ညေန ၄နာရီေလာက္ ယုဇနပလာဇာခဏေရာက္ျဖစ္တယ္။
႐ိုး႐ိုးေလွကားကေန တက္လာတုန္း ေလွကားေထာင့္နားမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာ္ဗန္းေလးကိုင္ရင္း အလြန္စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ ထိုင္ေနတာ ေတြ႕မိတယ္။
သူ႕ပုံစံက ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနရွာပုံပါပဲ။
အနားကျဖတ္သြားေတာ့ လူကို အားကိုးတႀကီးမ်က္လုံးေတြနဲ႕ ၾကည့္ေနရွာတယ္။
ပထမတစ္ေခါက္ ဒီတိုင္း အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ျဖတ္သြားမိတယ္။
ေနာက္တစ္ေခါက္ ကၽြန္ေတာ္ေလွကားက ျပန္ဆင္းအလာမွာ ခုနက ကေလး ဒီတိုင္း ထိုင္ေနတာေတြ႕ရျပန္တယ္။ စိတ္၀င္စားလို႕ ေမးလိုက္မိတယ္။
“ သား......မင္း ေစ်းမေရာင္းဘူးလား။ ဘာလို႕ ဒီမွာလာထိုင္ေနတာလဲ”
“ ေရာင္းပါတယ္ခင္ဗ်။ ေရာင္းလို႕ မကုန္ေသးလို႕ပါ။ ညေနေတာင္ေရာက္ၿပီ အေၾကာ္ေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ေနလို႕ စိတ္ပ်က္ၿပီးထိုင္ေနတာပါ”
“ ေအးေလ.....ေရာင္းမကုန္ရင္ ကုန္ေအာင္ ျမန္ျမန္လွည့္ၿပီး ေရာင္းရမွာေပါ့ကြ။ ထိုင္ေနရင္ ဘယ္ေရာင္းရပါ့မလဲ သားရဲ႕”
“ ေရာင္းတာပါပဲ ဦးရယ္။ ဒီရက္ပိုင္း ေနအရမ္းပူလို႕ ေရာင္းေနရင္း ေရ အရမ္းငတ္ၿပီး ေခါင္းအရမ္းမူးလာလို႕ထိုင္ေနတာပါ။ အေၾကာ္ေတြကလည္း ဒီရက္ပိုင္း သိပ္မေရာင္းရေတာ့ဘူး”
(အင္း.............ေနသိပ္ပူလာေတာ့ လူေတြလည္း အေၾကာ္ သိပ္မစားၾကေတာ့တာထင္ပါရဲ႕)
ဆက္ေမးၾကည့္ေတာ့ နာမည္က ၀င္းကိုကို၊ အသက္ (၁၁)ႏွစ္၊ ရြာသာႀကီးနားမွာ အဘိုး၊ အဘြားေတြနဲ႕ ေနတယ္။ အဘိုး၊ အဘြားက (၇၆)ႏွစ္စီရွိၿပီ။ ၀င္းကိုကိုတို႕ ေမာင္ႏွမ (၅)ေယာက္မွာ သူက အၾကီးဆုံး။ အေဖက သူ (၅)ႏွစ္သားအရြယ္မွာ ဆုံးသြားတယ္။ ဆုံးၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာမွာ အေမက သူတို႕အားလုံးကို ထားခဲ့ၿပီး ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳသြားတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ သူတို႕ေတြအားလုံး အဘိုး၊ အဘြားေတြနဲ႕ က်န္ခဲ့ရွာတယ္။
သူက အၾကီးဆုံးကေလးဆိုေတာ့ အလုပ္လုပ္ဖို႕ ေက်ာင္းလည္းထြက္လိုက္ရရွာတယ္။
ေန႕တိုင္း မနက္အေစာၾကီးထၿပီး အေၾကာ္လိုက္ေရာင္းေနပါတယ္။
အေၾကာ္အားလုံးကုန္ရင္ေတာ့ သုံးေထာင္ေလာက္ျမတ္တယ္တဲ့။
ေမးသမွ် မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ တစ္ခြန္းခ်င္းေျဖေနရွာတဲ့ ကေလးကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အပူလုံးႀကီးေတြ အလိပ္လိုက္တက္လာပါတယ္။
မတ္လရဲ႕ ေႏြေနအပူက ဆယ္ဆပိုကဲလာသလိုပါပဲ။
တကယ္ဆို မိဘအရိပ္ေအာက္မွာ နားခိုရင္း ေက်ာင္းခန္းထဲ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ပညာသင္၊ ေဆာ့ကစားေနရမယ့္ အရြယ္ေလးပါဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ဒီအရြယ္ တူေလးေတြရွိပါတယ္။ တကယ္လို႕ကိုယ့္တူသားတစ္ေယာက္ေယာက္သာ ဒီလို လုပ္ကိုင္ေနရရင္ဆိုတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာအေတြးေတြးမိရင္း ...............
သက္ျပင္းရွည္ၾကီးပဲ မႈတ္ထုတ္လိုက္မိပါေတာ့တယ္။
ဘာမွ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ ဒီကေလး လိမ္ခ်င္လည္း လိမ္ေတာ့။
သူ႕ ဗန္းထဲက တစ္၀က္ေက်ာ္ေလာက္ က်န္ေနတဲ့ အေၾကာ္အားလုံး အကုန္၀ယ္လိုက္တယ္။
ကေလးကို လက္ထဲက ေသာက္ေရသန္႕ဘူးေအးေအးေလးကို ေသာက္ဖို႕ ေပး၊
ကေလးရဲ႕ ေက်ာကို ပြတ္သပ္ေပးၿပီး ခဏတာ အားေပးမိလိုက္တယ္။
ကေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာက ၀မ္းသာမႈနဲ႕အတူ ေမတၱာငတ္ေနတဲ့ အရိပ္တစ္ခ်ဳိ႕ ျဖတ္ကနဲ ျမင္မိလိုက္တယ္။
ေႏြေနပူ ကႏၱာရခရီးမွာ သူ႕အတြက္ ခဏတာ နားခိုတဲ့ အရိပ္ကေလးျဖစ္ပါေစေတာ့ေလ။
ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။
အိမ္ျပန္လာရင္း ၀ယ္လာတဲ့အေၾကာ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ရာ၀င္းဂိတ္က ခ်ဳိ႕တဲ့ရွာတဲ့ လုံျခံဳေရးသမား (၃)ေယာက္ကို စားဖို႕ေပးလိုက္ေတာ့
သူတို႕လည္း ေက်းဇူးတင္၀မ္းသာၾကတယ္။ သုပ္ၿပီး ညစာဟင္းလုပ္စားမယ္တဲ့။
ေၾသာ္.......ျမန္မာျပည္မွာ ဒီလိုမ်ဳိး ရင္ေမာစရာ ပုံစံတူျဖစ္ရပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိေနခဲ့ၿပီလဲဗ်ာ။
(ကၽြန္ေတာ္ က႐ုဏာရွင္ႀကီးလည္း မဟုတ္ပါ။ Like လိုခ်င္လို႕လည္း ေရးတာလည္း မဟုတ္ပါ။ Like မေပးၾကပါနဲ႕။ )
ကို ေက်ာ္၀င္းလွိုင္ရဲ့ ေဖ့ဘုတ္စာမ်က္ႏွာမွကူးယူပါသည္
“ ေရာင္းပါတယ္ခင္ဗ်။ ေရာင္းလို႕ မကုန္ေသးလို႕ပါ။ ညေနေတာင္ေရာက္ၿပီ အေၾကာ္ေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ေနလို႕ စိတ္ပ်က္ၿပီးထိုင္ေနတာပါ”
“ ေအးေလ.....ေရာင္းမကုန္ရင္ ကုန္ေအာင္ ျမန္ျမန္လွည့္ၿပီး ေရာင္းရမွာေပါ့ကြ။ ထိုင္ေနရင္ ဘယ္ေရာင္းရပါ့မလဲ သားရဲ႕”
“ ေရာင္းတာပါပဲ ဦးရယ္။ ဒီရက္ပိုင္း ေနအရမ္းပူလို႕ ေရာင္းေနရင္း ေရ အရမ္းငတ္ၿပီး ေခါင္းအရမ္းမူးလာလို႕ထိုင္ေနတာပါ။ အေၾကာ္ေတြကလည္း ဒီရက္ပိုင္း သိပ္မေရာင္းရေတာ့ဘူး”
(အင္း.............ေနသိပ္ပူလာေတာ့ လူေတြလည္း အေၾကာ္ သိပ္မစားၾကေတာ့တာထင္ပါရဲ႕)
ဆက္ေမးၾကည့္ေတာ့ နာမည္က ၀င္းကိုကို၊ အသက္ (၁၁)ႏွစ္၊ ရြာသာႀကီးနားမွာ အဘိုး၊ အဘြားေတြနဲ႕ ေနတယ္။ အဘိုး၊ အဘြားက (၇၆)ႏွစ္စီရွိၿပီ။ ၀င္းကိုကိုတို႕ ေမာင္ႏွမ (၅)ေယာက္မွာ သူက အၾကီးဆုံး။ အေဖက သူ (၅)ႏွစ္သားအရြယ္မွာ ဆုံးသြားတယ္။ ဆုံးၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာမွာ အေမက သူတို႕အားလုံးကို ထားခဲ့ၿပီး ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳသြားတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ သူတို႕ေတြအားလုံး အဘိုး၊ အဘြားေတြနဲ႕ က်န္ခဲ့ရွာတယ္။
သူက အၾကီးဆုံးကေလးဆိုေတာ့ အလုပ္လုပ္ဖို႕ ေက်ာင္းလည္းထြက္လိုက္ရရွာတယ္။
ေန႕တိုင္း မနက္အေစာၾကီးထၿပီး အေၾကာ္လိုက္ေရာင္းေနပါတယ္။
အေၾကာ္အားလုံးကုန္ရင္ေတာ့ သုံးေထာင္ေလာက္ျမတ္တယ္တဲ့။
ေမးသမွ် မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ တစ္ခြန္းခ်င္းေျဖေနရွာတဲ့ ကေလးကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အပူလုံးႀကီးေတြ အလိပ္လိုက္တက္လာပါတယ္။
မတ္လရဲ႕ ေႏြေနအပူက ဆယ္ဆပိုကဲလာသလိုပါပဲ။
တကယ္ဆို မိဘအရိပ္ေအာက္မွာ နားခိုရင္း ေက်ာင္းခန္းထဲ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ပညာသင္၊ ေဆာ့ကစားေနရမယ့္ အရြယ္ေလးပါဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ဒီအရြယ္ တူေလးေတြရွိပါတယ္။ တကယ္လို႕ကိုယ့္တူသားတစ္ေယာက္ေယာက္သာ ဒီလို လုပ္ကိုင္ေနရရင္ဆိုတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာအေတြးေတြးမိရင္း ...............
သက္ျပင္းရွည္ၾကီးပဲ မႈတ္ထုတ္လိုက္မိပါေတာ့တယ္။
ဘာမွ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ ဒီကေလး လိမ္ခ်င္လည္း လိမ္ေတာ့။
သူ႕ ဗန္းထဲက တစ္၀က္ေက်ာ္ေလာက္ က်န္ေနတဲ့ အေၾကာ္အားလုံး အကုန္၀ယ္လိုက္တယ္။
ကေလးကို လက္ထဲက ေသာက္ေရသန္႕ဘူးေအးေအးေလးကို ေသာက္ဖို႕ ေပး၊
ကေလးရဲ႕ ေက်ာကို ပြတ္သပ္ေပးၿပီး ခဏတာ အားေပးမိလိုက္တယ္။
ကေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာက ၀မ္းသာမႈနဲ႕အတူ ေမတၱာငတ္ေနတဲ့ အရိပ္တစ္ခ်ဳိ႕ ျဖတ္ကနဲ ျမင္မိလိုက္တယ္။
ေႏြေနပူ ကႏၱာရခရီးမွာ သူ႕အတြက္ ခဏတာ နားခိုတဲ့ အရိပ္ကေလးျဖစ္ပါေစေတာ့ေလ။
ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။
အိမ္ျပန္လာရင္း ၀ယ္လာတဲ့အေၾကာ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ရာ၀င္းဂိတ္က ခ်ဳိ႕တဲ့ရွာတဲ့ လုံျခံဳေရးသမား (၃)ေယာက္ကို စားဖို႕ေပးလိုက္ေတာ့
သူတို႕လည္း ေက်းဇူးတင္၀မ္းသာၾကတယ္။ သုပ္ၿပီး ညစာဟင္းလုပ္စားမယ္တဲ့။
ေၾသာ္.......ျမန္မာျပည္မွာ ဒီလိုမ်ဳိး ရင္ေမာစရာ ပုံစံတူျဖစ္ရပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိေနခဲ့ၿပီလဲဗ်ာ။
(ကၽြန္ေတာ္ က႐ုဏာရွင္ႀကီးလည္း မဟုတ္ပါ။ Like လိုခ်င္လို႕လည္း ေရးတာလည္း မဟုတ္ပါ။ Like မေပးၾကပါနဲ႕။ )
ကို ေက်ာ္၀င္းလွိုင္ရဲ့ ေဖ့ဘုတ္စာမ်က္ႏွာမွကူးယူပါသည္
No comments:
Post a Comment