အရင္ထက္စာရင္ အတိုင္းထက္အလြန္ အသက္႐ွဴေခ်ာင္လာ တယ္လို႔ ေျပာႏိုင္လာပါတယ္။
အရင္ကလို ျမန္မာဆိုတာ ထိုင္းထက္ တစ္ဆင့္နိမ့္တယ္ဆိုတဲ့ပံုစံမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ ဘဲ ျမန္မာနဲ႔ထိုင္းဆိုတာ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံ ေတြနဲ႔တန္းတူပဲဆိုတာမ်ိဳးကို သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ ထိုင္းကိုေရာက္လာၿပီးေနာက္ ပိုင္းမွာ ေတြ႕ရခံစားရတာပါ။
ထိုင္းအစိုးရ အာဏာပိုင္ေတြအေနနဲ႔က ျမန္မာျပည္မွာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြလုပ္လိုတယ္။ စီးပြားေရး ဆိုင္ရာအက်ိဳးခံစားခြင့္ေတြကို အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံအေနနဲ႔ ရခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခ်ိဳ႕နဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ အေပၚ တစ္ဆင့္ျမႇင့္ ဆက္ဆံလာတာမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ သာမန္ ထိုင္းႏိုင္ငံသားေတြ ကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕႐ုပ္ျမင္သံၾကားေတြကေန ျမင္ရၾကားရတဲ့ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ အရင္ထက္စာရင္ ျမန္မာေတြအေပၚ ဖိႏွိပ္မႈ ေတြနည္းလာတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။
အရင္ကဆို ျမန္မာအလုပ္သမေတြ ဟာ ခ်င္းမိုင္လိုေနရာမ်ိဳးမွာ သနပ္ခါးလိမ္း ၿပီး အျပင္မထြက္ရဲ၊ ထဘီဝတ္ၿပီး အျပင္ မထြက္ရဲ၊ အမ်ိဳးသားေတြဆိုရင္လည္း ကြမ္းစားရင္း ဆိုင္ကယ္မစီးရဲ၊ လူထူထူမွာ ျမန္မာလိုမေျပာရဲဆိုတဲ့ အေနအထားကေန ထိုင္းတီဗြီခ်ယ္နယ္တစ္ခုမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေၾကာင္းေတြ ဆက္တိုက္လႊင့္ျပတာ၊ ျမန္မာျပည္က သနပ္ခါးကို သူတို႔ပါးမွ တခုတ္တရ လိမ္းျပတာမ်ိဳးေတြအထိ လုပ္ ျပလာတာေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါတင္မကဘူး အခုရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ျမန္မာစာ“ကႀကီး၊ ခေခြး”ေတြကို သူတို႔ထိုင္းမူလတန္းေက်ာင္း မွာ ျပ႒ာန္းခ်က္သင္႐ိုးထဲ ထည့္သင္တဲ့ အထိ လုပ္လာၿပီလို႔ ၾကားရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က စီးပြားေရးအေျခအေန ေတြ တျဖည္းျဖည္းေကာင္းမြန္လာတဲ့အခါ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ျမန္မာစကား၊ ျမန္မာစာကို မသင္မေနရဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လာဦး မွာပါ။
တစ္ေလာက စင္ကာပူႏိုင္ငံရဲ႕ ေျမ တိုင္းကြ်မ္းက်င္ အလုပ္ေခၚစာတစ္ခုမွာ ေလွ်ာက္ထားလိုတဲ့သူအေနနဲ႔ ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာ တတ္ရမယ္။ ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္ရ မယ္ဆိုၿပီး ေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ အလုပ္ေခၚစာေတြမွာလည္း ဒါမ်ိဳးျဖစ္မလာဘူးလို႔ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ အရင္ကဆိုရင္ ထိုင္းႏိုင္ငံက ထိုင္း ေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ကေလးေတြဟာ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ ျမန္မာလို႔ေျပာရမွာရွက္တယ္၊ တခ်ိဳ႕ ဆို “ထိုင္းျဖစ္ခ်င္တယ္”ဆိုတဲ့သူေတြေတာင္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာ သူတို႔ တက္ေနတဲ့ ထိုင္းေက်ာင္းက ျမန္မာစာ “ကႀကီး၊ ခေခြး”သင္ေပးရင္ တျခားထိုင္း ကေလးေတြၾကားထဲ သူတို႔က ဆရာႀကီး ေတြျဖစ္ေနမွာ ျမင္ေယာင္ပါတယ္။
ျမန္မာအစိုးရဘက္က ထိုင္းအာဏာ ပိုင္ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး ထိုင္းကိုေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္က အလုပ္သမားေတြ လုပ္ခလ စာအျပင္ အလုပ္သမားအခြင့္အေရးအျပည့္ အဝရဖို႔အတြက္ ေဆာင္ရြက္မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကို အစိုးရသတင္းစာေတြမွာ ေတြ႕ လိုက္ရေတာ့ဝမ္းသာမိပါတယ္။ တကယ္ လက္ေတြ႕ေဆာင္ရြက္ဖို႔လည္း တိုက္တြန္း ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာ တစ္ခုကေတာ့ထိုင္းႏိုင္ငံသားေတြက ျမန္မာ ႏိုင္ငံသားေတြကို တန္းတူျမင္ေပးလာခ်ိန္ မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသား အခ်င္းခ်င္း ကတံုးေပၚ ထိပ္ကြက္တာ၊ ဇာတ္တူသား စားခ်င္တာ မ်ိဳးေတြ ရွိေနေသးတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ပါပဲ။ ဦးေမာင္ကို (အမည္ရင္းမဟုတ္) ဆို တဲ့ အသက္ ၅၀ ဝန္းက်င္အရြယ္ မြန္ျပည္ နယ္က လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အျဖစ္ကို ေျပာျပ ခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔မိသားစုက မြန္ျပည္နယ္ထဲက ေရာ္ဘာပင္ေတြေပါတဲ့ ေနရာမွာေနတာပါ။
သူက ေရာ္ဘာေစးျခစ္တဲ့အလုပ္နဲ႔ တစ္ သက္လံုးအသက္ေမြးလာတာျဖစ္ၿပီး သမီး ျဖစ္တဲ့သူ ၁၀ တန္းေအာင္တဲ့အထိေက်ာင္း ထားေပးႏိုင္ခဲ့သလို သမီးနဲ႔ဇနီးကို ေရႊဆြဲ ႀကိဳးေလးေတြ ဆင္ေပးႏိုင္ေလာက္တဲ့အထိ သူႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ေရာ္ဘာေစးျခစ္ရင္း မိတ္ေဆြ တစ္ ေယာက္နဲ႔ ရင္းႏွီးရာကတစ္ဆင့္ ဒီလူက ဦးေမာင္ကိုကို ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္မွာ အလုပ္ သြားလုပ္ရင္ ဘယ္လိုအဆင္ေျပေၾကာင္း မစားရဝခမန္း ေျပာျပပါတယ္။ သူကူညီ ႏိုင္တယ္လို႔လည္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒါကို ဦးေမာင္ကိုက ယံုၾကည္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ျဖစ္တာ တစ္လမၾကာေသး ပါဘူး။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အလုပ္ရတဲ့အထိ ေအာက္လမ္းက ေခၚသြားေပးခ က်ပ္ ေလး သိန္း ေတာင္းတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ မိသားစု ဘဝ ေရွ႕ေရးအတြက္ ထိုင္းႏိုင္ငံ မွာ အလုပ္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဦးေမာင္ကိုက သူ႔သမီးေလးရဲ႕ ေရႊဆြဲႀကိဳးကိုေရာင္းၿပီး ပြဲစားေခၚရာကိုလိုက္ပါ လာပါတယ္။ သူ႔ေဒသကလြဲလို႔ ရန္ကုန္ ေတာင္ မေရာက္ဖူးတဲ့ ဦးေမာင္ကိုအတြက္ ပြဲစားေခၚသြားတာ ဘယ္ေဒသမွန္း၊ ဘယ္ လမ္းမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ ေတာထဲမွာ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ ည ဘက္ေတြမွာ ေျခက်င္တစ္တန္၊ က်ပ္သိပ္ ေနတဲ့ ကားတစ္တန္နဲ႔ ေခၚေဆာင္လာခဲ့ၿပီး လမ္းတစ္ဝက္မွာ ဦးေမာင္ကိုဆီက က်ပ္ ေလးသိန္းကို ပြဲစားက ယူလိုက္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ က်ပ္ေလးသိန္းဆိုတာ ထိုင္း ႏိုင္ငံကို ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ လာမယ္ဆိုရင္ ေတာင္ မကုန္တဲ့ ေငြေၾကးဆိုတာလည္း ဦးေမာင္ကို မသိပါဘူး။ ေလးရက္တာလမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊ ကား စီးရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မြန္ျပည္နယ္ ကေန ေခၚလာတဲ့ ဦးေမာင္ကိုတစ္ေယာက္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာပါ တယ္။ ပြဲစားက ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ ျပည့္ ႏွက္ေနတဲ့ ရင္ျပင္က်ယ္လို ေနရာတစ္ခုမွာ ဦးေမာင္ကိုကို ကားေပၚက ဆင္းခိုင္းၿပီး ခဏေစာင့္ေန၊ သူျပန္လာမယ္ဆိုၿပီး ထြက္ သြားပါတယ္။ အဲဒီေနရာကေတာ့ ခ်င္းမိုင္ ၿမိဳ႕ရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ စည္ကားရာ ထာ့ဖယ္ဂိတ္ပါ။ ဦးေမာင္ကိုကေတာ့ ထာ့ဖယ္ဂိတ္ဆိုတာလည္း မသိပါဘူး။
သူတစ္ခါမွ မေရာက္ဘူးတဲ့ေနရာမွာ၊ သူ တစ္လံုးမွ မေျပာတတ္တဲ့ စကားေတြနဲ႔ ကြ်က္ကြ်က္ညံေနတဲ့လူေတြ ၾကားထဲ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ “ျပန္လာမယ္ ေစာင့္ ပါ”ဆိုတဲ့ ပြဲစားစကားတစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ ဘယ္ကိုမွ ေနရာမေရႊ႕ရဲဘဲ ေစာင့္ေနခဲ့ပါ တယ္။ မိုးရြာေတာ့လည္း ခိုစရာမရွိ၊ စားစရာ လည္း မရွိ၊ ဝယ္စားဖို႔လည္း ပိုက္ဆံမရွိတဲ့ ဦးေမာင္ကိုဟာ အဲဒီ ထာ့ဖယ္ဂိတ္မွာ ႏွစ္ ရက္တိတိ ဒီအတိုင္းထိုင္လိုက္ထလိုက္ လုပ္ရင္း သူ႔ကိုေခၚလာတဲ့ ပြဲစားနဲ႔ လြဲမွာ စိုးလို႔ ေစာင့္ေနခဲ့တာပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္မွမသြားဘဲ ႏွစ္ရက္တိတိ ရပ္ေနတဲ့ လူစိမ္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔အနည္းဆံုးေတာ့ ရဲစခန္း ေရာက္သြားပါ ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ထိုင္းရဲေတြက ဦးေမာင္ကိုကို စိတ္မဝင္စားပါဘူး။
သူတို႔နားလာမွာ စိုးလို႔ေတာင္ ေမာင္းထုတ္တယ္လို႔ ေျပာပါ တယ္။ ႏွစ္ရက္ထက္ပိုၿပီး မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဦးေမာင္ကိုဟာ ပင္ကလည္းပင္ပန္း၊ ဗိုက္ ကလည္း ဆာေနတာေၾကာင့္ အဲဒီေနရာမွာ မေနေတာ့ဘဲအကူအညီရလိုရျငားေလွ်ာက္ သြားၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ သိပ္မေလွ်ာက္ လိုက္ရဘဲ ျမန္မာဆိုင္းဘုတ္တင္ထားတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ကံ ေကာင္းေထာက္မစြာ ေတြ႕လိုက္ရပါေတာ့ တယ္။
ဝါဆိုလျပည့္နားနီးတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲမွာ ျမန္မာသံဃာ ေတာ္ေတြအျပင္ ျမန္မာလူမ်ိဳး ဒကာ၊ ဒကာမေတြနဲ႔ပါ စည္ကားေနတဲ့အခ်ိန္ဆို ေတာ့ ဖိနပ္ခြ်တ္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္း ထဲ ဝင္လာတဲ့ ဦးေမာင္ကိုကို ဝိုင္းဝန္း ေမးျမန္းၾက ကူညီၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ထိုင္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းေတြထဲ ဝင္ ရင္ ဖိနပ္ခြ်တ္စရာ မလိုဘူး။ ေက်ာင္းေပၚ တက္မွ ဖိနပ္ခြၽတ္ရတာဆိုေတာ့ ဖိနပ္ခြ်တ္ ဝင္လာတဲ့ ဦးေမာင္ကိုကို အားလံုးက ထူး ဆန္းတဲ့အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ရင္း ျမန္မာတစ္ ေယာက္ဒုကၡေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သိသြား ၾကတာပါ။
အျဖစ္အပ်က္က ဝတၳဳဆန္ေပမယ့္ ဒါ ဝတၴဳဇာတ္လမ္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးေမာင္ကို အေနနဲ႔ လူသားခ်င္း စာနာတတ္တဲ့ ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္းေတြ႕ၿပီး ႐ိုင္းပင္းမႈေတြရခဲ့တဲ့ အတြက္သာ အခုအခ်ိန္မွာ ေဆာက္လုပ္ ေရးလုပ္ငန္းခြင္တစ္ခုမွာ တစ္ဝမ္းတစ္ခါး အတြက္ အလုပ္တစ္ခုရေနတာ ျဖစ္ပါ တယ္။ တကယ္လို႔သာဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ကို သူမေတြ႕ဘူးဆိုရင္ သူ႔အတြက္ သူ တစ္ပါးႏိုင္ငံမွာ ေငြတစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွမရွိဘဲ၊ စကားလည္း မတတ္တဲ့ဘဝနဲ႔ မေတြးရဲ စရာပါ။ ဦးေမာင္ကိုလို လူေတြဘယ္ႏွေယာက္ေလာက္ရွိေနမလဲ ကြ်န္မ မစဥ္းစားတတ္ ေအာင္ပါပဲ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ထိုင္း အလုပ္သမား ဝန္ႀကီးဌာနေတြ႕ဆံုအၿပီးမွာ ထိုင္းႏိုင္ငံက ျမန္မာအလုပ္သမားေတြရဲ႕ လုပ္ခလစာကို အရင္ေပးခ်င္သလို ေပး ေနရာကေန ထိုင္းႏိုင္ငံသား အလုပ္သမား ေတြနဲ႔တန္းတူ တစ္ေန႔ ဘတ္ ၃၀ဝ (က်ပ္ ၇၅၀ဝ)အထိ ေပးမယ္ဆိုတဲ့ကတိကို ရခဲ့ပါ တယ္။ ဒီအစီအစဥ္က ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ ဝါရီမွာ စတင္မွာပါ။
အရင္က ဦးေမာင္ကိုလိုအျဖစ္အပ်က္ မ်ိဳးေတြ ၾကားဖူးေပမယ့္ ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳရ တာ ဒါပထမဆံုးပါပဲ။ အခုလို ျမန္မာႏိုင္ငံ အစိုးရတာဝန္ရွိသူေတြကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္ ႏိုင္ငံသားေတြဘက္က ရပ္တည္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးအထိ ဒီအျဖစ္ အပ်က္မ်ိဳး ျဖစ္ေနတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဆန္းပါတယ္။ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးေတြ မျဖစ္သင့္ေတာ့ပါဘူး။
အစိုးရ တာဝန္ရွိသူေတြဘက္က ျမန္မာအလုပ္သမားေတြရဲ႕ အခြင့္အေရး အျပည့္အဝရဖို႔အတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပး မယ္ဆိုတာ လက္မွတ္ရွိသူ၊ ယာယီႏိုင္ငံ ကူးလက္မွတ္ လုပ္ထားသူေတြအတြက္ပဲ ဆိုလိုတာပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ တရားဝင္ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားအျဖစ္ ထိုင္းအစိုးရ ဘက္က လက္ခံထားသူေတြကိုသာ ျမန္မာ အစိုးရက ကာကြယ္ေပးႏိုင္မွာပါ။ ဒီအစီ အစဥ္ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ မေဖာ္ ႏိုင္ေသးဘူးဆိုေပမယ့္ လက္မွတ္ရွိထားသူ ေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာဘာလက္မွတ္ မွမရွိဘဲ ေနထိုင္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာ ေတြ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီးရွိေနပါေသးတယ္။ ထိုင္းနဲ႔ ျမန္မာအစိုးရပူးေပါင္းၿပီး တရားဝင္ လက္ မွတ္လုပ္ေပးေနတဲ့ၾကားက ဘာေၾကာင့္ ဒီလူေတြမွာ လက္မွတ္မရွိတာလဲ။ လက္ မွတ္မလုပ္ၾကတာလဲဆိုတဲ့ အခ်က္က လည္း စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။လက္မွတ္လုပ္ဖို႔အတြက္ နယ္စပ္ကို သြားရမယ္၊ အလုပ္ဖ်က္ရမယ္၊ ေန႔တြက္ခ မရဘူး။
အလုပ္ရွင္ေတြ ကိုယ္တိုင္လက္ မွတ္လုပ္တာ အားမေပးဘူး။ လက္မွတ္မရွိ တဲ့ တရားမဝင္ အလုပ္သမားေတြကို လစာ ႀကိဳက္သလို ညႇိႏိႈင္းေပးႏိုင္တယ္၊ ေဈးေပါ တယ္။ လက္မွတ္လုပ္ဖို႔ ထိုင္းစကား မကြ်မ္းက်င္တဲ့ ျမန္မာေတြအေနနဲ႔ ပြဲစားကို အားကိုးရမယ္၊ပြဲခမတတ္ႏိုင္ဘူး။တစ္ေလာ က ထိုင္းအလုပ္သမားဝန္ႀကီးဌာနက ထုတ္ျပန္လိုက္တဲ့ သတင္းေၾကာင့္လည္း ျမန္မာေတြ လက္မွတ္လုပ္ဖို႔ တြန္႔သြား တာမ်ိဳး ရွိတယ္၊ အဲဒါကေတာ့ ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမေတြ ကိုယ္ဝန္ရွိလာရင္ ေနရပ္ ျပန္ပို႔မယ္ဆိုတဲ့ ေၾကညာခ်က္ပါ၊
ဒါက လည္း တရားဝင္လက္မွတ္ရွိသူေတြနဲ႔ပဲ သက္ဆိုင္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျပန္ပို႔ ခံရမွာစိုးတဲ့ ျမန္မာေတြက လက္မွတ္မလုပ္ ဘဲ ခိုးေနဖို႔ကို ပိုအားသန္တယ္။ မုန္႔လံုး စကၠဴကပ္သလိုပဲ လက္မွတ္ မရွိသူေတြက ထိုင္းအလုပ္ရွင္ေတြဖိႏွိပ္သမွ်ခံစားရမယ္။လက္မွတ္လုပ္မယ္ဆိုျပန္ေတာ့ လည္း အဆင့္ဆင့္ခက္ခဲေနဆဲ၊ လက္မွတ္ ရွိထားသူေတြက်ျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ္ဝန္ ရွိရင္ ျပန္ပို႔ခံရမယ္ဆိုတာလို မလိုလားအပ္ တဲ့ ျပႆနာမ်ိဳးေတြ ရွိေနတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ အလုပ္သမားဝန္ႀကီးဌာန အေနနဲ႔ ထိုင္းေရာက္ေရႊ႕ေျပာင္းျမန္မာ အလုပ္သမားေတြ အေရးကို အမွန္တကယ္ ကူညီခ်င္တယ္ဆိုရင္ အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ အေျခခံက်တဲ့အခ်က္ေတြကို သိထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြ အေရးကို ထဲထဲဝင္ဝင္ေလ့လာၿပီး ထိုင္း အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ အမွန္တကယ္ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မွ၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြဘက္က အမွန္တကယ္ ကာကြယ္ေပးမွ၊ ႏိုင္ငံသား အခ်င္းခ်င္း ေခါင္းပံုျဖတ္မႈေတြကို ေဖာ္ ထုတ္ အေရးယူေပးမွသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈခံထားရတဲ့ ေရႊ႕ေျပာင္းျမန္မာ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ျပႆနာ ေျပလည္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြ်န္မတို႔ တိုင္းျပည္တြင္းမွာ အလုပ္ အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေကာင္းေတြ မဖန္တီး ေပးႏိုင္ေသးတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုအထိ အိမ္နီး ခ်င္းႏိုင္ငံက ျမန္မာအလုပ္သမားေတြရဲ႕ အေရးကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
လက္မွတ္ရွိသူျဖစ္ေစ၊ လက္မွတ္ မရွိ သူျဖစ္ေစ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမွန္ရင္ ေတြ႕ႀကံဳ ရတဲ့ အခက္အခဲကို တင္ျပေဆြးေႏြးႏိုင္မယ့္၊ ျမန္မာနဲ႔ထိုင္း ပူးေပါင္းဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ အလုပ္သမား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရး႐ံုး လိုမ်ိဳး ထိုင္းႏိုင္ငံအႏွံ႔မွာ ထားေပးႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဦးေမာင္ကိုလို ဒုကၡအခက္ အခဲနဲ႔ ႀကံဳရသူေတြ၊ ပြဲစားအလိမ္ခံရလို႔ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ဒုကၡေရာက္ရတာေတြ ကင္း ေဝးသြားလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ ျမန္မာ့အစိုးရက တကယ္ပဲ ကူညီခ်င္စိတ္ရွိၿပီး လက္ေတြ႕ ကူညီမွသာ ထိုင္းေရာက္ ျမန္မာ့အလုပ္ သမားေတြအေရး အမွန္တကယ္ ေျပလည္ ႏိုင္မယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ ။
by-တူးတူးသာ
No comments:
Post a Comment