တစ္ေလာကလံုး
ေမွာင္မဲေနသည္။ ဘာဆို ဘာမွ် မျမင္ရ မၾကားရ...။ တစ္ခုေတာ့ သိသည္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္
တစ္ကိုယ္လံုး က်ပ္က်ပ္ တည္းတည္းနဲ႕ အိတ္ေလး တစ္လံုးထဲမွာ ေနေနရျခင္း...။ ကၽြန္ေတာ္
ဒီအိတ္ေလးထဲမွာ ေနေနရတာ ၈လေက်ာ္ ၉လ ထဲေရာက္ေနၿပီ....၊ တစ္ကယ္ေတာ့ ဒီထဲမွာ ေနရသည္ လြယ္လွသည္ေတာ့
မဟုတ္..၊ ဒုတ္ခအမ်ိဳးမ်ိဳးခံခဲ့ၿပီး ေနခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္...၊ သို႕ေသာ္ ကိစၥမရွိ...၊ သိပ္မၾကာခင္
ကၽြန္ေတာ္ ဒီကေန ထြက္ရေတာ့မွာ ျဖစ္သည္...၊ ဒီ့အျပင္မွာ ဘာေတြရွိမလဲ..သိခ်င္စိတ္ကို
မနည္းမ်ိဳသိပ္ ၾကိတ္မွိတ္ေနခဲ့ ရတာၾကာၿပီ... မၾကာခင္ အျပင္မွာ ဘာေတြ ရွိလဲ... ဘယ္လိုေတြ
ျဖစ္ေနလဲ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိခြင့္ရေတာ့မည္....။
ဒီေန႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေနရတာတကယ္ မသက္သာေတာ့.. ဒီအိတ္ကေန ထြက္ခ်င္ေနေသာေၾကာင့္ ရုန္းကန္ေနမိခဲ့သည္...။ ကဲ.. ဒီေန႕ေတာ့ ဒီအိတ္ထဲက ထြက္ျဖစ္ေအာင္ထြက္ေတာ့မည္...။ ကၽြန္ေတာ္ ရုန္းထြက္သည္။ ကန္ထြက္သည္...။ ပထမဆံုးအၾကိမ္ အျပင္ေလာက ျမင္ရမွာ ျဖစ္သည့္အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိသည္။ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ေလာကကို စတင္ေတြ႕ရွိေလၿပီ...၊ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မၾကည့္အားေသး...၊ ကၽြန္ေတာ္ မြန္းက်ပ္ေနသည္..၊ အသက္ရႈလို႕မရ..ခဏၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္၏ တင္ပါးကို ခတ္ဆတ္ဆတ္ေလး ၂ ခ်က္ေလာက္ရိုက္တာ ခံလိုက္ရသည္။ နာလြန္းလွသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ငိုလိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ေလာက၏ အနံ႕ကို စတင္ရရွိလိုက္ၿပီး ေလကို အဆုတ္ထဲသို႕ အားပါးတရ ရႈသြင္းလိုက္ပါသည္...။ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ေလာကကိုေရာက္ေတာ့ အလြန္ေၾကာက္ၿပီး အားငယ္မိသည္။ အျပင္ကိုထြက္လာရတာေတာင္ ေနာင္တရခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာသည္။ အထဲမွာ အရင္အတိုင္းေနရရင္ အေကာင္းသားဟု ျပန္ေတြးေနမိသည္။ မၾကာပါ…ေႏြးေထြးေသာ လက္တစ္စံုလက္ထဲသည္ ကၽြန္ေတာ္ကို လာေထြးေပြ႕သည္…၊ ကၽြန္ေတာ္ အားယူၿပီး မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေႏြးေထြးတဲ့ မ်က္၀န္းတစ္စံုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ငံုၾကည့္ေနတဲ့ သက္ရွိလူသားတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကို အိတ္ထဲမွာ ၈လေက်ာ္ ၉လၾကာေအာင္ ဒုကၡခံလြယ္ထားေပးတဲ့သူကို ေတြ႕ေတာ့ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ေက်းဇူးမိတင္သည္..။ စိတ္ထဲတြင္ ဘယ္ကဘယ္လိုေပၚေပါက္လာ မွန္း မသိေသာ စကားလံုးႏွစ္လံုးေရာက္ရွိလာသည္ “အေမ” ….၊
ဟုတ္ပါတယ္..၊ ဒါကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေမပါ…၊ အားငယ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ အားတက္သြားသည္..၊ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ေတြမရွိေတာ့..၊ ေၾသာ္.. ေလာကၾကီးက ေပ်ာ္စရာၾကီးပါလား….၊ စိတ္ခ်ပါအေမ.. အေမသားကို ေမြးမိတဲ့အတြက္ ဒုကၡမေရာက္ေစရပါဘူး… သားၾကီးလာရင္ေလ…အေမ့ကို သက္ဆံုးတိုင္ထိ လုပ္ေကၽြးရင္း သားအေမ့ေက်းဇူးေတြ ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္ အေမ… ေႏြးေထြးမႈအျပည့္နဲ႕ အေမ့မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္….၊ ဟင္ …. အေမ့မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ပါလား.. အေမငိုေနတာလား….၊ ဘာလို႕ငိုေနရတာလဲ အေမရယ္…သားေရာက္လာတာ မေပ်ာ္လို႕လား..၊ သားဒီေလာကၾကီးမွာ လိမ္လိမ္မာမာနဲ႕ ေနပါ့မယ္ အေမရယ္… မငိုပါနဲ႕ေနာ္ အေမ...။ အေမ မ်က္ရည္သုတ္တာေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္အေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွ ေျပာတာကို အေမၾကားသြားတာလား ? ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမက အ၀တ္စတစ္ခုျဖင့္ ထုတ္ၿပီးခ်ည္ေႏွာင္ ေပးလိုက္သည္..၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို ခ်ီၿပီး တစ္ေနရာကို ေခၚသြားသည္။
အေမ ကၽြန္ေတာ္ကို႕ ေအာက္သို႕ အသာေလးခ်လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး ညစ္ပတ္ၿပီး နံေဇာ္ေနသည္။ ယင္ေကာင္ေတြ တေလာင္းေလာင္း ပ်ံ၀ဲေနၿပီး ပုရြက္ဆိတ္မ်ား၊ ပိုးဟတ္မ်ားႏွင့္ အျခားအေကာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနေသာ အမႈိက္ပံုၾကီးမွာ အေမဘာလုပ္မလို႕ပါလိမ့္ ??? အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္..၊ ဒီအၾကည့္သည္ အရင္က အၾကည့္မ်ိဳးမဟုတ္…ဒါမ်ိဳးမၾကည့္ပါနဲ႕ အေမရယ္.. အေမ မ်က္ရည္မ်ားက်လာျပန္သည္..၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ပါးကို တစ္ခ်က္နမ္းၿပီး ခ်ာကနဲ ေျပးထြက္သြားသည္…၊
“အေမ…” ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ေခၚသည္။ ေအာ္ငိုသည္။ အေမ လွည့္မၾကည့္..။ သားကို ဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ပါနဲ႕ အေမရယ္…သားေၾကာက္လို႕ပါ၊ “၀ုတ္ ..၀ုတ္..၀ုတ္..”….၊ ဘာသံပါလိမ့္… ဘာေကာင္ၾကီးေအာ္ေနတာပါလိမ့္… ေၾကာက္စိတ္မ်ား တစ္ျဖည္းျဖည္း၀င္ေရာက္လာသည္…၊ ဘာေကာင္ေတြမွန္းမသိ …မ်က္ႏွာနဲ႕ ကိုယ္ေပၚ တက္လာၾက သည္။ “အေမ..အေမ…” ကၽြန္ေတာ္အားကိုးတၾကီးေအာ္ေခၚမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကုိယ္လံုးလည္း ေတာ္ေတာ္ေအးလာေနၿပီ… မ်က္စိမ်ားေ၀၀ါးလာသည္…၊ ခုနက အေကာင္ၾကီးေအာ္သံကိုလည္း မၾကားရေတာ့….အသက္ရႈရလည္း ၾကပ္လာၿပီ…တစ္ေလာက လံုး အေမွာင္က်ေနၿပီး … အရင္ကေနခဲ့ရေသာ ဘ၀မ်ိဳး ျပန္ေရာက္သလို ခံစားရသည္။...သားမွာ ဘာအျပစ္ရွိ လို႕လဲ အေမရယ္. သားကိုဘာလို႕ ခုလို တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ရလဲ.သားမွာ လူသားဆိုလို႕ အေမတစ္ေယာက္တည္းပဲ ျမင္ဖူးတာပါ.သားဒီေလာကၾကီးမွာ လိမ္လိမ္မာမာေနမွာပါ အေမရယ္…သားကို ျပန္လာေခၚပါေနာ္..သားေၾကာက္လို႕ပါ..သားကိုတစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ပါနဲ႕ေနာ္.. ..ခဏတာျမင္ခဲ့ရေသာ.. အေမ့မ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္..၊ တစ္ျဖည္းျဖည္း အေမွာင္ေလာကထုၾကီးက ပိုမိုဖံုးလႊမ္းလာသည္။ အသက္ပင္ရႈလို႕မရေတာ့..၊ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း…နာက်င္လွၿပီ….ရင္ဘတ္မွာလည္း နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္နဲ႕ ေမာဟုိက္ေနသည္…၊ သားသြားေတာ့မယ္ အေမ… သားကို ေမြးေပးခဲ့တဲ့ အေမ့ကို သားသိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္….ဒါေပမယ့္ သားေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ ဆုတစ္ခုေတာ့ ေတာင္းခ်င္တယ္ အေမရယ္…..သားေလေနာက္ေနာင္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တိုင္းမွာ… ဒါမ်ိဳးအျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးနဲ႕ …မၾကံဳပါရေစနဲ႕…
မၾကံဳပါရေစနဲ႕…..
မၾကံဳပါရေစနဲ႕….လို႕………………….
ဒီေန႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေနရတာတကယ္ မသက္သာေတာ့.. ဒီအိတ္ကေန ထြက္ခ်င္ေနေသာေၾကာင့္ ရုန္းကန္ေနမိခဲ့သည္...။ ကဲ.. ဒီေန႕ေတာ့ ဒီအိတ္ထဲက ထြက္ျဖစ္ေအာင္ထြက္ေတာ့မည္...။ ကၽြန္ေတာ္ ရုန္းထြက္သည္။ ကန္ထြက္သည္...။ ပထမဆံုးအၾကိမ္ အျပင္ေလာက ျမင္ရမွာ ျဖစ္သည့္အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိသည္။ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ေလာကကို စတင္ေတြ႕ရွိေလၿပီ...၊ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မၾကည့္အားေသး...၊ ကၽြန္ေတာ္ မြန္းက်ပ္ေနသည္..၊ အသက္ရႈလို႕မရ..ခဏၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္၏ တင္ပါးကို ခတ္ဆတ္ဆတ္ေလး ၂ ခ်က္ေလာက္ရိုက္တာ ခံလိုက္ရသည္။ နာလြန္းလွသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ငိုလိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ေလာက၏ အနံ႕ကို စတင္ရရွိလိုက္ၿပီး ေလကို အဆုတ္ထဲသို႕ အားပါးတရ ရႈသြင္းလိုက္ပါသည္...။ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ေလာကကိုေရာက္ေတာ့ အလြန္ေၾကာက္ၿပီး အားငယ္မိသည္။ အျပင္ကိုထြက္လာရတာေတာင္ ေနာင္တရခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာသည္။ အထဲမွာ အရင္အတိုင္းေနရရင္ အေကာင္းသားဟု ျပန္ေတြးေနမိသည္။ မၾကာပါ…ေႏြးေထြးေသာ လက္တစ္စံုလက္ထဲသည္ ကၽြန္ေတာ္ကို လာေထြးေပြ႕သည္…၊ ကၽြန္ေတာ္ အားယူၿပီး မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေႏြးေထြးတဲ့ မ်က္၀န္းတစ္စံုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ငံုၾကည့္ေနတဲ့ သက္ရွိလူသားတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကို အိတ္ထဲမွာ ၈လေက်ာ္ ၉လၾကာေအာင္ ဒုကၡခံလြယ္ထားေပးတဲ့သူကို ေတြ႕ေတာ့ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ေက်းဇူးမိတင္သည္..။ စိတ္ထဲတြင္ ဘယ္ကဘယ္လိုေပၚေပါက္လာ မွန္း မသိေသာ စကားလံုးႏွစ္လံုးေရာက္ရွိလာသည္ “အေမ” ….၊
ဟုတ္ပါတယ္..၊ ဒါကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေမပါ…၊ အားငယ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ အားတက္သြားသည္..၊ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ေတြမရွိေတာ့..၊ ေၾသာ္.. ေလာကၾကီးက ေပ်ာ္စရာၾကီးပါလား….၊ စိတ္ခ်ပါအေမ.. အေမသားကို ေမြးမိတဲ့အတြက္ ဒုကၡမေရာက္ေစရပါဘူး… သားၾကီးလာရင္ေလ…အေမ့ကို သက္ဆံုးတိုင္ထိ လုပ္ေကၽြးရင္း သားအေမ့ေက်းဇူးေတြ ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္ အေမ… ေႏြးေထြးမႈအျပည့္နဲ႕ အေမ့မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္….၊ ဟင္ …. အေမ့မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ပါလား.. အေမငိုေနတာလား….၊ ဘာလို႕ငိုေနရတာလဲ အေမရယ္…သားေရာက္လာတာ မေပ်ာ္လို႕လား..၊ သားဒီေလာကၾကီးမွာ လိမ္လိမ္မာမာနဲ႕ ေနပါ့မယ္ အေမရယ္… မငိုပါနဲ႕ေနာ္ အေမ...။ အေမ မ်က္ရည္သုတ္တာေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္အေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွ ေျပာတာကို အေမၾကားသြားတာလား ? ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမက အ၀တ္စတစ္ခုျဖင့္ ထုတ္ၿပီးခ်ည္ေႏွာင္ ေပးလိုက္သည္..၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို ခ်ီၿပီး တစ္ေနရာကို ေခၚသြားသည္။
အေမ ကၽြန္ေတာ္ကို႕ ေအာက္သို႕ အသာေလးခ်လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး ညစ္ပတ္ၿပီး နံေဇာ္ေနသည္။ ယင္ေကာင္ေတြ တေလာင္းေလာင္း ပ်ံ၀ဲေနၿပီး ပုရြက္ဆိတ္မ်ား၊ ပိုးဟတ္မ်ားႏွင့္ အျခားအေကာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနေသာ အမႈိက္ပံုၾကီးမွာ အေမဘာလုပ္မလို႕ပါလိမ့္ ??? အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္..၊ ဒီအၾကည့္သည္ အရင္က အၾကည့္မ်ိဳးမဟုတ္…ဒါမ်ိဳးမၾကည့္ပါနဲ႕ အေမရယ္.. အေမ မ်က္ရည္မ်ားက်လာျပန္သည္..၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ပါးကို တစ္ခ်က္နမ္းၿပီး ခ်ာကနဲ ေျပးထြက္သြားသည္…၊
“အေမ…” ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ေခၚသည္။ ေအာ္ငိုသည္။ အေမ လွည့္မၾကည့္..။ သားကို ဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ပါနဲ႕ အေမရယ္…သားေၾကာက္လို႕ပါ၊ “၀ုတ္ ..၀ုတ္..၀ုတ္..”….၊ ဘာသံပါလိမ့္… ဘာေကာင္ၾကီးေအာ္ေနတာပါလိမ့္… ေၾကာက္စိတ္မ်ား တစ္ျဖည္းျဖည္း၀င္ေရာက္လာသည္…၊ ဘာေကာင္ေတြမွန္းမသိ …မ်က္ႏွာနဲ႕ ကိုယ္ေပၚ တက္လာၾက သည္။ “အေမ..အေမ…” ကၽြန္ေတာ္အားကိုးတၾကီးေအာ္ေခၚမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကုိယ္လံုးလည္း ေတာ္ေတာ္ေအးလာေနၿပီ… မ်က္စိမ်ားေ၀၀ါးလာသည္…၊ ခုနက အေကာင္ၾကီးေအာ္သံကိုလည္း မၾကားရေတာ့….အသက္ရႈရလည္း ၾကပ္လာၿပီ…တစ္ေလာက လံုး အေမွာင္က်ေနၿပီး … အရင္ကေနခဲ့ရေသာ ဘ၀မ်ိဳး ျပန္ေရာက္သလို ခံစားရသည္။...သားမွာ ဘာအျပစ္ရွိ လို႕လဲ အေမရယ္. သားကိုဘာလို႕ ခုလို တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ရလဲ.သားမွာ လူသားဆိုလို႕ အေမတစ္ေယာက္တည္းပဲ ျမင္ဖူးတာပါ.သားဒီေလာကၾကီးမွာ လိမ္လိမ္မာမာေနမွာပါ အေမရယ္…သားကို ျပန္လာေခၚပါေနာ္..သားေၾကာက္လို႕ပါ..သားကိုတစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ပါနဲ႕ေနာ္.. ..ခဏတာျမင္ခဲ့ရေသာ.. အေမ့မ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္..၊ တစ္ျဖည္းျဖည္း အေမွာင္ေလာကထုၾကီးက ပိုမိုဖံုးလႊမ္းလာသည္။ အသက္ပင္ရႈလို႕မရေတာ့..၊ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း…နာက်င္လွၿပီ….ရင္ဘတ္မွာလည္း နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္နဲ႕ ေမာဟုိက္ေနသည္…၊ သားသြားေတာ့မယ္ အေမ… သားကို ေမြးေပးခဲ့တဲ့ အေမ့ကို သားသိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္….ဒါေပမယ့္ သားေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ ဆုတစ္ခုေတာ့ ေတာင္းခ်င္တယ္ အေမရယ္…..သားေလေနာက္ေနာင္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တိုင္းမွာ… ဒါမ်ိဳးအျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးနဲ႕ …မၾကံဳပါရေစနဲ႕…
မၾကံဳပါရေစနဲ႕…..
မၾကံဳပါရေစနဲ႕….လို႕………………….
ေအာင္ထြန္းဦး
No comments:
Post a Comment