“ကုိေအး၊ ခင္ဗ်ား သခ်ၤဳိင္းထဲက မွ်စ္ေတြ ယူစားေနတာ မရြံဘူးလား”“ဘာရြံမလဲကြ၊ လူေသေကာင္က ထြက္တဲ့မွ်စ္မွ မဟုတ္တာ၊ ေျမႀကီးထဲက ထြက္တဲ့မွ်စ္ပဲ။ ဘာရြံစရာရွိလဲ။
သခၤ်ဳိင္းဆုိတာလဲ ေျမႀကီးပါပဲကြာ၊ လူေတြ သမုတ္ထားလုိ႔သာ သခၤ်ိဳင္းျဖစ္ေနတာပါ။ငါဆုိ ဒီသခၤ်ိဳင္းကထြက္တဲ့မွ်စ္ေတြ စားလာတာ ၾကာၿပီ။
ၾကည့္စမ္း၊ ငါးသားသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္ေခ်ာလဲ။ က်န္းမာေရး ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ။ဖ်ားနာေနတာ မင္းတုိ႔ျမင္ဘူးလား။ဥာဏ္ရည္ဆုိတာလည္း ငါးသားသမီးေတြ က်ဴရွင္ေတာင္မယူႏုိင္ဘူး။
ရြာကေန က်ပ္ျပင္ေက်ာင္းသြားတက္ေနရတာ။ ဒါေပမဲ့စာေမးပြဲေျဖရင္ ပထမဆင့္ကေန မက်ဘူး။ ေကာင္းလုိက္တဲ့ဥာဏ္ရည္။
မင္းတုိ႔စဥ္းစားၾကည့္။ ျမတ္စြာဘုရားေတာင္မွ သုသာန္တစ္စ သခၤ်ိဳင္း၀က လူေသလႊမ္းတဲ့အ၀တ္ေတြ ေကာက္ယူေတာ္မူၿပီး ပံ့သုကူသကၤန္းခ်ဳပ္ၿပီး သုံးေဆာင္ေတာ္မူေသးတာ။မင္းတုိ႔ငါတုိ႔လုိ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့အေကာင္ေတြက ေရွာင္တယ္ဆုိတာ ရယ္စရာႀကီးကြ။
ေက်ာင္းစကုိေရွာင္ မသာစကုိ ေဆာင္ ဆုိတဲ့ အဆုိလည္း ရွိသားပဲကြာ။ေက်ာင္းပစၥည္းယူသုံးရင္သာ အျပစ္ရွိမယ္၊သခၤ်ဳိင္းပစၥည္းယူသုံးရင္ အျပစ္လုံး၀မရွိဘူးကြ။
ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ သခၤ်ိဳင္းဆုိတာ လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ လုံး၀သံေယာဇဥ္အတြယ္အတာမရွိပဲ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့နယ္ေျမ။အဲ့ဒီနယ္ေျမထဲက ပစၥည္းမွာ ဘာအေႏွာင္အတြယ္မွ မရွိၾကဘူး။ အဲ့ဒီစင္ၾကယ္တဲ့ပစၥည္းကုိ သုံးတဲ့အခါ ငါလိပ္ျပာလုံတာေပါ့ကြာ။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲက ေညာင္ခ်င္တစ္နပ္စာေလာက္ ခူးခဲ့ရင္ေတာင္ ငါလိပ္ျပာလုံမွာမဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းဆုိတာက သာသနာ့နယ္ေျမသံဃာရဲ႕ပစၥည္းေလကြာ။ ယွဥ္ၾကည့္ေပါ့။ေက်ာင္းပစၥည္းဆုိတာ မစားတတ္ရင္ သံသရာအဆိပ္ကြ။
သခၤ်ဳိင္းပစၥည္းက သံသရာအဆိပ္ကင္းေစတယ္။ဒါ့ေၾကာင့္ ငါအၿမဲစားခဲ့တာေပါ့။သခၤ်ိဳင္းကမွ်စ္လည္း မွ်စ္ပါပဲ။ အျပင္ကမွ်စ္လည္း မွ်စ္ပါပဲ။
အတူတူပါပဲကြာ။ေအး၊ သခၤ်ိဳင္းထဲက မွ်စ္က စားမျဖစ္ေအာင္ ခါးေနတယ္၊ ပုတ္ေစာ္နံေနတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ငါလဲ လူပဲကြာ၊ ဘယ္စားမွာလဲ။
အလကားပါကြာ၊ လူေတြကိုက အယူသီးေနတာပါ။သခၤ်ိဳင္းတဲ့။ မင္းတုိ႔စဥ္းစားၾကည့္။သခၤ်ဳိင္းဆုိတာက ၾကာၾကာတစ္ခါ လူေသမွ ျမွဳပ္ၾကတာ။မင္းတုိ႔ငါတုိ႔ရဲ႕ ပါးစပ္ေတြကို ၾကည့္စမ္း။
ငါးပုပ္ရင္ ဆားနဲ႔နယ္ၿပီး ငါးဆားနယ္ဆုိၿပီး စားၾကတယ္။ၾကက္ေသ၊ ၀က္ေသ၊ ဘဲေသ၊ ငါးေသ၊ ႏြားေသ၊ ဆိပ္ေသေတြကြာ။စဥ္းစားၾကည့္ၾက။ အဲ့ဒါလည္း အသုဘေတြပဲကြ။ၾကက္မသာ ၀က္မသာေတြေပါ့ကြာ။ဒါေတြက်ေတာ့ အသုဘလုိ႔မျမင္ဘဲ သုဘလုိ႔ထင္ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္စားၾကတယ္။
မင္းတုိ႔ငါတုိ႔ရဲ႕ ပါးစပ္သခၤ်ိဳင္းထဲ အဲ့ဒီလုိတိရိစၦာန္အေသေကာင္ေတြမနည္းမေနာ၀င္ၿပီးၿပီေနာ။ဒါက်ေတာ့ ေလာကနိယာမ ေကာင္းမြန္တဲ့ အစားအစာလုိ႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။
သူလည္း ခႏၶာငါးပါးအစုအေ၀း အပုပ္ေကာင္ပဲ မဟုတ္ဘူးလား။မသန္႔တာက အဲ့ဒီပါးစပ္သခၤ်ဳိင္းပဲကြ။ ဒါေတြက်ေတာ့ တေျဖာင္းေျဖာင္း ၀ါးစားေနၾကၿပီးငါသခၤ်ိဳင္းထဲက မွ်စ္ခ်ဳိးစားတာက်ေတာ့ အျပစ္ျမင္ၿပီးလူရာမသြင္းခ်င္သလုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔ လူေတြကြာ တရားအလြန္ေ၀းတဲ့လူေတြပါ။
ကုိယ္ေျပာမွ အမွန္၊ ကုိယ္လုပ္မွ အဟုတ္ထင္ၾကတာကလား။လူဆုိတာ ေသမ်ဳိးကြ။ဘယ္သူမွ ဒီသခၤ်ိဳင္းက ေျပးမလြတ္ဘူး။ မွတ္ထား။”
မုိးကုတ္ေက်ာ္ေက်ာ္စုိး၊
ေသျခင္းတရားႏွင့္ သခၤ်ိဳင္း
No comments:
Post a Comment