႏြဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕က အရမ္းပူၿပီး ေနထိုင္ရ အရမ္းခက္ပါတယ္။ မိုးဆိုတာမရွိဘဲ တစ္ႏွစ္လံုးေနမွ သံုးေလးေခါက္ပဲရြာတယ္။ ေဆာင္းတြင္းေလးကေတာ့ အရမ္းခ်မ္းၿပီး ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕လိုမ်ိဳး အရမ္းေနလို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အိမ္ကို အရမ္းလြမ္းမိလုိ႔ သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ေရးထားတယ္။ သီခ်င္း နာမည္က “အိမ္ျပန္ျဖစ္တဲ့ေန႔ရက္မ်ား” ႏွစ္ပုဒ္ကို တစ္ႏွစ္လို႔ ေပးထားတယ္။ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ေလးေပါ့။ အဲဒီသီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေပးဘဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔တစ္သက္မွာ တစ္ေခြဆုိဖို႔ဆိုတဲ့ အေခြေလးရွိတယ္။ အဆုိပိုင္းကို နည္းနည္းၾကာသြားတဲ့အတြက္ အဲဒီသီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္က ၾကာခဲ့တာပါ။ တီးတဲ့ပိုင္းက အစအဆံုး ၿပီးသြားၿပီ။ တကယ္လု႔ိ ကၽြန္ေတာ္ မဆိုျဖစ္ခဲ့ရင္ အလိုက္ဖက္ဆံုးထင္တဲ့ အဆုိေတာ္တစ္ေယာက္ကို ဆုိခိုင္းဖုိ႔လည္း အစီအစဥ္ရွိပါတယ္။
No comments:
Post a Comment