ေခတ္သစ္ အဇာတသတ္

က်ေနာ္ အိ္မ္ေဘးနားကို မိသားစုတစ္စုေျပာင္းလာတယ္။ သူတို႔ကဆိုင္ကယ္အပို ပစၥည္းေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ဖြင့္ထားၾကတယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူ အိမ္ေျပာင္းလာေတာ့ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ပါလာတယ္။ က်ေနာ္ ေရခပ္တိုင္း၊ ျခံကကပ္ေနေတာ့ သူတို႔ အိမ္ဘက္ကိုျမင္ေနရတယ္ေလ။ က်ေနာ္ၾကည့္လိုက္တိုင္း အဘြားအို ကိုပဲအိမ္ေနာက္ဘက္မွာ တုန္တုန္ခ်ည့္နဲ႔ ေနတဲ့လက္ေတြနဲ႔ အ၀တ္ေတြေလွ်ာ္ေနတာကိုပဲ ေတြ႔ရတာမ်ားတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ က်ေနာ္မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး “ အဘြား အိမ္မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္မယ့္ သူေတြမရွိဘူးလားလို႔” ေမးေတာ့ “ ငါေျမးရယ္ အိမ္မွာ သမီးနဲ႔ သားမက္ ပဲရွိတယ္ သူတို႔ကမအားၾကဘူးေလ” လို႔ေျပာေတာ့ “က်ေနာ္ အဘြား အ၀တ္ေတြကို ကူေလွ်ာ္ေပးပါရေစလို႔” ေျပာၿပီးက်ေနာ္ ေလွ်ာ္ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ က်ေနာ္ သင္တန္း(၁)ႏွစ္ေလာက္၊ သြားတတ္ရပါတယ္။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေဘးနားက အဘြားအို ကိုမေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ အမေတြကိုေမးၾကည့္ေတာ့ အဘြားအိုဆံုးသြားၿပီးတဲ့ေလ....။က်ေနာ္ စိ္တ္ထဲမေကာင္းျဖစ္သြားလိုက္တာ။ အမေတြကိုေမးၾကည့္ေတာ့ သူ႔သမီးနဲ႔ သားမက္ ႏွိပ္စက္လို႔ ေသသြားတာတဲ့။ က်ေနာ္ အရမ္းအံံ့ၾသသြားတယ္။ က်ေနာ္ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက အဘြားအိုကို ႏွိပ္စက္တာမွမေတြ႔ရတာ။ ဘယ္လိုေတြႏွိပ္စက္လို႔ ေသသြားတာလဲလို႔ အမကိုေမးေတာ့၊ အမကေျပာျပတယ္။ အဘြားအို ဟာေန႕တိုင္း သမီးနဲ႔ သားမက္ မရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာမွ သူ႔ရဲ႕ အကၤ်ီေတြကို မသိေအာင္ေလွ်ာ္ရတာတဲ့၊ အသက္ႀကီးေတာ့ ဆီး၊၀မ္း မႏိုင္တာေတြျဖစ္ေတာ့ အ၀တ္ေတြမွာေပတတ္တာေပါ့။ ဒါကို သမီးနဲ႔ သားမက္က အိမ္မွာ ညစ္ပတ္လို႔ကေတာ့ အိမ္ေပၚမွာမေနနဲ႔ အိမ္ေအာက္မွာေနလို႔ေျပာတယ္တဲ့၊ အဘြားအိုဟာ သမီးနဲ႔ သားမက္မသိေအာင္လို႔ သူတို႔သြားခ်ိန္မွ အ၀တ္ေလးေတြကို တိတ္တိတ္ေလးေလွ်ာ္ခဲ့တာ။ ေနာက္ေတာ့ က်မ္းမာေရးမေကင္းျဖစ္လာတယ္တဲ့၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ေဆးမကုေပးတဲ့ အျပင္ အေမကို ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းၿပီး အိမ္ေနာက္ေဘးက ဂိုေထာင္အပ်က္ေလးထဲမွာ ျပစ္ထားၾကတယ္တဲ့၊ ထမင္းစားခ်ိန္ဆို ေကာ္ဗလံုထဲမွာ ထည့္ၿပီး ဂိုေထာင္ေပါက္၀မွာ သြားခ်ထားတယ္။ အဘြားအိုဟာ ၀ါးကြပ္ျပစ္ေလးေပၚမွာ ေ၀ဒနာကို ခံစားေနခဲ့ရတယ္။ အဲ့အခ်ိန္ကဆို အိမ္နီးနားေတြက မေနႏိုင္လို႔ သြားၿပီးျပဳစုၾကရင္ အဘြားအို ကိုပိုႏွိပ္စက္လို႕ေနာက္ပိုင္း ဘယ္သူမွ မသြားရဲၾကေတာ့ဘူးတဲ့။ ညဘက္ဆို ခ်မ္းေတာ့ အဘြားအိုက ညည္းရင္ေတာင္ အိမ္ေပၚကေန ေရနဲ႔လွမ္းပတ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဘြားအို ဟာအိပ္ယာေပၚမွာ အခ်ိန္ၾကာၾကာေနရေတာ့ ေက်ာမွာ အပူနာေတြေပါက္ေတာ့ အနာေတြျဖစ္ အရမ္းစိုး၀ါးတဲ့ေ၀ဒနာေတြကို ခံစားရၿပီးေသသြားခဲ့ရတာတဲ့။ အမေျပာတာေတြကိုနားေထာင္ရင္း က်ေနာ္ မ်က္လံုးကထြက္တဲ့မ်က္ရည္ထက္ ရင္ထဲမွာမေကာင္းတာကပိုတယ္ဗ်ာ။အရမ္းခံစားရတယ္။ ရက္စက္လိုက္ၾကတာဗ်ာ၊ ကိုယ့္ကို ဖ၀ါးလက္ႏွစ္လံုး၊ ပခံုးလက္ႏွသစ္ လူျဖစ္ေအာင္ေကၽြးေမြးခဲ့တဲ့ အေမကို အခုလိုမ်ိဳးလုပ္ရက္တဲ့ သားသမီးေတြကို က်ေနာ္အရမ္းအံ့ၾသသြားတယ္။ ေနာက္ၿပီး မိိဘအေပၚ မေကာင္းတာေတာင္မွ သား၊သမီးေတြကို အျပစ္မျမင္ခဲ့ရွာဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္က အျပစ္မျမင္ေအာင္ အၿပံဳးမပ်က္ကာကြယ္ေျပာသြားခဲ့တယ္။ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ ေ၀ဒနာထက္ ႏွလံုးသားမွာ ဘယ္ေလာက္အထိခံစားသြားရမလဲ ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္ ေတြးၾကည့္တာေတာ့ ရင္ထဲမွာ မခံစားႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ရပါတယ္။
က်ေနာ္ တို႔ မိဘေတြကို မေသခင္အခ်ိန္ အထိက်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ေကာင္းေကာင္းျပဳစုႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတာင္က်ေနာ္တို႔ မိဘေက်းဇူးကို ေက်ၿပီလို႔ မဟစ္ေၾကြးရဲခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာေတာ့
မိဘ သက္ရွိထင္ရွားရွိခ်ိန္ေတြ မွာမိဘေက်းဇူးကို ဆပ္ႏႈိင္ေသာ သားသမီးေကာင္းေတြျဖစ္ေအာင္ ေနႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ..................။

Ps. (ကိုယ္ေတြ႔ အျဖစ္မွန္ေလးပါ)

လင္းသစ္
............................................
Copy from Ko Ko Lwin