11/10/2012
(ၾကာသပေတးေန႔) ကၽြန္မရဲ႕ တူအရင္းေခါက္ေခါက္၊ အထက (၂) စမ္းေခ်ာင္း၊
တန္းခြဲ(A)က သူငယ္တန္းေက်ာင္းသား၊ ေမာင္လမင္းခန္႔။ ရင္က်ပ္ေရာဂါရွိတဲ့အတြက္
အိမ္နားနီးတဲ့ မိန္းကေလးေက်ာင္းမွာ မူလတန္းထားထားတာပါ။ သူက
စာလိုက္မေရးလို႔ သူ႔အတန္းပိုင္ဆရာမေဒၚခင္မ်ိဳးလြင္က အေမွာင္ခန္းထဲ
ထည့္မယ္ဆိုၿပီး အတင္းဆြဲေခၚသတဲ့။ သားစာေရးပါ့မယ္... အေမွာင္ခန္းထဲ
မထည့္ပါနဲ႔ ေတာင္းပန္ငိုယိုေနတာကိုလည္းအတင္းဆြဲေခၚသတဲ့။ အဲဒီေတာ့ တူေ
လးက သူ႔လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ့ ခဲတံနဲ႔ ဆရာမ တင္ပါးကို ထိုးပါသတဲ့။
ေက်ာင္းႀကိဳသြားတဲ့ ကေလးအေမ ကၽြန္မေယာင္းမကို ဆရာမက မိဘအမ်ားၾကားမွာ ေျပာလိုက္ပါသတဲ့။
(၁) ကေလးကို ေနာက္ေန႔ေတြ ေက်ာင္းလာမပို႔နဲ႔ေတာ့
(၂) ကေလးက Normal မဟုတ္ဘူး၊ ဆရာမကိုေတာင္ ဒီလိုလုပ္တယ္ဆိုရင္၊ က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကိုပါ ဒီလိုလုပ္လိမ့္မယ္လို႔ ေက်ာင္းႀကိဳလာတဲ့ မိဘေတြကို ေျပာပါသတဲ့။
“ဆရာ၀န္ျပဖို႔ နင္တို႔ ဆရာ၀န္မသိရင္ ငါ့လာေမး” လို႔လည္း ေျပာလိုက္ပါေသးသတဲ့။ နင့္ကေလးလုပ္တာကိုလည္း ငါက ခဲတံကို “သက္ေသ”အျဖစ္
ယူထားလိုက္ၿပီ၊ ေနာက္ေန႔ေတြ ေက်ာင္းလာစရာ မလိုေၾကာင္း ေျပာလႊတ္လိုက္ပါတယ္။
ကေလးရဲ႕ လုပ္ရပ္ကိုသာ မဲေျပာၿပီး ကေလးက အရူးျဖစ္တယ္လို႔ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ အရွက္ခြဲ ေျပာဆိုတဲ့ ဆရာမဟာ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုကာဗာယူေျပာသလည္းဆိုတာ ပူးတြဲပါ ဓာတ္ပံုမွာသာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့။ ကၽြန္မတို႔ ကေလးက အသားအရည္ ၾကည္လင္ေနေအာင္ ျဖဴပါတယ္။ ေက်ာင္းက ျပန္လာကာစ ကေလးပါးမွာ လက္ေခ်ာင္းရာေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ မိသားစု ေဆြးေႏြးဆံုးျဖတ္ၿပီး ရဲစခန္းနဲ႔ ေဆးရံုက ျပန္လာခ်ိန္ ဒီဓာတ္ပံုကို ရိုက္ယူခ်ိန္ ည ၁၀နာရီမွာ အစင္းရာ ၂ေၾကာင္း ကေလးပါးမွာ က်န္ပါေသးတယ္။ ၀ဲဖက္လက္ဖ်ံမွာ ေသြးထြက္ရာ အေပါက္ကေလး ေတြ႕ပါတယ္။ ၀ဲနားရြက္ ညိဳေနပါတယ္။
ဒီလုပ္ရပ္ဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ မဟုတ္ပါဘူး။
(၁) ပထမအႀကိမ္မွာတုန္းက ေက်ာင္းေပ်ာ္ကေလးဟာ ေက်ာင္းသြားဖို႔ ျငင္းလာပါတယ္။ ဘာလို႔လည္း ေခ်ာ့ေမးေတာ့ ဆရာမက စာမၿပီးလို႔ အေမွာင္ခန္းထဲ ထည့္တာ သားေၾကာက္တယ္တဲ့ေလ။ ကၽြန္မလိုက္သြားပါတယ္။ ဆရာမက ကေလးဟာ Ready made ျဖစ္မလာလို႔ သူ သိပ္ပင္ပန္းတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ Ready made ဆိုတာ ဘာလည္းဆိုေတာ့ တစ္ျခားကေလးေတြက သူငယ္တန္းလာတက္တာ စာေတြ အကုန္ရၿပီးသား၊ ကၽြန္မတို႔ ကေလးက မရလို႔တဲ့ေလ။ ေသခ်ာပါတယ္ ကၽြန္မတို႔ကေလးက သင္ပုန္းႀကီးကို ႏႈတ္တိုက္ရပါတယ္။ ကႀကီးခေခြး ေရးတတ္ပါတယ္။ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုေတာ့ မရေသးဘူး။ အစိုးရပိုင္၊ အေျခခံပညာေက်ာင္းမွာ သူငယ္တန္းတက္တာ ရယ္ဒီမိတ္ လုပ္ေပးလိုက္ရမယ္မွန္း မသိခဲ့မိတဲ့ ကၽြန္မတို႔ အျပစ္ပဲ ထားပါေတာ့။ ကၽြန္မေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမရယ္ ဆံုးမပါ။ စိတ္မဆိုးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေမွာင္ခန္းဆိုတာကို ကေလးက ေၾကာက္တာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ စိတ္မေကာင္းလို႔လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူက “စိန္ဖလိုးမွာ တကယ္ အေမွာင္ခန္း မရွိပါဘူးတဲ့။ ေက်ာင္းအုပ္ရံုးခန္းမွာ ထည့္ၿပီး ပိတ္ထားျခင္းသာျဖစ္တယ္”လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူ ဒီလုပ္ရပ္ကို လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ဒုေက်ာင္းအုပ္ ေဒၚႏွင္းႏွင္းျမင့္ကိုယ္တိုင္ ျမင္တဲ့အတြက္ ကေလးရဲ႕ အေျခအေနကို ေဒၚႏွင္းႏွင္းျမင့္ သိသြားပါတယ္တဲ့။ ကၽြန္မက .... ဆရာမေဒၚႏွင္းႏွင္းျမင့္ဆိုတာ ကၽြန္မ ကိုးတန္းတုန္းက ဆရာမပါ။ ဆရာမက ဘာအေျခအေနကို ေျပာတာလည္းဆိုေတာ့ စာကို ၿငိမ္ၿငိမ္ မလုပ္တာကိုေလတဲ့။ ဆရာ၀န္ျပၾကည့္ပါလားတဲ့။ ေယာက်္ားေလး ၆ႏွစ္သား၊ သူငယ္တန္း ကဏွာမၿငိမ္ လက္လက္စင္ေဆာ့တာကို ကၽြန္မက ဘယ္ဆရာ၀န္ သြားျပရမလည္း (ဒါ သူ႔ကို ေျပာခဲ့တဲ့ စကား မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ့္ရင္တြင္းစကားပါ)။ ဟုတ္ၿပီ... ဒါဆို ကၽြန္မတို႔ ဘာလုပ္ေပးရမလည္းဆိုေတာ့ က်ဴရွင္ထားပါတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ ထားပါမယ္ဆိုၿပီး သူ႔ဆီထားပါတယ္။ ဒါလည္း ကၽြန္မက်ဴရွင္ထားရံုနဲ႔ မရဘူးေနာ္၊ ကၽြန္မမွာ က်ဴရွင္ေတြကမ်ား... သူငယ္တန္းဒင္း(Dean)လည္း ျဖစ္ျပန္ေတာ့ သူ႔ကို စာေရးတာ လက္ကိုင္စာသင္ဖို႔ ကၽြန္မ မအားဘူးတဲ့။ ဟုတ္ပါၿပီ.... အိမ္မွာ က်ဴရွင္ဆရာမ ထပ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္တန္းကေလး က်ဴရွင္လခက အတန္းပိုင္ဆရာမက်ဴရွင္ ၁၅၀၀၀၊ က်ဴရွင္ေနာက္တစ္ခု ၂၅၀၀၀... စုစုေပါင္း တစ္လ ေလးေသာင္းပါ။ တစ္ျခားက်ဴရွင္ေခၚၿပီးေတာ့လည္း မၿငိမ္းပါဘူး။ ေနာက္တစ္ရက္ ေခၚျပန္ပါတယ္။ လမင္းခန္႔အတြက္ သင့္ေတာ္မဲ့ က်ဴရွင္ဆရာမ သူရွာထားသတဲ့။ သူရွာေပးတာဆိုေတာ့ သူ႔အာေဘာ္နဲ႔ညီေအာင္ သင္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ကၽြန္မ လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ အဆင္ေျပေနၿပီျဖစ္တဲ့ က်ဴရွင္ဆရာမကို ျဖဳတ္ၿပီး သူ႔လူနဲ႔ မေျပာင္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါက ကေလးေရွ႕ေရး၊ က်ဴရွင္ဆရာမေလးရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ထည့္တြက္တာပါ။
(၂) တကယ္တမ္း ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ သူငယ္တန္းေတြ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုခ်ိန္မွာ ကေလးက တစ္ဘာသာတည္း ၉၈မွတ္၊ က်န္တာ အမွတ္ျပည့္ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ ၅၀ဖိုးေျဖ ၂နဲ႕ ေျမွာက္ထားတဲ့ ရလဒ္ပါ။ အဲဒီေတာ့ တစ္ျခားေက်ာင္းသားေတြကို ေျပာပါသတဲ့။ လမင္းခန္႔ x်ီး ေကၽြးရမယ္တဲ့။ ကေလးက “သားသား x်ီး ဘာလို႔ သူမ်ားေကၽြးရမွာလည္း၊ အဲဒါက စားရတာ မဟုတ္ဘူးမလား”လို႔ ေျပာပါတယ္။ စာေမးပြဲအတန္းေစာင့္ဆရာမကေတာ့ ေျပာပါတယ္... သူ(ေဒၚခင္မ်ိဳးလြင္)ကသာ ကေလးက ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ေျပာတာ.... ကေလးက စာေမးပြဲေျဖတာ ေျဖာင့္ေနတာပဲ။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြေထာင္ၿပီး.... ၅နဲ႕ ၅နဲ႕ ေပါင္းမယ္၊....... ဆိုၿပီးကို ေရးေနတာပါတဲ့ေလ။ ေက်ာင္းက သခ်ၤာဆရာမကလည္း ေျပာပါတယ္... ကေလးဆိုတာ ၾကမ္းလို႔မရဘူး၊ ေခ်ာ့ေျပာရင္ ရတာပဲေလတဲ့။ လမင္းေလးက ေခ်ာ့တာခံခ်င္တဲ့ ကေလးမ်ိဳးလို႔ ေျပာပါတယ္။
(၃) ေနာက္တစ္ခါ အဲဒီဆရာမက ေခၚျပန္ပါတယ္။ သူ႔ေလာ့ကတ္သီးေလးကို လမင္းခန္႔က ညွစ္လိုက္လို႔ က်ိဳးသြားတယ္တဲ့။ ကၽြန္မတို႔ အဲဒီေလာ့ကတ္သီးကို ျပန္ဆက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေလာ့ကတ္သီးတစ္လံုးလည္း လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါက ဆရာမကို အားနာလို႔ကို ေပးခဲ့တာပါ။ ေပးခဲ့ရတာ ကၽြန္မတို႔ ေစတနာသက္သက္ပါ။ ျဖစ္စဥ္ကို နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့..... ဆရာမရဲ႕ စားပြဲေအာက္က အကန္႔ေလးကို ကေလးက ၀င္၀င္ေနသတဲ့။ အဲဒါကို အတင္းဆြဲထုတ္ရင္း ကေလးက ေလာ့ကတ္သီးညွစ္မိတာလို႔ ေျပာပါတယ္..... အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္မက သားေလးရယ္... ဘာလို႔ ဆရာမစားပြဲခံုေအာက္ သြား၀င္ေနရတာလည္းဆိုေတာ့ ေျဖပံုေလးက... ကၽြန္မသာ သူ႕ဆရာမသာဆို သိပ္ခ်စ္မိမွာပါ..... “ဆရာမကို သားသားက ခ်စ္လို႔...”တဲ့။
(၄) လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္က ကေလးရဲ႕ ညာဖက္မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းမွာ ေသြးထြက္လာတာ ႏွစ္ေနရာ ပါလာပါတယ္။ ကေလးခ်င္းမ်ား ျဖစ္ေလသလား ကၽြန္မတို႔ လိုက္သြားပါတ္ယ... ကိုယ့္ကေလးေတာင္ ဒီေလက္ထိလာတာ တစ္ျခားကေလးကို ေတာင္းပန္သင့္ ေတာင္းပန္ရေအာင္ပါ။ ကေလးခ်င္း မဟုတ္ပါတဲ့။ မီးခလုပ္လွမ္းဖြင့္လို႔ ဆရာမက ႀကိမ္လံုးနဲ႔ လွမ္းရိုက္လိုက္တာ ညာဖက္ မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းမွာ ၂ေနရာ ပဲ့ထြက္သြားတာပါတဲ့။ ကၽြန္မတို႔ သည္းခံပါတယ္။ ဟုတ္တယ္။ မီးခလုပ္ကိုင္တာ ဆူရမယ္... ရိုက္သင့္ ရိုက္ရမယ္။ ဒါ... မေတာ္တဆျဖစ္တာလို႔ ကၽြန္မတို႔ ခံယူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ဒဏ္ရာက တုတ္နဲ႔ ရိုက္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီကေန႔ 11/10/2012 အထိ ရွင္းရွင္း မေပ်ာက္ေသးပါဘူး။
အခု ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔မသားစုကေတာ့ သည္းခံသင့္တယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူး။ ကေလးပါးမွာ ပါး (သို႔မဟုတ)္ နားထင္ကို ရိုက္ခ်ထားတဲ့ လက္ေခ်ာင္းရာေတြ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ မ်က္ႏွာမွာ ျခစ္ရာ ၂ခု၊ လက္ဖ်ံမွာ အေပါက္ေသးေလးက ေသြးထြက္ေနတာတစ္ခု... တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ဆြဲလြဲထားတာ ကၽြန္မတူကေလးရဲ႕ ျဖဴျဖဴၾကည္ၾကည္အသားေလးက နီေတာက္ေနပါတယ္။ ၀ဲနားရြက္ ညိဳမည္းလာပါတယ္။
ကၽြန္မ အေဖနဲ႔ အေမဟာ ေျမးေလး ျဖစ္လာတာျမင္ၿပီး ေသြးေတြတိုး လဲေနပါတယ္။ အေဖ့မ်က္နွာ ရဲရဲေတာက္ေနတာ ကၽြန္မျဖင့္ အေဖတစ္ခုခု ျဖစ္သြားမွာ အေတာ္ေၾကာက္မိပါတယ္။ ဒီေန႔ညကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုေတြ ငိုၾက၊ မခံခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္ၾက... မိသားစု အစည္းအေ၀းထိုင္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မအေမက အထက(၁)ဒဂံုက အၿငိမ္းစားယူထားတဲ့ ဆရာမ “ေဒၚမာမာတင္”ပါ။ အေဖ “ဦးဘို”ကေတာ့ ဟိုတယ္ခရီးက မန္ေနဂ်ာ၊ အဲဒီကေနမွ Savoy Hotel မွာ Director (Admin &Finance) မွာ လုပ္ခဲ့တဲ့သူပါ။ အခုလက္ရွိ ေဆးရံုသံုးပစၥည္းေတြ တင္သြင္းတဲ့ေနရာမွာ တစ္ပတ္ ၂ရက္ အႀကံေပးအေနနဲ႔ ျပန္လုပ္ေနတဲ့ ပင္စင္စားေတြပါ။ ဆိုလိုတာက ကၽြန္တို႔ စိတ္ဓာတ္၊ ဘ၀ကို ရိုးရိုးသားသား ပညာနဲ႔ ရွင္သန္ေနထိုင္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း သိေစခ်င္တာပါ။
ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ ျမန္မာစာဌာနမွာ ဆရာမလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဖ့ဘုတ္ေပၚမွာကို တပည့္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ကေလးေတြကို ကၽြန္မ ဘယ္လို ဆက္ဆံခဲ့တယ္၊ ဘယ္လို စာသင္ခဲ့တယ္ သူတို႔ေတြ သိပါတယ္။ ၁၀တန္းကေလးပဲ က်ဴရွင္သင္ခဲ့ေပမဲ့ ကိုယ့္တကၠသိုလ္က ကေလးကို လံုး၀ က်ဴရွင္မေပးခဲ့ပါဘူး။ အျပင္ေလာကမွာလည္း ကၽြန္မတို႔ မိသားစုက ဘယ္လိုဆိုတာ စံုစမ္းႏိုင္ပါတယ္။ ဒီဆရာမအေပၚ အနာႀကီးနာေစဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပါဘူး။
သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မတို႔ မိသားစု အစည္းအေ၀းမွာ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါၿပီ။ ကၽြန္တို႔ ကေလးေလး စိတ္ဒဏ္ရာ ရသြားၿပီ။ ဒီဒဏ္ရာမ်ိဳးကို ေနာက္ေနာင္ ကၽြန္မတူကို လံုး၀ အေပးမခံႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ထို႔အတူပဲ…. ဆရာစိတ္၊ ႏိုင္ငံ၀န္ထမ္း၊ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းစိတ္ မသြင္းႏိုင္ပဲ ဆရာ၀င္လုပ္ေန၊ ၀န္ထမ္း၀င္လုပ္ေနသူရဲဲ႕လက္ထဲမွာ တစ္ျခား ကေလးေလးေတြကိုပါ ကၽြန္မတူကေလး ႀကံဳရသလို (ခုထိ အသားေတြတုန္ေအာင္ေၾကာက္ေနဆဲ) အျဖစ္ဆိုးမ်ိဳး မေပးခ်င္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ စမ္းေခ်ာင္းရဲစခန္းမွာ ဒဏ္ရာေတြျပၿပီး၊ အေနာက္ပိုင္းေဆးရံုမွာ ေဆးစာယူခဲ့ပါၿပီ။ မနက္ျဖန္မွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးနဲ႔ တစ္ျခားတာ၀န္ရွိသူေတြကို ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးၿပီး ဒီဆရာမအေပၚ Action ယူခိုင္းပါမယ္။ ဒီ Action နဲ႔ မလံုေလာက္ရင္ အဆင့္ဆင့္ တက္သြားပါမယ္။ အဆံုးထိ ဒီကိစၥကို ေျဖရွင္းပါမယ္။
ကေလးခဲတံနဲ႔ထိုးတဲ့ တင္ပါးက ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ဆရာမေဒါသက ကေလးပါးေပၚ လက္ေတြေပၚ နားရြက္ေသးေသးေလးေပၚ ေရာက္ပါတယ္။ ကေလးကို အသားေတြနီရဲလာေအာင္ ဆြဲေဆာင့္တယ္… ေနာက္ေန႔ကစၿပီး ေက်ာင္းမလာေတာ့ဖို႔ ေျပာတယ္။ Normal ကေလး မဟုတ္ေၾကာင္း တစ္ျခားေက်ာင္းသား၊ မိဘေတြ သိေအာင္ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုတယ္။ ကၽြန္မဆို ဟသၤာတတကၠသိုလ္မွာ တာ၀န္က်တုန္းက ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က အေ၀းက ေျပးလာၿပီး ကၽြန္မေက်ာကို လွမ္းဖက္တာ အရွိန္လြန္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္လံုး ေမွာက္ထိုးလဲပါတယ္။ ကၽြန္မက ေအာက္မွာပိေနေတာ့ ကၽြန္မ ပိုအထိနာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမကို ခ်စ္လို႔ ဖက္တာ… ဆရာမက တပည့္လုပ္လို႔ နာသြားၿပီး၊ ေသြးထြက္သြားရတယ္ လက္စားျပန္ေခ် ခဲနဲ႔ ေကာက္ထုရမလား။ ကၽြန္မတို႔ အရပ္သားလည္းမဟုတ္၊ သာမာန္၀န္ထမ္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လိုအပ္ရင္ လိုအပ္သလို တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရတဲ့ ဆရာမေတြပါ။ ကၽြန္မ အရပ္သားစိတ္နဲ႔ စိတ္ဆိုးၿပီး ကေလးကို ျပန္လုပ္ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားရွင္။ ဒီဆရာမအတြက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ Action ယူတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကလြဲၿပီး တစ္ျခားလမ္းေၾကာင္း ရွာမေတြ႕ေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ၀န္ထမ္းျဖစ္ခဲ့သူပါ။ ၀န္ထမ္းမ်ားဖက္က အၿမဲရပ္တည္ၿပီး ေျပာခဲ့တဲ့သူပါ။ တကၠသိုလ္ေတြမွာ၊ ၁၀တန္းစာစစ္ခ်ိန္ေတြမွာ၊ ေဖာင္ႀကီးသင္တန္းမွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္၊ ရဲေမေတြနဲ႔ စားေကာင္းေသာက္ေကာင္း ဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရ အေပ်ာ္ေတြရခဲ့တဲ့ အထိ ၀န္ထမ္းဘ၀၊ ဆရာမဘ၀ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့သူပါ။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ပါရဂူဘြဲ႕ရၿပီးမွ ဆရာမဘ၀ကို ေက်ာခိုင္းခဲ့တဲ့သူပါ။ ဒီဆရာမအေပၚ ပညာေရး၀န္ထမ္းအခ်င္းခ်င္း ဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္ပါဘူး။
သို႔ေသာ္လည္း… သူမ်ားေတြ သူ႔လက္ခ်က္မိခဲ့သူေတြအမ်ားႀကီးျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ၾကားသိရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ခံစားရပါၿပီ။ အဲဒီေတာ့ “ေျပာမွသိ၊ ထိမွနာ၊ နာမွေသ” ရေတာ့တဲ့ဘ၀ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ ေနာင္လာေနာက္သား မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားအတြက္ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ရာမွာ ဒီလူေတြ ဒရြတ္ဆြဲလိုက္ေနရင္ ပညာေရးေလာကႀကီး ျပန္လည္ရွင္သန္လာဖို႔ ေနွာင့္ေႏွးပါမယ္။ ၀န္ထမ္းခ်င္း ကာဗာလုပ္ေပးခ်င္တဲ့ အေတြးအေခၚကို ေခါင္းထဲက ထုတ္လိုက္ပါၿပီ။ ဒီဆရာမ၊ ဒီ၀န္ထမ္းဟာ ကို္ယ္က သည္းခံလိုက္ရင္ ထပ္ထပ္ အတင့္ရဲလာတာ ကိုယ္တိုင္ ခံစားလိုက္ရပါၿပီ။ တစ္ျခားကေလး၊ တစ္ျခားမိဘေတြကို ကၽြန္မတို႔ ကေလးေလးခံစားရသလို မခံစားရေစခ်င္ဘူး။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ ကေလးေသးေသးေလးေတြကို ဒီလို ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္း ဆက္ဆံတာမ်ိဳးကို ကၽြန္မတို႔ မိသားစုက တြန္းလွန္ပါေတာ့မယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္ပညာေရးေလာကက ဘယ္လို Action မ်ိဳး ယူေပးေလမလည္း… ေစာင့္ၾကည့္ၾကတာေပါ့ေနာ္။
ေက်ာင္းႀကိဳသြားတဲ့ ကေလးအေမ ကၽြန္မေယာင္းမကို ဆရာမက မိဘအမ်ားၾကားမွာ ေျပာလိုက္ပါသတဲ့။
(၁) ကေလးကို ေနာက္ေန႔ေတြ ေက်ာင္းလာမပို႔နဲ႔ေတာ့
(၂) ကေလးက Normal မဟုတ္ဘူး၊ ဆရာမကိုေတာင္ ဒီလိုလုပ္တယ္ဆိုရင္၊ က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကိုပါ ဒီလိုလုပ္လိမ့္မယ္လို႔ ေက်ာင္းႀကိဳလာတဲ့ မိဘေတြကို ေျပာပါသတဲ့။
“ဆရာ၀န္ျပဖို႔ နင္တို႔ ဆရာ၀န္မသိရင္ ငါ့လာေမး” လို႔လည္း ေျပာလိုက္ပါေသးသတဲ့။ နင့္ကေလးလုပ္တာကိုလည္း ငါက ခဲတံကို “သက္ေသ”အျဖစ္
ယူထားလိုက္ၿပီ၊ ေနာက္ေန႔ေတြ ေက်ာင္းလာစရာ မလိုေၾကာင္း ေျပာလႊတ္လိုက္ပါတယ္။
ကေလးရဲ႕ လုပ္ရပ္ကိုသာ မဲေျပာၿပီး ကေလးက အရူးျဖစ္တယ္လို႔ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ အရွက္ခြဲ ေျပာဆိုတဲ့ ဆရာမဟာ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုကာဗာယူေျပာသလည္းဆိုတာ ပူးတြဲပါ ဓာတ္ပံုမွာသာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့။ ကၽြန္မတို႔ ကေလးက အသားအရည္ ၾကည္လင္ေနေအာင္ ျဖဴပါတယ္။ ေက်ာင္းက ျပန္လာကာစ ကေလးပါးမွာ လက္ေခ်ာင္းရာေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ မိသားစု ေဆြးေႏြးဆံုးျဖတ္ၿပီး ရဲစခန္းနဲ႔ ေဆးရံုက ျပန္လာခ်ိန္ ဒီဓာတ္ပံုကို ရိုက္ယူခ်ိန္ ည ၁၀နာရီမွာ အစင္းရာ ၂ေၾကာင္း ကေလးပါးမွာ က်န္ပါေသးတယ္။ ၀ဲဖက္လက္ဖ်ံမွာ ေသြးထြက္ရာ အေပါက္ကေလး ေတြ႕ပါတယ္။ ၀ဲနားရြက္ ညိဳေနပါတယ္။
ဒီလုပ္ရပ္ဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ မဟုတ္ပါဘူး။
(၁) ပထမအႀကိမ္မွာတုန္းက ေက်ာင္းေပ်ာ္ကေလးဟာ ေက်ာင္းသြားဖို႔ ျငင္းလာပါတယ္။ ဘာလို႔လည္း ေခ်ာ့ေမးေတာ့ ဆရာမက စာမၿပီးလို႔ အေမွာင္ခန္းထဲ ထည့္တာ သားေၾကာက္တယ္တဲ့ေလ။ ကၽြန္မလိုက္သြားပါတယ္။ ဆရာမက ကေလးဟာ Ready made ျဖစ္မလာလို႔ သူ သိပ္ပင္ပန္းတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ Ready made ဆိုတာ ဘာလည္းဆိုေတာ့ တစ္ျခားကေလးေတြက သူငယ္တန္းလာတက္တာ စာေတြ အကုန္ရၿပီးသား၊ ကၽြန္မတို႔ ကေလးက မရလို႔တဲ့ေလ။ ေသခ်ာပါတယ္ ကၽြန္မတို႔ကေလးက သင္ပုန္းႀကီးကို ႏႈတ္တိုက္ရပါတယ္။ ကႀကီးခေခြး ေရးတတ္ပါတယ္။ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုေတာ့ မရေသးဘူး။ အစိုးရပိုင္၊ အေျခခံပညာေက်ာင္းမွာ သူငယ္တန္းတက္တာ ရယ္ဒီမိတ္ လုပ္ေပးလိုက္ရမယ္မွန္း မသိခဲ့မိတဲ့ ကၽြန္မတို႔ အျပစ္ပဲ ထားပါေတာ့။ ကၽြန္မေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမရယ္ ဆံုးမပါ။ စိတ္မဆိုးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေမွာင္ခန္းဆိုတာကို ကေလးက ေၾကာက္တာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ စိတ္မေကာင္းလို႔လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူက “စိန္ဖလိုးမွာ တကယ္ အေမွာင္ခန္း မရွိပါဘူးတဲ့။ ေက်ာင္းအုပ္ရံုးခန္းမွာ ထည့္ၿပီး ပိတ္ထားျခင္းသာျဖစ္တယ္”လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူ ဒီလုပ္ရပ္ကို လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ဒုေက်ာင္းအုပ္ ေဒၚႏွင္းႏွင္းျမင့္ကိုယ္တိုင္ ျမင္တဲ့အတြက္ ကေလးရဲ႕ အေျခအေနကို ေဒၚႏွင္းႏွင္းျမင့္ သိသြားပါတယ္တဲ့။ ကၽြန္မက .... ဆရာမေဒၚႏွင္းႏွင္းျမင့္ဆိုတာ ကၽြန္မ ကိုးတန္းတုန္းက ဆရာမပါ။ ဆရာမက ဘာအေျခအေနကို ေျပာတာလည္းဆိုေတာ့ စာကို ၿငိမ္ၿငိမ္ မလုပ္တာကိုေလတဲ့။ ဆရာ၀န္ျပၾကည့္ပါလားတဲ့။ ေယာက်္ားေလး ၆ႏွစ္သား၊ သူငယ္တန္း ကဏွာမၿငိမ္ လက္လက္စင္ေဆာ့တာကို ကၽြန္မက ဘယ္ဆရာ၀န္ သြားျပရမလည္း (ဒါ သူ႔ကို ေျပာခဲ့တဲ့ စကား မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ့္ရင္တြင္းစကားပါ)။ ဟုတ္ၿပီ... ဒါဆို ကၽြန္မတို႔ ဘာလုပ္ေပးရမလည္းဆိုေတာ့ က်ဴရွင္ထားပါတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ ထားပါမယ္ဆိုၿပီး သူ႔ဆီထားပါတယ္။ ဒါလည္း ကၽြန္မက်ဴရွင္ထားရံုနဲ႔ မရဘူးေနာ္၊ ကၽြန္မမွာ က်ဴရွင္ေတြကမ်ား... သူငယ္တန္းဒင္း(Dean)လည္း ျဖစ္ျပန္ေတာ့ သူ႔ကို စာေရးတာ လက္ကိုင္စာသင္ဖို႔ ကၽြန္မ မအားဘူးတဲ့။ ဟုတ္ပါၿပီ.... အိမ္မွာ က်ဴရွင္ဆရာမ ထပ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္တန္းကေလး က်ဴရွင္လခက အတန္းပိုင္ဆရာမက်ဴရွင္ ၁၅၀၀၀၊ က်ဴရွင္ေနာက္တစ္ခု ၂၅၀၀၀... စုစုေပါင္း တစ္လ ေလးေသာင္းပါ။ တစ္ျခားက်ဴရွင္ေခၚၿပီးေတာ့လည္း မၿငိမ္းပါဘူး။ ေနာက္တစ္ရက္ ေခၚျပန္ပါတယ္။ လမင္းခန္႔အတြက္ သင့္ေတာ္မဲ့ က်ဴရွင္ဆရာမ သူရွာထားသတဲ့။ သူရွာေပးတာဆိုေတာ့ သူ႔အာေဘာ္နဲ႔ညီေအာင္ သင္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ကၽြန္မ လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ အဆင္ေျပေနၿပီျဖစ္တဲ့ က်ဴရွင္ဆရာမကို ျဖဳတ္ၿပီး သူ႔လူနဲ႔ မေျပာင္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါက ကေလးေရွ႕ေရး၊ က်ဴရွင္ဆရာမေလးရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ထည့္တြက္တာပါ။
(၂) တကယ္တမ္း ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ သူငယ္တန္းေတြ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုခ်ိန္မွာ ကေလးက တစ္ဘာသာတည္း ၉၈မွတ္၊ က်န္တာ အမွတ္ျပည့္ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ ၅၀ဖိုးေျဖ ၂နဲ႕ ေျမွာက္ထားတဲ့ ရလဒ္ပါ။ အဲဒီေတာ့ တစ္ျခားေက်ာင္းသားေတြကို ေျပာပါသတဲ့။ လမင္းခန္႔ x်ီး ေကၽြးရမယ္တဲ့။ ကေလးက “သားသား x်ီး ဘာလို႔ သူမ်ားေကၽြးရမွာလည္း၊ အဲဒါက စားရတာ မဟုတ္ဘူးမလား”လို႔ ေျပာပါတယ္။ စာေမးပြဲအတန္းေစာင့္ဆရာမကေတာ့ ေျပာပါတယ္... သူ(ေဒၚခင္မ်ိဳးလြင္)ကသာ ကေလးက ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ေျပာတာ.... ကေလးက စာေမးပြဲေျဖတာ ေျဖာင့္ေနတာပဲ။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြေထာင္ၿပီး.... ၅နဲ႕ ၅နဲ႕ ေပါင္းမယ္၊....... ဆိုၿပီးကို ေရးေနတာပါတဲ့ေလ။ ေက်ာင္းက သခ်ၤာဆရာမကလည္း ေျပာပါတယ္... ကေလးဆိုတာ ၾကမ္းလို႔မရဘူး၊ ေခ်ာ့ေျပာရင္ ရတာပဲေလတဲ့။ လမင္းေလးက ေခ်ာ့တာခံခ်င္တဲ့ ကေလးမ်ိဳးလို႔ ေျပာပါတယ္။
(၃) ေနာက္တစ္ခါ အဲဒီဆရာမက ေခၚျပန္ပါတယ္။ သူ႔ေလာ့ကတ္သီးေလးကို လမင္းခန္႔က ညွစ္လိုက္လို႔ က်ိဳးသြားတယ္တဲ့။ ကၽြန္မတို႔ အဲဒီေလာ့ကတ္သီးကို ျပန္ဆက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေလာ့ကတ္သီးတစ္လံုးလည္း လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါက ဆရာမကို အားနာလို႔ကို ေပးခဲ့တာပါ။ ေပးခဲ့ရတာ ကၽြန္မတို႔ ေစတနာသက္သက္ပါ။ ျဖစ္စဥ္ကို နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့..... ဆရာမရဲ႕ စားပြဲေအာက္က အကန္႔ေလးကို ကေလးက ၀င္၀င္ေနသတဲ့။ အဲဒါကို အတင္းဆြဲထုတ္ရင္း ကေလးက ေလာ့ကတ္သီးညွစ္မိတာလို႔ ေျပာပါတယ္..... အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္မက သားေလးရယ္... ဘာလို႔ ဆရာမစားပြဲခံုေအာက္ သြား၀င္ေနရတာလည္းဆိုေတာ့ ေျဖပံုေလးက... ကၽြန္မသာ သူ႕ဆရာမသာဆို သိပ္ခ်စ္မိမွာပါ..... “ဆရာမကို သားသားက ခ်စ္လို႔...”တဲ့။
(၄) လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္က ကေလးရဲ႕ ညာဖက္မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းမွာ ေသြးထြက္လာတာ ႏွစ္ေနရာ ပါလာပါတယ္။ ကေလးခ်င္းမ်ား ျဖစ္ေလသလား ကၽြန္မတို႔ လိုက္သြားပါတ္ယ... ကိုယ့္ကေလးေတာင္ ဒီေလက္ထိလာတာ တစ္ျခားကေလးကို ေတာင္းပန္သင့္ ေတာင္းပန္ရေအာင္ပါ။ ကေလးခ်င္း မဟုတ္ပါတဲ့။ မီးခလုပ္လွမ္းဖြင့္လို႔ ဆရာမက ႀကိမ္လံုးနဲ႔ လွမ္းရိုက္လိုက္တာ ညာဖက္ မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းမွာ ၂ေနရာ ပဲ့ထြက္သြားတာပါတဲ့။ ကၽြန္မတို႔ သည္းခံပါတယ္။ ဟုတ္တယ္။ မီးခလုပ္ကိုင္တာ ဆူရမယ္... ရိုက္သင့္ ရိုက္ရမယ္။ ဒါ... မေတာ္တဆျဖစ္တာလို႔ ကၽြန္မတို႔ ခံယူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ဒဏ္ရာက တုတ္နဲ႔ ရိုက္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီကေန႔ 11/10/2012 အထိ ရွင္းရွင္း မေပ်ာက္ေသးပါဘူး။
အခု ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔မသားစုကေတာ့ သည္းခံသင့္တယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူး။ ကေလးပါးမွာ ပါး (သို႔မဟုတ)္ နားထင္ကို ရိုက္ခ်ထားတဲ့ လက္ေခ်ာင္းရာေတြ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ မ်က္ႏွာမွာ ျခစ္ရာ ၂ခု၊ လက္ဖ်ံမွာ အေပါက္ေသးေလးက ေသြးထြက္ေနတာတစ္ခု... တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ဆြဲလြဲထားတာ ကၽြန္မတူကေလးရဲ႕ ျဖဴျဖဴၾကည္ၾကည္အသားေလးက နီေတာက္ေနပါတယ္။ ၀ဲနားရြက္ ညိဳမည္းလာပါတယ္။
ကၽြန္မ အေဖနဲ႔ အေမဟာ ေျမးေလး ျဖစ္လာတာျမင္ၿပီး ေသြးေတြတိုး လဲေနပါတယ္။ အေဖ့မ်က္နွာ ရဲရဲေတာက္ေနတာ ကၽြန္မျဖင့္ အေဖတစ္ခုခု ျဖစ္သြားမွာ အေတာ္ေၾကာက္မိပါတယ္။ ဒီေန႔ညကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုေတြ ငိုၾက၊ မခံခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္ၾက... မိသားစု အစည္းအေ၀းထိုင္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မအေမက အထက(၁)ဒဂံုက အၿငိမ္းစားယူထားတဲ့ ဆရာမ “ေဒၚမာမာတင္”ပါ။ အေဖ “ဦးဘို”ကေတာ့ ဟိုတယ္ခရီးက မန္ေနဂ်ာ၊ အဲဒီကေနမွ Savoy Hotel မွာ Director (Admin &Finance) မွာ လုပ္ခဲ့တဲ့သူပါ။ အခုလက္ရွိ ေဆးရံုသံုးပစၥည္းေတြ တင္သြင္းတဲ့ေနရာမွာ တစ္ပတ္ ၂ရက္ အႀကံေပးအေနနဲ႔ ျပန္လုပ္ေနတဲ့ ပင္စင္စားေတြပါ။ ဆိုလိုတာက ကၽြန္တို႔ စိတ္ဓာတ္၊ ဘ၀ကို ရိုးရိုးသားသား ပညာနဲ႔ ရွင္သန္ေနထိုင္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း သိေစခ်င္တာပါ။
ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ ျမန္မာစာဌာနမွာ ဆရာမလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဖ့ဘုတ္ေပၚမွာကို တပည့္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ကေလးေတြကို ကၽြန္မ ဘယ္လို ဆက္ဆံခဲ့တယ္၊ ဘယ္လို စာသင္ခဲ့တယ္ သူတို႔ေတြ သိပါတယ္။ ၁၀တန္းကေလးပဲ က်ဴရွင္သင္ခဲ့ေပမဲ့ ကိုယ့္တကၠသိုလ္က ကေလးကို လံုး၀ က်ဴရွင္မေပးခဲ့ပါဘူး။ အျပင္ေလာကမွာလည္း ကၽြန္မတို႔ မိသားစုက ဘယ္လိုဆိုတာ စံုစမ္းႏိုင္ပါတယ္။ ဒီဆရာမအေပၚ အနာႀကီးနာေစဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပါဘူး။
သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မတို႔ မိသားစု အစည္းအေ၀းမွာ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါၿပီ။ ကၽြန္တို႔ ကေလးေလး စိတ္ဒဏ္ရာ ရသြားၿပီ။ ဒီဒဏ္ရာမ်ိဳးကို ေနာက္ေနာင္ ကၽြန္မတူကို လံုး၀ အေပးမခံႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ထို႔အတူပဲ…. ဆရာစိတ္၊ ႏိုင္ငံ၀န္ထမ္း၊ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းစိတ္ မသြင္းႏိုင္ပဲ ဆရာ၀င္လုပ္ေန၊ ၀န္ထမ္း၀င္လုပ္ေနသူရဲဲ႕လက္ထဲမွာ တစ္ျခား ကေလးေလးေတြကိုပါ ကၽြန္မတူကေလး ႀကံဳရသလို (ခုထိ အသားေတြတုန္ေအာင္ေၾကာက္ေနဆဲ) အျဖစ္ဆိုးမ်ိဳး မေပးခ်င္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ စမ္းေခ်ာင္းရဲစခန္းမွာ ဒဏ္ရာေတြျပၿပီး၊ အေနာက္ပိုင္းေဆးရံုမွာ ေဆးစာယူခဲ့ပါၿပီ။ မနက္ျဖန္မွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးနဲ႔ တစ္ျခားတာ၀န္ရွိသူေတြကို ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးၿပီး ဒီဆရာမအေပၚ Action ယူခိုင္းပါမယ္။ ဒီ Action နဲ႔ မလံုေလာက္ရင္ အဆင့္ဆင့္ တက္သြားပါမယ္။ အဆံုးထိ ဒီကိစၥကို ေျဖရွင္းပါမယ္။
ကေလးခဲတံနဲ႔ထိုးတဲ့ တင္ပါးက ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ဆရာမေဒါသက ကေလးပါးေပၚ လက္ေတြေပၚ နားရြက္ေသးေသးေလးေပၚ ေရာက္ပါတယ္။ ကေလးကို အသားေတြနီရဲလာေအာင္ ဆြဲေဆာင့္တယ္… ေနာက္ေန႔ကစၿပီး ေက်ာင္းမလာေတာ့ဖို႔ ေျပာတယ္။ Normal ကေလး မဟုတ္ေၾကာင္း တစ္ျခားေက်ာင္းသား၊ မိဘေတြ သိေအာင္ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုတယ္။ ကၽြန္မဆို ဟသၤာတတကၠသိုလ္မွာ တာ၀န္က်တုန္းက ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က အေ၀းက ေျပးလာၿပီး ကၽြန္မေက်ာကို လွမ္းဖက္တာ အရွိန္လြန္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္လံုး ေမွာက္ထိုးလဲပါတယ္။ ကၽြန္မက ေအာက္မွာပိေနေတာ့ ကၽြန္မ ပိုအထိနာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမကို ခ်စ္လို႔ ဖက္တာ… ဆရာမက တပည့္လုပ္လို႔ နာသြားၿပီး၊ ေသြးထြက္သြားရတယ္ လက္စားျပန္ေခ် ခဲနဲ႔ ေကာက္ထုရမလား။ ကၽြန္မတို႔ အရပ္သားလည္းမဟုတ္၊ သာမာန္၀န္ထမ္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လိုအပ္ရင္ လိုအပ္သလို တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရတဲ့ ဆရာမေတြပါ။ ကၽြန္မ အရပ္သားစိတ္နဲ႔ စိတ္ဆိုးၿပီး ကေလးကို ျပန္လုပ္ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားရွင္။ ဒီဆရာမအတြက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ Action ယူတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကလြဲၿပီး တစ္ျခားလမ္းေၾကာင္း ရွာမေတြ႕ေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ၀န္ထမ္းျဖစ္ခဲ့သူပါ။ ၀န္ထမ္းမ်ားဖက္က အၿမဲရပ္တည္ၿပီး ေျပာခဲ့တဲ့သူပါ။ တကၠသိုလ္ေတြမွာ၊ ၁၀တန္းစာစစ္ခ်ိန္ေတြမွာ၊ ေဖာင္ႀကီးသင္တန္းမွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္၊ ရဲေမေတြနဲ႔ စားေကာင္းေသာက္ေကာင္း ဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရ အေပ်ာ္ေတြရခဲ့တဲ့ အထိ ၀န္ထမ္းဘ၀၊ ဆရာမဘ၀ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့သူပါ။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ပါရဂူဘြဲ႕ရၿပီးမွ ဆရာမဘ၀ကို ေက်ာခိုင္းခဲ့တဲ့သူပါ။ ဒီဆရာမအေပၚ ပညာေရး၀န္ထမ္းအခ်င္းခ်င္း ဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္ပါဘူး။
သို႔ေသာ္လည္း… သူမ်ားေတြ သူ႔လက္ခ်က္မိခဲ့သူေတြအမ်ားႀကီးျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ၾကားသိရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ခံစားရပါၿပီ။ အဲဒီေတာ့ “ေျပာမွသိ၊ ထိမွနာ၊ နာမွေသ” ရေတာ့တဲ့ဘ၀ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ ေနာင္လာေနာက္သား မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားအတြက္ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ရာမွာ ဒီလူေတြ ဒရြတ္ဆြဲလိုက္ေနရင္ ပညာေရးေလာကႀကီး ျပန္လည္ရွင္သန္လာဖို႔ ေနွာင့္ေႏွးပါမယ္။ ၀န္ထမ္းခ်င္း ကာဗာလုပ္ေပးခ်င္တဲ့ အေတြးအေခၚကို ေခါင္းထဲက ထုတ္လိုက္ပါၿပီ။ ဒီဆရာမ၊ ဒီ၀န္ထမ္းဟာ ကို္ယ္က သည္းခံလိုက္ရင္ ထပ္ထပ္ အတင့္ရဲလာတာ ကိုယ္တိုင္ ခံစားလိုက္ရပါၿပီ။ တစ္ျခားကေလး၊ တစ္ျခားမိဘေတြကို ကၽြန္မတို႔ ကေလးေလးခံစားရသလို မခံစားရေစခ်င္ဘူး။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ ကေလးေသးေသးေလးေတြကို ဒီလို ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္း ဆက္ဆံတာမ်ိဳးကို ကၽြန္မတို႔ မိသားစုက တြန္းလွန္ပါေတာ့မယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္ပညာေရးေလာကက ဘယ္လို Action မ်ိဳး ယူေပးေလမလည္း… ေစာင့္ၾကည့္ၾကတာေပါ့ေနာ္။
ကူးယူေဖာ္ျပေ၀ငွလိုက္ပါတယ္ေနာ္
No comments:
Post a Comment