အုတ္ခဲဲက်ိဳးေဇာ္ၾကီး (သို႕) သတၱ၀ါ တေကာင္အေၾကာင္း ( ဧရာ၀တီ သတင္းဌာန ျဖစ္ေပၚလာျခင္းအစ)

  ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာလမွာ စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းအျပီး ျမန္မာနိုင္ငံ အရပ္ရပ္မွာရွိတဲ့
ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး တရပ္
ဆင္ႏႊဲဖို႕အတြက္ နယ္စပ္ေဒသေတြဆီ ထြက္လာၾကတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး နယ္ေျမထဲမွာ
အစားအေသာက္ဆင္းရဲဒါဏ္၊ ငွက္ဖ်ားဒါဏ္ေတြခံစားရတာေၾကာင့္
တခ်ိဳ႕လဲျပည္ေတာ္ျပန္ၾကျပီ၊ တခ်ိဳ႕လဲဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ေပၚတက္ျပီး UNHCR
မွာဒုကၡသယ္အျဖစ္ခံယူျပီး၊ ျမိဳ႕ေပၚနိုင္ငံေရးဆက္လုပ္ၾကတယ္။
က်ေနာ့္ညီမေလးတေယာက္လဲ အေရးအခင္းျပီး သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ
ထြက္သြားတာလိုက္တာ လိုက္ရွာရင္း ညီမေလးကို ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ Victory
monument အနီး စနမ္းေပါ၀္ရပ္ကြက္ ဆြိဳင္ရ္ လူးျခား မွာရွိတဲ့ JRS Jesuit
Refugee Service မွာျပန္ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ Jesuit ဆိုတာ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ဆို

လိမ္ညာသင့္ရင္ လိမ္ညာရမယ္လို႕ အယူအဆရွိတဲ႕
ခရစ္ယန္ဘုန္းေတာ္ၾကီးအုပ္စုျဖစ္ျပ္ီး ဒီအယူအဆနဲ႕ဘဲ ဒုကၡသယ္ေတာ္ေတာ္
မ်ားမ်ားကို အကာအကြယ္ေပးနွိုင္ခဲ့ပါတယ္။ JRS ကဘန္ေကာက္ေရာက္
ျမန္မာေက်ာင္းသားေလးေတြအခ်ိဳ႕ကိုကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ထားျပီ
အဲဒီက်ာင္းသားေလးေတြကလဲ အခ်င္းခ်င္းျပန္လည္အကူအညီေပးဖို BSCSA Burmese
Student Committee for Social Affairs ဆိုတဲ့အဖြဲ႕ေလးဖြဲ႕ထားၾကပါတယ္။
၁၉၉၀ေလာက္က က်ေနာ္ သူတို႔ေလးေတြကိုသေဘာက်ျပီး ၀င္ေရာက္ကူညီခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ့အတြက္ JRS ကအလုပ္အကိုင္အသစ္ကေလးဖန္တီးေပးျပီး Burmese
Border Liaison Person အျဖစ္နဲ႕တာ၀န္ယူရပါတယ္။ က်ေနာ္အလုပ္က
အခ်ဳပ္ခန္းေတြနဲ႕၊ အက်ဥ္းေထာင္ေတြဆီက အေမာင္ေတြကို လိုက္ေတြ႕ျပီ
အကူအညီေပးရတယ္၊ ျပင္ပမွာရွိေနတဲ့ရဲေဘာ္ေတြနဲ႕အဆက္အသြယ္လုပ္ေပးရတယ္။
(၂)ပါတ္တၾကိမ္ေလာက္ နယ္စပ္ဆင္းျပီး Camp ေတြကိုဆန္နဲ႕ေဆး၀ါး
ေ၀ေပးတဲ့အလုပ္နဲ႕ လူ႕အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖါက္ခံရတ့ဲ
သတင္းေတြစုစည္းေပးရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က IDC မွာ ဘဂံုးကုုလား (ဘဂၤလားေဒ့ရွၤ) ေတြကို
ေတာ္ေတာ္ေအာက္က်ခံျပီး ေပါင္းခဲ့ရတယ္။ ဘဂံုးကုုလားေတြ ဟာေက်ာင္းသားေတြထက္
ဆယ္စုနွစ္တခုေလာက္ ေစာျပီး ေတာင္ေက်ာ္လာခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ သူတို႕အလုပ္က
ထိုင္းပုလိပ္ ကိုဆရာေမြးျပီး တြန္းလွည္းနဲ႕ပလာတာလိုက္ေရာင္းတယ္၊ ျပီးရင္
ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္မွာေနတယ္ဆိုတာ သတင္းေပးတယ္။
အခန္႕မသင့္လို႕အဖမ္းခံရရင္လဲ ထိုင္းပုလိပ္က ဘဂံုးကလားကို
တန္းစီးျပန္ခန္႕ျပီး ဆက္ေၾကးေတာင္းခိုင္းတယ္။ IDC (Immigration detention
Centre) ဆိုတာနိုင္ငံတကာက အခ်ဳပ္သားေတြထားတဲ့ေနရာမႈိ႕ အေမာင္ေတြဟာ
တတ္နိုင္သမ်ွစုစည္းျပီးေနတာေတာင္ အျခားလူမ်ိဳးေတြကရန္စတာခံရတယ္၊
ထိုင္းပုလိတ္ ရဲ့ရိုက္နွက္ခ်င္းကိုခံရတယ္။ ရဲနည္ေလးဆိုရင္ ႏွာေခါင္းရိုး
နဲ႕နံၾကားေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ထိခံထားရတယ္။ ၾသဇီ( ၾသစေၾတးလ်) က၀င္းေအာင္တို႕၊
ေနာ္ေ၀ကအရွည္ၾကီးေအာင္ထြန္း၊ နယ္သာလန္ကရန္နိုင္၊ ကိုဘီစီ၊
ကေနဒါကကို၀င္းသိန္း၊ မင္းသူရ၀င္းတို႕ဆိုအသိဆံုးဘဲေနမွာပါ။ JRS
မွာေက်ာင္းသားေလး(၂)ေယာက္နဲ႕ ဆံုခဲ့ဘူးပါတယ္၊ တေယာက္က English major
ကလို႕မိတ္ဆက္ျပီး၊ တေယာက္ကေတာ့ ဘန္ေကာက္ ေရာက္မလာခင္ ရေနာင္းျမိဳ႕မွာ
သူဘယ္လို ၾကက္ျခင္းေတြထမ္းျပီး ရပ္တည္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ သနားစဖြယ္
ေျပာျပရွာတယ္၊ နာမည္ကေတာ့ ၾကည္ေဇာ္မိုး တဲ့။ ဒီတံုးကေတာ့
သိပ္သနားစရာေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္ပါဘဲ၊ ေနာက္ေတာ့လဲ
အုတ္ခဲၾကိဳးေလာက္ေအာင္ ေခါင္းမာတဲ့ ရြံစရာ သတၱ၀ါတေကာင္ ျဖစ္သြားတယ္။
သူ႕ရဲ႕ပထမဦးဆံုး စေရႊ႕လိုက္တဲ့အကြက္ကဘယ္သူမွမသိလိုက္ပါဘူး။
ဘာလဲဆိုေတာ့သူနဲ႕တြဲေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုသံရုံးကေနတဆင္
့ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႕ေလွာ္ေပးလိုက္တာပါ။ အဖမ္းအဆီးအရမ္းမ်ားလို႕
စိတ္ဓါတ္အရမ္းက်ေနတဲ့အခ်ိန္ ျပည္တြင္းထဲကေနလဲျပည္ပနဲ႕ဆက္သြယ္ျပီ
လုပ္လို႕ရတယ္ဆိုျပီး လိုင္းခ်ေပးလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႕ဘဲ English major က
သူ႕ရဲ႕ေဘာ္ဒါ (နာမည္အတိုေကာက္က YL)နဲ႔ တျခားတေယာက္(KM)
တို႕သံရံုးကေနတဆင့္ျမန္မာျပည္ျပန္ၾကတယ္၊ သူ႕အတြက္ကေတာ ျပည္တြင္းမွာ
အခ်ိန္က်ရင္သံုးဖို႕ေဒါက္တိုင္တေခ်ာင္း ေထာင္ထားနိုင္ခဲ့တယ္။
ABSDF ဟာလက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးစဥ္ႏႊဲေနသလို။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး
လမ္းစဥ္ကိုစြန္႕ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းသားေတြဟာ (Overseas National Students’
Organization of Burma) ဆိုျပီးဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတယ္။ ONSOB
ဟာ (Ramkamhaeng) ရမ္ကမ္ဟဲင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕အစည္းနဲ႕
ေပါင္းျပီျမန္မာသံရံုးေရွ႕မွာ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္
အၾကိမ္ၾကိမ္ဆႏၵျပနိုင္ခဲ့သလို၊ ထိုင္းအစိုးရရဲ့
လူ႕အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖါက္မႈေတြကိုလဲ ေခါင္းငံု႕မခံဘဲ
အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာကသိေအာင္ မီးေမာင္းထိုးျပနိုင္ခဲ့တဲ့
သမိုင္းအစဥ္အလာေကာင္းတခုရွိခဲ့တယ္။
ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ေပၚေရာက္ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ဘ၀ကလဲ
သက္ေတာင့္သက္သာေတာ့မဟုတ္ပါဘူ။ ၁၉၉၁ ေလာက္မွာအဖမ္းအဆီးအရမ္းၾကမ္းပါတယ္။
ေရႊေတြလဲ ရွမ္းေယာင္ေဆာင္ျပီး ေနၾကတာပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့လဲ ရိုးရာမပ်က္၊
ေဆးေပါ့လိပ္ေသာက္တာ၊ မႏၱေလးဖိနပ္စီးတာ၊ ဆံပင္မညွပ္တာ၊
သံုးေယာက္ေလာက္စုမိရင္ ဂီတာတီးတာေတြေၾကာင့္လဲဖမ္းခံရတယ္။ အဖမ္းခံရလို႕
လႊတ္ရင္ နယ္စပ္ျပန္ပို႕ပါတယ္၊ ျမန္မာဘက္ျခမ္းအနီးမွာ လူေတြကိုအမႈိက္လို
သြားသြန္တာပါ။ လူကိုသြန္လို႕ရတယ္ဆိုတာ အဲဒိေတာ့မွသိရတယ္။
ျမန္မာဘက္ျခမ္းေရာက္သြားလို႕ ကံဆိုးျပီးေက်ာင္းသားမွန္းသိသြားရင္
အႏၵရာယ္အရမ္းၾကီးသလို၊ ဘန္ေကာက္ျပန္တက္ဖို႕ကလဲ စရိတ္စကၾကီးပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြဆိုအိမ္မွာ ညမအိပ္ရဲဘဲ ညလံုးေပါက္ေျပးတဲ့
ဘစ္ကားေတြေပၚမွာဂိတ္စဂိတ္ဆံုးစီးျပီး အိပ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ထိုင္းပုလိပ္ရဲ့
Walki-Talki ကရွဲရွဲျမည္သံၾကားရင္ေနမထိ ထိုင္မသာျဖစ္ရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕တေန႕ ညေနပိုင္း JRS ဧည့္ခန္းထဲမွာ
ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရာက္ေနၾကတယ္။
သူတို႕ရဲ့မ်က္နွာေတြဟာသာမန္ေန႕ေတြနဲ႕မတူဘဲ ခက္ထန္ေနတယ္၊
သူတို႕ဟာအေရးၾကီးတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကိ ုအမ်ားသေဘာတူဆံုးျဖတ္ၾကဖို႕
ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ျမန္မာသံရံုးကို၀င္စီး၊ န၀တ
အလံကိုျဖဳတ္ခ်ျပီး ခြတ္ေဒါင္းအလံကို တင္ခဲ့တဲ့ ေဂ်ာ္နီလဲပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒိအခ်ိန္မွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြေၾကာင့္ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္ျပီ
တုန္တုန္ရီရီနဲ႕ ( ေဟး ေပ်ာ္တယ္ေဟ့ ငါတို႔ေတာ႕ မနက္ဖန္သြား
အဖမ္ခံေတာ့မယ္)ဆိုျပီး အေၾကာက္ေျပ လာေျပာတာကေတာ့ ၾကက္ျခင္းထမ္းခဲ့တဲ့
အၾကံသမားေက်ာင္းသားငယ္ေလးျဖစ္ပါတယ္။
သူတို႕ဟာ UNHCR ကအသိအမွတ္ျပဳခံထားရတဲဲ့ဒုကၡသယ္ေတြျဖစ္ေပမဲ့
ထိုင္းအစုိးရကဖမ္းဆီးျပီးျပန္ပို႕ေနတာေတြကို အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာက
အေလးထားလာဖို႕အတြက္ မနက္ဖန္မွာ သတင္းဌာနေတြကိုအသိေပးျပီ လ၀က
ေရွ႕မွာဆႏၵျပၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းေတြထုတ္ျပန္ဖို႕က BSCSA ရဲ့
Information group ကေနတာ၀န္ယူရမွာပါ။ တာ၀န္ေပးခံရတာေတာ့ ေဇာ္ေဇာ္ပါ။
ဒါေပမဲ့တာ၀န္ေတြအားလံုးခြဲေ၀ျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့
အၾကံသမားေက်ာင္းသားငယ္ေလးဟာ ေဇာ္ေဇာ္တေယာက္ထဲတာ၀န္ေတြကို
မနိုင္မွာအေၾကာင္းျပျပီး ေနာက္ခ်န္ေနခဲ့လိုက္တယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကလဲ
ေကာင္းပါတယ္ ေဇာ္ေဇာ္ဟာ အေမရိကားကို scholar နဲ႕သြားဖို႕အတြက္ visa
ရျပီျဖစ္ေနလို႕ပါဘဲ။
ေနာက္တေန႕မွာေတာ့ သူတို႕ရဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္းဘဲ ဘန္ေကာက္ လ၀က
ရံုးေရွ႕မွာ အကၤ် ီ္အျဖဴေရာင္လက္ရွည္၊ ေဘာင္းဘီအနက္ေရာင္၀တ္ျပ္ီး
ဆႏၵျပအဖမ္းခံၾကပါတယ္။ သူတို႕ဟာစနစ္တက် တန္းစီထိုင္ျပီး
ေက်ာင္းသားေတြကိုဖမ္းတာမရပ္ရင္ ငါတို႕ကိုဖမ္းပါဆိုျပီးဆႏၵျပၾကေတာ့
နိုင္ငံတကာရဲ့မီဒီယာေရွ႕မွာ ဒီအေတြ႕အၾကံဳမ်ိဳးမရွိခဲ့တဲ့
ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြ အခက္ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြက
နိုင္ငံတကာရဲ့မီဒီယာေရွ႕မွာ ဖမ္းဆီးဖို ခက္ေနတဲ့အတြက္
ေက်ာင္းသားေတြကိုမဖမ္းဘဲျပန္လႊတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဘာဂတိစကားမွမရတဲ့အတြက္
ေက်ာင္းသားေတြကလဲဆက္လက္ဆႏၵျပၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေက်ာင္းသား အားလံုး
ေယာကၤ်ားေလး ၃၅ေယာက္၊ စိုးလြင္၊ ညီညီ၊ နီထြန္း၊ စိုးစိုး၊
ျပည္ၾကီး၊ေက်ာ္နီ၊ေငြစိုး စသည္တို႕ပါျပီ၊ မိန္းခေလး ၃ ေယာက္ကေတာ့ ညီမငယ္
ျမင့္ျမင့္စန္း၊ ဖိုးသက္နဲ႕ ဖြားဖြားတို႕ အဖမ္းခံခဲ့ၾကတယ္။
သူ႕ေကာင္မေလးပါသြားလို႕ရင္ကြဲနာက်ျပီးက်န္ခဲ့ရတာကေတာ့ ကိုယဥ္ေထြးပါဘဲ။
သူ႕ခမ်ာေတာ္ေတာ္ခံစားလိုက္ရပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြကိုထိမ္းသိမ္လိုက္ျပီးတဲ့ေနာက္ ဘာသတင္းမွမရေတာ့ပါဘူး၊
ဘယ္ေနရာမွာထားတယ္ဆိုတာေတာင္မသိရေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပူစရာေကာင္းတဲ့
အေျခအေနပါဘဲ။ JRS မွာလဲေတာ္ေတာ္အေျပာင္းအလဲေတြျဖစ္သြားတယ္။ ေဇာ္ေဇာ္က
အေမရိကားထြက္သြားျပီး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းကFather Tom က အေမရိကား
ျပန္သြားတယ္။ သူေနရာမွာ Alan နဲ႕ Dennis ဆိုတဲ့ (Aussie)မိသားစု
ေရာက္လာၾကတယ္။ Alan က Baptist တရားေဟာဆရာပါ။ သူကစာေရးတာ၀ါသနာပါျပီး
ေရာက္ေရာက္ျခင္းဘဲ news journal ေလးထုတ္ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားခဲဲ့တယ္။
အဂၤလိပ္စာအေရးအသားအတြက္လဲ အကူအညီေပးခဲ့တယ္။ JRS ျခံ၀င္းထဲ ရံုးခန္းရဲ့
မ်က္ေစာင္းထိုးမွာ Bertil Lintner က အိမ္ခန္းေလးတခန္းငွားေနပါတယ္၊
၀င္၀င္ျခင္းဘယ္ဖက္မွာပါ။ သူ႕ကိုအကူအညီေပးေနတဲ့ ေအးခ်မ္းနိုင္တို႕၊
မသီတာတို႕ကလဲ DVB မွာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ဖို႕ေနာ္ေ၀းကိုသြားၾကျပီ။
ၾကက္ျခင္းထမ္းခဲ့တဲ့လူငယ္ေလးကေတာ့ တပည့္လိုေနတဲ့ Bertil Lintner နဲ႕
စာသင္ေပးလိုတဲ့ Alan အကူအညီနဲ႕ journalist ပညာသင္ဖို႕အခြင့္သာသြားတယ္။
(ဒါကေတာ့လူငယ္တိုင္းၾကိဳးစားရမဲ့တာ၀န္မို႔
ေကာင္းတဲ့အလုပ္လို႕ဘဲျမင္ပါတယ္)သူက ညေနေစာင္းရင္
ျမန္မာလြယ္အိတ္ကေလးလြယ္ျပီး Foreign correspondent club ကိုသြားတတ္ေနျပီ၊
ဘန္ေကာက္ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာလုပ္ရည္ကိုင္ရည္ရွိတ့ဲသူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ
ေထာင္ထဲေရာက္ေနၾကတာမို႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့သတင္း ေတြအတြက္
သူဟာအေရးပါတဲ့ေနရာကိုေရာက္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ဘယ္တံုးကမွ JRS
အျပင္ထြက္ျပီးေက်ာင္းသားထုရဲ့အသံကို နားမေထာင္ခဲ့ဘဲ
လံုျခံဳတဲ့ေနရာမွာေနထိုင္ျပီး
ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္အာေဘာ္ေတြကိုသြားဖလွယ္ေနတာသာျဖစ္တယ္။ သူတေယာက္ထဲ
မ်က္နွာရေနတဲ့အေပၚမွာလဲ ေတာ္ေတာ္ေက်နပ္ေနပံုရပါတယ္။ သတၱ၀ါတေကာင္
အျဖစ္ကိုေျပာင္းသြားတဲ့လုပ္ရပ္ကေတာ့ BSCSA ရဲ့သတင္းဌာနကို
သူ႕ရဲ့သတင္းဌာနအမည္ေျပာင္းခဲ့တာပါဘဲ။ ေျပာင္းလိုက္တဲ့သတင္းဌာနအမည္ကေတာ့
BIG (Burma Information Group) ေပါ့။ နာမည္ကိုၾကည့္ရင္
သူ႕ရဲ့ပင္ကိုယ္စိတ္ထား ၾကီးက်ယ္တာကိုေတြ႕ရမွာပါ။ ေန၀င္းလိုေကာင္မ်ိဳးကို
အာဏာအပ္မိသြားျပီ။
တၾကိမ္မွာဆို ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္အေနွာက္အယွက္လဲျဖစ္ ေဒါသလဲျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ONSOB ဥကၠဌ ကိုသီဟရဲ့ သတင္းပါဘဲ။ က်ေနာ္က IDC သြားေနေတာ့
ဘယ္သူေတြဘယ္ေန႕လြတ္မယ္၊ ဘယ္သူေတြဆီက လြတ္လာတဲ့သူအတြက္
ဘယ္လိုအကူအညီေပးရမယ္ဆိုျပီ အသိေပးပါတယ္။ IDC ကလြတ္တဲ့ေန႕မွာ
ရေနာင္းကိုပို႕ရင္ျပန္တက္လာရတာခက္တယ္။ ရေနာင္း ကေန
ေကာ့ေသာင္ဖက္ကမ္းကိုေလွနဲ႕ပို႕ရင္လဲ
ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႕တိုးမွာမႈိ႕ထိုင္းပုလိပ္နဲ႕ေငြေပးျပီး
စံခလဘူလီဘက္ကိုထြက္ၾကတယ္။ စံခလဘူလီ ဘက္ကေတာ့ ေန႕ျခင္းျပန္တက္လာလို႕ရတယ္။
က်ေနာ္ ကိုသီဟနဲ႕မေတြ႕ခဲ့ရဘူး၊ ဒါေပမဲ့သူထြက္မွာကေတာ့ေသျခာေနျပီ၊ မေတာ္တဆ
သူကိုေထာက္လွမ္ေရးကေန ဖမ္းသြားခဲ့ရင္ မီဒီယာကေနေအာ္ေပးဖို႕နဲ႕
သူစိတ္ခ်ရတဲ့ေနုရာေရာက္မွ ဒီသတင္းကိုထုတ္ဖို႕ပါဘဲ။
က်ေနာ္ဒီသတင္းကိုယူလာျပီ JRS မွာေပးပါတယ္။ ေသေသျခာျခာလဲမွာခဲ့ပါတယ္
ကိုသီဟ လံုျခံဳတဲ့ေနရာေရာက္မွ ဒီသတင္းကိုထုတ္ပါလို႕။ ေနာက္ေန႕ က်ေနာ္လဲ
JRS ေရာက္ေရာ သတင္းစာကိုင္ျပီး သူပို႕လိုက္တဲ့သတင္းပါလာတယ္
ဆိုျပီးေရွာက္ၾကြားေနတဲ႕ သတၱ၀ါကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေအးဗ်ာ
ကိုယဥ္ေထြးတို႕ခ်က္ခ်င္းစံုစမ္းေပးမွ ကိုသီဟျပန္ေရာက္ေနတာ
သိရျပီးစိတ္ေအးရေတာ့တယ္။ အေပၚယံရွပ္ၾကည့္ရင္ေတာ့
သတင္းဦးေလးပို႕ယံုဘဲထင္ရတာ တကယ္ေတာ့သူ႕ေနရာမွာ
တျခားသူေတြမရွိရေအာင္ရွင္းလိုက္တာပါ။ က်ေနာ္ကိုသီဟကို ဒီေန႕ထိ
မေတာင္းပန္ရေသးဘူး၊ လိုင္းေပၚကေန ဒီစာနဲ႕ဘဲ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။
JRS ျခံ၀င္းရဲ့ ၀င္၀င္ျခင္းညာဖက္အေဆာက္အဦးဟာ ဧည့္ခန္းျဖစ္ျပီး၊
ရံုး၀န္ထမ္းေတြထမင္စား ေကာ္ဖီေသာက္ၾကပါတယ္။ အေပၚထပ္ကိုေတာ့
ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ ရံုးခန္းလုပ္ထားပါတယ္။
ျပင္ပကဧည့္သယ္ေတြလာရင္ေအာက္ထပ္ေနရာေလးမွာဘဲဧည့္ခံၾကပါတယ္။ ABSDF
ကေက်ာင္းသူ မရီရီထြန္း ငွက္ဖ်ားပိုး ဦေဏွာက္ထဲ၀င္ျပီး
ေဆးရုံမွာမဆုံးမီအထိ အေပၚထပ္အခန္းေလးထဲမွာေနသြားပါတယ္။
က်ေနာ္မွာဦး၀င္းတင္ဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြ တဦးရွိပါတယ္။ ဦး၀င္းတင္က ရေနာင္းက
ျမန္မာေတြကို အရမ္းအကူအညီေပးတဲ သူေဌးခ်ိဳခ်ိဳင္းရဲ့လူယံုျဖစ္ပါတယ္။ IDC
ကေနလႊတ္လိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ ဦး၀င္းတင္ အကူအညီနဲ႕
သူေဌးခ်ိဳခ်ိဳင္းရဲ့ ငါးေျခာက္ဂိုေဒါင္မွာ ခိုလႈံခဲ့ရဘူးပါတယ္။ တေန႕
မိတ္ေဆြၾကီးဦး၀င္းတင္က ေျပာလာတယ္၊ သူစိတ္တိုေနပံုလဲရပါတယ္။ ( က်ေနာ္
ဒီေကာင္ကိုရိုက္မိေတာ့မယ္တဲ့) ဒါနဲ႕အၾကိဳးအေၾကာင္းေမးၾကည့္ေတာ့၊
နယ္စပ္ကတက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္ ေရေတာင္းေသာက္တယ္တဲ့
ေရေသာက္ျပီးေတာ့ ခေလးကခြက္ကိုမေဆးဘဲခ်ထားလိုက္တယ္၊
အဲဒါကိုခြက္ကိုယူျပီးအဲဒိ ေက်ာင္းသားေလး ေရွ႕မွာ
ေရေဆးျပေနတာမျပီးေတာ့ဘူးဗ်ာတဲ့၊ ေၾကေၾကကြဲကြဲေျပရွာတယ္။ တကယ္ေတာ့
နယ္စပ္ကတက္လာတဲ့ ခေလးေတြကေတာ္ေတာ္သနားစရာေကာင္းပါတယ္။ အဟာရကလဲခ်ိဳ႕တဲ့၊
ငွက္ဖ်ားကလဲပါလာ၊ အ၀တ္အစားကလဲမေတာ္တေရာ္၊ တခ်ိဳ႕က
ေတာလမ္းကအသက္စြန္႕ျပီးတက္လာ၊ အသားအေရကလဲညစ္ေပေပနဲ႕ဆိုေတာ့၊
ေတာ္ေတာ္ေလးနွိမ့္ခ်ခံၾကရတယ္။ မတူမတန္သလိုအမူအရာလုပ္ျပတာ၊
ဖိုင္တြဲၾကီးပိုက္ျပီးအလုပ္မ်ားေနတဲ့ပံုစံနဲ႕ရုံးခန္းေတြကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ျပတာလဲခံၾကရတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ပံုမွန္ပါဘဲ။ နယ္စပ္သြားတယ္၊
အခ်ဳပ္ခန္းေတြလဲပံုမွန္သြားၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအေတာအတြင္းမွာစိတ္အေနွာက္အယွက္နဲ႕ၾကံဳလာရျပန္တယ္။ IDC ကျပန္ေရာက္ရင္
IDC ထဲကေန UNHCR ရုံးေလးမွာရွိတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြဆီေပးလိုက္တဲ့စာေတြ နဲ႕IDC
ထဲကထူးတဲ့သတင္းေတြJRS မွာ၀င္ေပးပါတယ္၊အဲဒိစာေတြကို ကိုယဥ္ေထြးက
ရုံးေလးပို႕ေပးပါတယ္၊ ျပီးေတာ့ သူျပန္ေပးတဲ့
ရဲဖမ္းခံထားခံရတဲ့သူေတြရဲ့နာမည္စာရင္းနဲ IDCထဲမွာ လိုက္ရွာေပးရတယ္။
ဒါေပမဲ႔ (၂)ရက္ (၃)ရက္ေလာက္ရွိေနျပီ JRS ရုံးခန္းတခါးပိတ္ပိတ္ထားေတာ့
အေမာဆို႕ဆို႕သြားတယ္။ ရံုးခန္းထဲမွာလူရွိေနတာ က်ေနာ္သိေနတယ္။
ကိုယဥ္ေထြးကိုေတာ့ မွာခဲ့ပါတယ္ ေန႕ခင္းရံုးခန္းပိတ္မထားဖို႕၊
ဒါေပမဲ့လဲမထူးပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕ပိတ္ထားတာလဲေျပာရရင္ေတာ့။ JRS
ကို၀င္ထြက္ေနတဲ့ Canadian မတေယာက္ရွိတယ္၊ သူ႕နာမည္က Monique ပါ။ သူက
အေမာင္ေတြကို လာျပီး အီစီကလီ လုပ္ေနတာ။ JRS မွာေရြးစရာေတြကမ်ားေနေတာ့
သူလဲ အိုက္စကလင္ လုပ္ေနရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ကိုသတ္သတ္မွတ္မွတ္ထားျပီ
အသိအမွတ္ျပဳေပးထားခံရတဲ့ သူတေယာက္လဲရွိတယ္။ အဲဒိေက်ာင္းသားေလးကေတာ့ IDC
မွာသြားအဖမ္းခံတဲ့အထဲပါသြားျပီး ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိရေသးဘူး။ ခုေတာ
Canadian မလဲ ေရြးစရာလူမရွိေတာ့ဘဲ ရံုးခန္းတံခါးပိတ္ျပီး
စာသင္တဲ့အဆင့္ေရာက္သြားေတာ့တာပါဘဲ။ SDC ထဲ ကကိုယ့္ရဲေဘာ္တေယာက္ဘယ္လို
ခံစားရမလဲ။
ဒီလိုေနရင္းနဲ႕ဘဲ ေက်ာင္းသားေတြကို SDC (Special Detention Centre)
ပို႕လိုက္တယ္လို႕ၾကားရပါတယ္။ IDC ထဲကေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ ကိုလဲ SDC
ပို႕လိုက္လို႕ SDC ထဲမွာေက်ာင္းသား၅၀ေလာက္ျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႕ထက္အရင္
ေလယာဥ္ျပန္ေပးဆြဲမႈ႕နဲ႕ နွစ္ရွည္ေထာင္ခ်ခံထားရတဲ့ ရဲရင့္နဲ႕႔ရဲသီဟဆိုတဲ့
ေက်ာင္းသား၂ေယာက္လဲရွိေသးတယ္။ သတင္းေတြကေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္ပို႕မယ္၊
ေက်ာင္းသား camp အသစ္ဖြင့္ျပီးအရင္ဆံုးအသုတ္အေနနဲ႕ထည့္မယ္၊
ေတြ႕ခြင့္ေပးမယ္၊ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ေတြ႕ခြင့္ရျပီဆိုတဲ့
သတင္းၾကားရလို႕အရမ္း၀မ္းသာတယ္။ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိနဲ႕
စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႕ေနတာကေတာ့ ဟိုသတၱ၀ါေလးဘဲ၊
အခြင့္ေကာင္းကိုအမိအရဖမ္းျပီး တကိုယ္ရည္ journalist
တေယာက္ျဖစ္ဖို႕ၾကိဳးစားေနတာကလြဲလို႕ ဘာမွမယ္မယ္ရရ မလုပ္ထားခဲ့ေတာ့ SDC
ကိုေထာင္၀င္စာေတြ႕လို႕ရတဲ့အခ်ိန္ ဘာသတင္းစကားမွမပါးနွိုင္ခဲ့ဘူး။
အထဲကသူေတြ စိတ္ဓါတ္မက်ေအာင္ အျပင္မွာလဲအရမ္းၾကိဳးစားေနပါတယ္ကြာ ဆိုျပီး
ေခၽြးသိပ္ခဲ့ရတယ္။ တကယ္ပါလုပ္ရည္ကိုင္ရည္ ရွိျပီးအျပင္မွာ က်န္ေနတဲ့
ဘယ္ေက်ာင္းသားမွ JRS မွာလာျပီးေဆြးေႏြးတာလဲမေတြ႕ရသလို
ကိုယ္တိုင္လဲသြားျပီးေဆြးေႏြးတိုင္ပင္လာတာမၾကားမိဘူး။ SDC
အထဲမွာလဲရက္ေတြၾကာလာေတာ ဦးေဆာင္ခဲ့သူေတြလဲ အကြိဳင္ခံေနရျပီ။
သတၱ၀ါေလးၾကည့္ရတာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ လြတ္လာမွာ အရမ္းစိုးရိမ္ေနပံုရတယ္။
သူဟာအခုရေနတဲ့အခင္းအက်င္းမ်ိဳးမွာ သာယာေနျပီး ထိမ္းသိမ္းခံထားရသူေတြ
လြတ္လာရင္ သူ႕ကိုလႊဲခဲ့တဲ့လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြကို ျပန္မအပ္နိုင္ေတာ့ဘူး
(အာဏာရူးျဖစ္သြားတာေပါ့)။ SDC ကေက်ာင္းသားေတြလြတ္လာေတာ့မယ္ၾကားရလို႕
က်ေနာ္တို႕တေတြအားလံုး ၀မ္းသာေနတဲ့အခ်ိန္
သူေတာ္ေတာ္ေျခာက္ျခားေနျပီျဖစ္တယ္။ ဒါနဲ႕ဘဲ (၉)လနီးပါးမွာ SDC
ကေက်ာင္းသားေတြလြတ္လာတယ္၊ က်ေနာ္အမွန္အတိုင္းဘဲရွင္းျပလိုက္တယ္။
သူတို႕လဲေတာ္ေတာ္ေၾကကြဲေနပံုရပါတယ္။ အရာရာဟာ ေျပာင္းလဲေနျပီး
ေႏြးေထြးစြာၾကိဳဆိုမႈကို မရတဲ့အျပင္၊
လက္တြဲေခၚယူဖို႕ကိုကန္႕ထားသလိုျဖစ္ေနတယ္၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြဟာ
သူနဲ႕တစိမ္းေတြလိုရွိန္ေနၾကတယ္။ တေန႕မွာေတာ့ သူတို႕အစည္းအေ၀းတရပ္ေခၚျပီး
ေခါင္းေဆာင္လုပ္မဲ့သူအသစ္ျပန္ေရြးတဲအခါ၊ အဲဒိသတၱ၀ါရွံုးသြားပါတယ္၊
ဒါေပမဲ့ေနရာဖယ္ေပးဖို႕ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္ေနပါေတာ့တယ္။
ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြကို သတၱိျပခဲ့တဲ့သူေတြဟာ ေလးစား အသိအမွတ္ျပဳျခင္း
မခံရဘဲ လူသစ္ကေလးေတြလိုျပန္ျဖစ္ေနေတာ့ မေက်နပ္မႈ႕ေတြဟာ ထိမ္းခ်ဳပ္မရဘဲ
သူတို႕ထဲက စကားနဲျပီး အေအးဆံုးေက်ာင္းသားေလးတေယာက္က အုတ္ခဲနဲ႔သတၱ၀ါကို
ထုလိုက္ပါေတာ့တယ္။ အုတ္ခဲလဲက်ိဳး သတၱ၀ါလဲေဆးရုံပို႕လိုက္ရတယ္။
ေဆးရုံကေတာ့ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕၊ ဗဟိုယိုထင္ လမ္းမၾကီးေပၚမွာရွိတဲ့ ဖရထိုင္း ၂
ေဆးရံုပါ။ ေခါင္းမွာေလးငါးခ်က္ေလာက္ခ်ဳပ္လိုက္ရျပီး၊ နွစ္ညေလာက္
ေဆးရုံတက္လိုက္ရပါတယ္။ အၾကမ္းဖက္ျခင္းဟာ မွားယြင္းတဲ့လုပ္ရပ္ဆိုတာ
နားလည္ပါတယ္၊ အဲဒိေက်ာင္းသားငယ္မွားသြားတယ္၊ ဒါေပမဲ့
အျပစ္ရွိျပီးတာ၀န္ရွိတာ က်ေနာ္ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္ရဲ့ခံစားခ်က္ကိုဦးစားေပးတဲ့ စကားေတြေၾကာင့္
ေဒါသေပါက္ကြဲရတာသာျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ေဆးရံုကိုမသြားခဲ့ဘူး၊
ေဆးရံုသြားၾကည့္တဲ့သူေတြကေတာ ေျပာျပတယ္၊ အျဖဴေတြေရွ႕မွာ “ပဲ”
ေတြအရမ္းမ်ားျပတယ္တဲ့။ ေဆးရံုကုတင္ေပၚမွာေတာင္ သနားသြားေအာင္ lobby
လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ Alan ရဲ့ ဇနီး Dennies ကေတာ အရမ္း၀မ္းနည္းျပီး
စိတ္မေကာင္းေတာ္ေတာ္ျဖစ္ရွာတယ္၊ Dennies ကစိတ္ထားသိပ္ျပီးနူးညံ့တယ္၊
ဘာအကူအညီသြားေတာင္းေတာင္း မရရေအာင္ၾကိဳးစားျပီးခ်က္ခ်င္းတုံ႕ျပန္တယ္၊
သူ႕ကို စိတ္မေကာင္းစရာသတင္းသြားေျပာမိရင္ သူကပိုျပီးထိခိုက္လြယ္တယ္။
Dennies မသိလိုက္တာကေတာ သူ႕ေနာက္ကြယ္မွာ ဒီသတၱ၀ါက ( ဒီေကာင္မေလး အရမ္းကို
နန္႕တယ္) လို႕ေျပာခဲ့တာပါဘဲ။ Dennies က သူ႕အေမအရြယ္ေလာက္ရွိပါတယ္။ ဒါနဲ႕
က်ေနာ္လဲမွာမေပ်ာ္ေတာ့တာနဲဲ႔ JRSက အလုပ္ထြက္လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ BIG ကေန ဧရာဝတီသတင္းဌာန ဆိုျပီး ေျပာင္းသြားတယ္ ၾကားတယ္၊
က်ေနာ္ ဧရာဝတီသတင္းကိုမဖတ္ပါဘူး။ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ရြံလြန္းလို႕ပါ၊ ဒါေပမဲ့
links ေတြကေန ေရာက္သြားေတာ့လည္း က်ေနာ့္ညီငယ္ေလးေတြ(ရဲနည္၊ ကိုသက္)
ဧရာ၀တီမွာ လုပ္ေနတာဘဲေလဆိုျပီးေျဖပါတယ္။ ဗိုလ္္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႕ကို ေစာ္ကားျပီး အင္တာနက္ဟက္လုပ္ခံရတယ္
ေျပာတာလဲၾကားပါတယ္။ ကိုေက်ာ္သန္းတေယာက္
နပိုလီယံဆိုျပီးေရးလိုက္တာေတြ႕တယ္။ နပိုလီယံ နဲ႕နွိုင္းရင္ေတာ့
ေနာက္ကြယ္မွာဟားတိုက္တာခံရတာျမင္မိတယ္။ သူ႕ဗီဇက သူဆြလိုက္လို႕
သူမ်ားေဒါသထြက္သြားရင္ ဟားတိုက္တတ္တဲ့ မညွိဳးလံုးဗ်။
မႏၱေလး မွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ့ ညီမ မသင္းသင္းနဲ. မေခ်ာအိၿဖဴတို႕ကို
ခ်ိဳးလိုက္တဲ့ အခ်ိဳးမ်ိဳးေတြ JRS မွာ
နယ္စပ္ကလာတဲ့ေက်ာင္းသားေတြအေပၚဆက္ဆံခဲ့တာ ျပန္ျမင္မိတယ္။
ေၿမာက္ပိုင္းကိစၥ သူကအေစာဆံုး ၁၉၉၆ ကစခဲ့တာပါတဲ့၊ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒိအခ်ိန္က
အတိုက္အခံေတြဘက္မွာဒီသတင္းကိုမပ်ံ႕ေစျခင္ေသးဘူး၊ အတိုက္အခံ
အင္အားေလ်ာ့သြားမွာစိုးတယ္၊ တခ်ိဳ႕လည္းေၿမာက္ပိုင္းမွာတကယ္ဘဲ
သူလွ်ိဳ၀င္ခဲ့တယ္ထင္ၾကသလို၊ လြတ္ေျမာက္လာသူေတြကိုယ္တိုင္က
သူတို႕ေလးစားဂုဏ္ယူခဲ့တဲ့ ABSDF ရဲ့ဂုဏ္သိကၡာကိုငဲ့ညွာျပီး ခုလို
ဖြင့္ဟမေျပာၾကေသးဘဲ ကာလတခုကိုေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
သတင္းဦးအေနနဲ႕သတင္းဌာန နာမည္ရဖို႕အတြက္ အတိုက္အခံ အခ်င္းခ်င္းနွိပ္ကြတ္
လိုက္တာပါ။ ေၿမာက္ပိုင္းကလြတ္ေျမာက္လာတဲ့ေက်ာင္သားေတြရဲ့
သေဘာထားၾကီးမႈနဲ႕ သည္းခံ စိတ္ရွည္မႈကလဲအံၾသစရာပါဘဲ။ ေနာက္တေၾကာင္းက NGO
ေလာကထဲက Donor ေငြေတြရွယ္ျပီးယူေန ရတဲ့သူတေယာက္(ကိုနိုင္ေအာင္)
ကိုရွင္းလိုက္ရင္ သူ႕ဆီေငြေတြ ပိုျပီးစီးဆင္းလာဖို႔အတြက္ပါ။
ေၿမာက္ပိုင္းကေက်ာင္သားေတြကို ကရုဏာသက္လို႕ေတာ့ျဖစ္ဟန္မတူပါဘူး
မရိုးနုိင္တဲ့ ဟသၤာကိုးေသာင္းဇာတ္ ခင္းလိုက္တာပါဘဲ။ လက္ရွိအေျခအေနမွာေတာ့
တျခားသတင္းေထာက္ေတြလဲေရးေနၾကတာမႈိ႕ သတင္းဦးမဟုတ္ေတာ့တဲ့အတြက္
ေၿမာက္ပိုင္းကိစၥကေသးေသးေလးျဖစ္သြားတာေပ့ါ။
(၈၈) အေရးအခင္း ကထြက္လာခဲ့တဲ့ေက်ာင္းသားေတြဟာ အနာဂါတ္ေတြ
ေပ်ာက္မွာစိုးရိမ္လို႕တတိယနိုင္ငံေတြထြက္ျပီး ပညာလဲသင္
နိုင္ငံေရးလဲလုပ္ဖို႕ၾကိဳးစားၾကတယ္။ တကယ္တန္းမွာေတာ့
ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ေလာက္သာအဆင့္ျမင့္တကၠသိုလ္ေတြမွာ
အစိုးရေခ်းေငြနဲ႕ပညာသင္ၾကားနိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက
လုပ္ငန္းခြင္ထဲ၀င္၊ အိမ္ေထာင္ေတြက်ျဖစ္ကုန္ျပီး၊ ေန႕ၾကီးရက္ၾကီးေတြမွာ
ဆႏၵျပတာထက္ သိပ္ပိုျပီးတိုးမေပါက္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာသာစကားအခက္အခဲကလဲ
အၾကီးမားဆံုးျပႆနာတရပ္ပါဘဲ။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ
စကားေျပာသင္ေနလို႕ရတာမွမဟုတ္တာဘဲ၊ ကိုယ္အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာၾကေတာ့လဲ
ဗမာလိုဘဲေျပာၾကဆိုၾကနဲ႕မႈိ႕ အဂၤလိပ္စကားကို အလုပ္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ဘဲ
ေျပာတတ္ၾကတယ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာ့အေရးလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္
နိုင္ငံျခားသားေတြဆီမွာ အကူအညီသြားျပီးေတာင္းၾကရတယ္။ ခ်င္းမိုင္
ဂြင္က်ေတာ့ ေျပာင္းျပန္ပါ၊ ျမန္မာ့အေရးစိတ္၀င္စားတဲ့ နိုင္ငံျခားသားေတြ၊
နိုင္ငံတကာက ေက်ာင္းသားေတြ ဟာ စာတမ္းျပဳစုတာဘဲျဖစ္ျဖစ္
သူတို႕နိုင္ငံမွာျပန္တင္ျပဖို႕ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာေတြဆီမွာ
သိခ်င္တာေလးေတြလာေမးရတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းေလးေတြ၊ ဂ်ာနယ္လစ္အသစ္ေလးေတြ၊
လူ႕အခြင့္အေရးလႈပ္ရွားသူေတြဟာ၊ တေလးတစားနဲလာျပီး သူတိုသိိခ်င္တာေလးေတြ
ျမန္မာေတြဆီ တေလးတစားလာ ေမးရတဲ့အဆင့္ပါ။ စာအေရးအသားလက္ေသြးျပီး
ကူညီခ်င္သူေတြရွိသလို အဂၤလိပ္စကားေျပာၾကတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကလဲ
လူအခြင့္အေရး၊ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရး နွဲ႕ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြမႈိ႕
စကားေျပာရာမွာလဲတိုးတက္ပါတယ္။ Donor ေတြဆီက project တင္လို႕
ရထားတဲ့ေငြေတြ အသံုးျပဳေပးဖို႕လာတဲ့ NGO ေတြက လုပ္ေပးကိုင္ေပးမဲ့သူ
လာရွာရတာမႈိ႕ ကိုယ္ကအလိုက္သင့္ေလး ဆြဲစားယံုပါဘဲ။ NGO ေတြဆီမွာ project
တင္နည္းေတာင္ သင္တန္းေပးပါေသးတယ္။
ျပည္တြင္းကျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြဟာ အမွန္တရားေတြကမၻာက သိရွိဖို႕အတြက္၊
အလုပ္အျပဳတ္ခံ၊ နွစ္ရွည္ေထာင္က်ခံျပီး သတင္းဌာနေတြဆီ
သတင္းေတြေပးပို႕ၾကတယ္။ ျပည္ပက မီဒီယာသမားေတြကေတာ့ အဲဒိေခၽြး၊ ေသြးေတြနဲ
ေပးဆပ္ထားတဲ့ သတင္းေတြကို ရင္းျပီး နိုင္ငံတကာက အလွဴရွင္ေတြဆီက
အလွဴေငြေတြနဲ႕ နွစ္၂၀ေလာက္ ေလေအးစက္ပါတဲ့ရံုးခန္း၊ ကိုယ္ပိုင္ကား၊
အသံုးအေဆာင္အျပည့္နဲ႕ အီဆိမ့္ေနေအာင္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ
မီဒီယာနဲ႕ဆက္သြယ္လို႕ အဖမ္းခံသြားရျပန္ေတာ့ သူ႕လူပါဆိုျပီး
အလွဴရွင္ေတြဆီအသံုးစရိတ္ျပလို႕ေကာင္းသြားျပန္ေရာ။ ခုေတာ႕ အလွဴရွင္ေတြက
ျပည္ပမွာထက္ ျပည္တြင္းကိုစိတ္၀င္စားလာတယ္၊ သတင္းဌာနေတြထက္ လူမႈ႕ေရး၊
ပညာေရးနဲ႕၊ လူငယ္ေတြျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေရးေတြမွာ စိတ္၀င္စားလာေတာ့၊
သတင္းဌာနေတြလဲ ၀မ္းေရးအတြက္ သူမ်ားထက္ဦးေအာင္
ျမန္မာျပည္ထဲေျပး၀င္ၾကရေတာ့တယ္။ ျမန္မာျပည္ကိုခ်စ္လို႕ျပန္လာတာမဟုတ္ပါဘူး
ဂြင္ေပ်ာက္ကုန္လို႕ပါ။ ဒီသတၱ၀ါတေကာင္က အခု NLD လဲ၀င္ထြက္ေနတာမႈိ႕
ေကာက္က်စ္တဲ့ ေကာင္ကိုသတိထားဖို႕ ဒီစာကိုေရးလိုက္တာပါ။ ဒီေကာင့္မွာ
သူ႕သတင္းဦးဖို႕ကလြဲရင္ ဘာ stance မွမရွိပါဘူး။ ေျခလွမ္းတိုင္းဟာ
အကြက္ခ်ထားျပီး သူ႕ရဲ႕စားခြက္ကို လုမဲ့သူကိုအခြင့္သာရင္ နွိပ္ကြတ္ဖို႕
အျမဲတန္း အေကာက္ၾကံေနတတ္တယ္။ ဂ်ာနယ္လစ္ အသစ္ေလးေတြကိုလဲမွာပါရေစ၊
တန္ရာတန္ေၾကးရမွအလုပ္လုပ္ပါ။ တန္ရာတန္ေၾကးဆိုတာ ေငြေၾကးထက္၊ ေလးစား၊
အသိအမွတ္ျပဳျခင္းခံရမႈကိုဆိုလိုတာပါ၊
Press conference ေတြမွာထပ္ေတြ႕ရင္ေမးၾကည့္ပါ၊ ဘန္ေကာက္က ေက်ာင္းသား
၃၈ေယာက္ အေရးမွာ ဘယ္အခန္းက႑က ပါ၀င္ခဲ့ပါသလဲ၊ ဘယ္မွ်ေလာက္
တာ၀န္ေက်ခဲ့ပါသလဲ။ အဲဒိသတၱ၀ါ မ်က္နွာမွာ
မရွိတဲ့ေသြးေတာင္ေပ်ာက္သြားအံုးမယ္။
အားလံုးကိုခင္မင္ေလးစားလ်က္
 From : ကိုဖိုးေထာင္