ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ
ကုိလိုနီအဂၤလိပ္ေတြ အုပ္စိုးတုန္းက ဘုရား၊ေစတီ ေတြေပၚ တက္ရင္သူတုိ႔
ဖိနပ္စီးလုိ႔ရပါတယ္။ ဘုရားေပၚမွာ သည္လုိမ်ိဳး စာတန္း ထုိးတာပါ “ ဥေရာပႏွင့္
အေမရိကန္ လူမ်ိဳးမွအပ က်န္သူဖိနပ္စီးခြင့္မျပဳ” အေနာက္ႏုိင္ငံသားေတြ
စီးလုိ႔ရတယ္ဆုိတဲ့ သေဘာေပါ့ေနာ္။ အဲတာကို “ မည္သူမ်ွဖိနပ္မစီးရ လုိ႔
ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ၾကီး ဆုိင္းဘုတ္စတပ္သူကေတာ့ တရား၀န္ၾကီးခ်ဴပ္ေဟာင္း
ဦးသိမ္းေမာင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့စာတပ္စဥ္ေတာ့ သူက ၀တ္လံုေလးပါ။
သူ႔ကို ၁၈၉၀၊ဇူလုိင္ ၁၇ ေပါင္းတည္ျမိဳ႔နယ္၊ ေက်ာက္ကုန္းရြာ မွာ ေမြးဖြားပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္တက္ေတာ့ ဘီေအ တန္း ေတြမွာ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္ပါတယ္။ ပါဠိဘာသာမွာလည္း ဂုဏ္ထူးျဖင့္ ေအာင္ပါတယ္။ ၀တ္လံုေတာ္ရေရွ့ေနကို လန္ဒန္ကေန ေအာင္တာပါ။ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္လုိ႔ ေရႊဒဂၤါးျပား ၅၀ ဆုကိုေတာင္ ရခဲ့ပါတယ္။ မည္သူမ်ွဖိနပ္မစီးရ လုိ႔ေရးလည္း အာဏာပိုင္ အဂၤလိပ္ေတြေတာ့ မမူ႔ပါဘူး။
ပဲခူးျမိဳ႔မွာ ငလ်င္လူပ္ေတာ့ ေရႊေမာ္ေဓာ ေစတီေတာ္ၾကီး ျပိဳရာ ဘုရင္ခံ ဆာရယ္ဂ်ီနယ္ ကရက္ေဒါက္က ဖိနပ္မခၽြတ္ ဘဲ ဘုရားကုန္ေပၚ တက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲတာကို ေရႊေမာ္ေဓာ ေဂါပကလူၾကီး က ရန္ကုန္ျမိဳ႔ ၀ုိင္အမ္ဘီေအ အသင္းကို တုိင္ပါတယ္။ အဲ့မွာ အတြင္းေရမွဴး ျဖစ္ေနတဲ့ ၀တ္လံု ဦးသိမ္းေမာင္က ျမိဳ႔လံုးကၽြတ္အစည္းအေ၀း ေခၚျပီး လူထုကို တရားေဟာ ရွင္းလင္းတင္ျပပါတယ္။
အဲ့မွာ ရာႏူန္းျပည့္က ဖိနပ္မစီးတာကို ေထာက္ခံၾကေတာ့ ဘုရင္ခံကလည္း လူထုသေဘာကို ေနာက္ဆံုး လုိက္ေလ်ာျပီး လူျဖဴ၊လူမည္း အကုန္လံုး (တခ်ိဳ႔ျမန္မာေတြေတာင္ ဖိနပ္စီးတက္လုိ႔ေျပာတယ္၊အဲ့ေခတ္က ေထာပတ္ငါးပိ လူေတြလုိ႔ေခၚတယ္) ဘယ္သူမွ ျမန္မာတႏုိင္ငံလံုး ဖိနပ္ မစီးရေတာ့ပါဘူး။
၁၉၄၅ မွာ လႊတ္ေတာ္ တရားေရး၀န္ၾကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ နဲ႔ ၁၉၅၇ ထိ တာ၀န္ထမ္းပါတယ္။ အိမ္ေစာင့္ အစိုးရလက္ထက္မွာ ဒုတိယ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ အျဖစ္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ျပီး သတုိးသီရိသုဓမၼ ဘြဲ႔ကို ခ်ီးျမင့္ ခံရပါတယ္။ (အဲ့ေခတ္က ဘြဲ႔က ခုေခတ္လုိ ပိုက္ဆံေပးရင္ရတဲ့ ဘြဲ႔မဟုတ္ဘူးေနာ္)
သူအျငိမ္းစားယူတဲ့အခါ ေရႊတိဂုံမွာ ေဂါပကအျဖစ္ နဲ႔ပဲ ေနထုိင္ရင္း အသက္ ၈၅၊ ၁၉၇၅ မတ္လ ၁၁ မွာ ေနအိမ္မွာပဲကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ (တခ်ိန္က ထင္ရွားခဲ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ား စာအုပ္ကေန ေကာက္ႏုတ္ပါတယ္) ဓါတ္ပံုကေတာ့ (mingalarpar.org) ကေနယူပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွျမန္မာလူမ်ဳိး
သူ႔ကို ၁၈၉၀၊ဇူလုိင္ ၁၇ ေပါင္းတည္ျမိဳ႔နယ္၊ ေက်ာက္ကုန္းရြာ မွာ ေမြးဖြားပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္တက္ေတာ့ ဘီေအ တန္း ေတြမွာ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္ပါတယ္။ ပါဠိဘာသာမွာလည္း ဂုဏ္ထူးျဖင့္ ေအာင္ပါတယ္။ ၀တ္လံုေတာ္ရေရွ့ေနကို လန္ဒန္ကေန ေအာင္တာပါ။ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္လုိ႔ ေရႊဒဂၤါးျပား ၅၀ ဆုကိုေတာင္ ရခဲ့ပါတယ္။ မည္သူမ်ွဖိနပ္မစီးရ လုိ႔ေရးလည္း အာဏာပိုင္ အဂၤလိပ္ေတြေတာ့ မမူ႔ပါဘူး။
ပဲခူးျမိဳ႔မွာ ငလ်င္လူပ္ေတာ့ ေရႊေမာ္ေဓာ ေစတီေတာ္ၾကီး ျပိဳရာ ဘုရင္ခံ ဆာရယ္ဂ်ီနယ္ ကရက္ေဒါက္က ဖိနပ္မခၽြတ္ ဘဲ ဘုရားကုန္ေပၚ တက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲတာကို ေရႊေမာ္ေဓာ ေဂါပကလူၾကီး က ရန္ကုန္ျမိဳ႔ ၀ုိင္အမ္ဘီေအ အသင္းကို တုိင္ပါတယ္။ အဲ့မွာ အတြင္းေရမွဴး ျဖစ္ေနတဲ့ ၀တ္လံု ဦးသိမ္းေမာင္က ျမိဳ႔လံုးကၽြတ္အစည္းအေ၀း ေခၚျပီး လူထုကို တရားေဟာ ရွင္းလင္းတင္ျပပါတယ္။
အဲ့မွာ ရာႏူန္းျပည့္က ဖိနပ္မစီးတာကို ေထာက္ခံၾကေတာ့ ဘုရင္ခံကလည္း လူထုသေဘာကို ေနာက္ဆံုး လုိက္ေလ်ာျပီး လူျဖဴ၊လူမည္း အကုန္လံုး (တခ်ိဳ႔ျမန္မာေတြေတာင္ ဖိနပ္စီးတက္လုိ႔ေျပာတယ္၊အဲ့ေခတ္က ေထာပတ္ငါးပိ လူေတြလုိ႔ေခၚတယ္) ဘယ္သူမွ ျမန္မာတႏုိင္ငံလံုး ဖိနပ္ မစီးရေတာ့ပါဘူး။
၁၉၄၅ မွာ လႊတ္ေတာ္ တရားေရး၀န္ၾကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ နဲ႔ ၁၉၅၇ ထိ တာ၀န္ထမ္းပါတယ္။ အိမ္ေစာင့္ အစိုးရလက္ထက္မွာ ဒုတိယ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ အျဖစ္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ျပီး သတုိးသီရိသုဓမၼ ဘြဲ႔ကို ခ်ီးျမင့္ ခံရပါတယ္။ (အဲ့ေခတ္က ဘြဲ႔က ခုေခတ္လုိ ပိုက္ဆံေပးရင္ရတဲ့ ဘြဲ႔မဟုတ္ဘူးေနာ္)
သူအျငိမ္းစားယူတဲ့အခါ ေရႊတိဂုံမွာ ေဂါပကအျဖစ္ နဲ႔ပဲ ေနထုိင္ရင္း အသက္ ၈၅၊ ၁၉၇၅ မတ္လ ၁၁ မွာ ေနအိမ္မွာပဲကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ (တခ်ိန္က ထင္ရွားခဲ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ား စာအုပ္ကေန ေကာက္ႏုတ္ပါတယ္) ဓါတ္ပံုကေတာ့ (mingalarpar.org) ကေနယူပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွျမန္မာလူမ်ဳိး
No comments:
Post a Comment