ပါေဖာမန္႔ အဆိုေတာ္၊ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္တဲ့ အဆုိေတာ္တုိ႔ရဲ႕ သႀကၤန္လား

ဘာလိုလိုနဲ႔ သႀကၤန္ၿပီးတာ ၆ ရက္ေက်ာ္ ၇ ရက္ေတာင္ရွိသြားၿပီ။ သႀကၤန္ၿပီးသြားေပမယ့္ သႀကၤန္ရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြက က်န္ေနတုန္း။ တီဗီဖြင့္ၾကည့္ေတာ့လည္း သႀကၤန္ျမင္ကြင္းေတြ၊ သႀကၤန္အင္တာဗ်ဴးေတြနဲ႔ သႀကၤန္သီခ်င္းေတြက လာေနတုန္း။

သႀကၤန္တတြင္းလံုးလည္း အိမ္ျပင္ထြက္စရာမလိုဘဲ တီဗီဖြင့္ရင္း သႀကၤန္ပံုရိပ္ေတြကို တိုက္ရိုက္ၾကည္႕ခဲ့ရတယ္။ သႀကၤန္ကို အျပင္ထြက္လည္ရတာ မ႑ပ္ေပၚ မူးယစ္ေနရတာလည္း မႀကိဳက္တဲ့သူဆုိေတာ့ အိမ္မွာပဲ စာအုပ္ဖတ္၊ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္၊ တီဗီၾကည့္ ဒါပဲရွိေတာ့တာပဲေလ။ ညေနပိုင္း ေရပက္ခ်ိန္ ေက်ာ္သြားမွ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ မ႑ပ္၊ မိုင္ဒါကြင္းမ႑ပ္၊ ေရႊ FM မ႑ပ္ေတြကို လိုက္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြကေတာ့ အိမ္မွာပဲ တီဗီဖြင့္ ခ်ယ္နယ္
ေပါင္းစံု ေျပာင္းၾကည့္ရင္းနဲ႔ တေနကုန္သြားရတဲ့ႏွစ္လို႔ ေျပာရမယ္။

မ႑ပ္ေတြကို တိုက္ရိုက္လႊင့္ၿပီး ျပေနတဲ့ ခ်ယ္နယ္ ၃ ခုေလာက္ရွိတယ္။ တျခား ခ်ယ္နယ္ေတြလည္း ဖြင့္လုိက္တာနဲ႔ သႀကၤန္ျမင္ကြင္း ေတြခ်ည္းပဲမို႔ ေနပူခံ၊ ေငြကုန္ခံၿပီး ထြက္ၾကည့္စရာမလိုဘဲ၊ မ႑ပ္ေတြေပၚက ေဖ်ာ္ေျဖမႈကို ၾကည့္ရတာေပါ့။

ဒီႏွစ္ သႀကၤန္ေတာ့ အစံုပါပဲ၊ Channel – 7 က လႊင့္တဲ့ မုိင္ဒါကြင္းထဲက သႀကၤန္ျမင္ကြင္း၊ ျမ၀တီက တုိက္ရိုက္လႊင့္တဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ သႀကၤန္ျမင္ကြင္း ၂ ခုကိုေတာ့ အခ်ိန္ျပည့္ နီးပါး ခလုတ္ေတြဟိုႏွိပ္ ဒီႏွိပ္နဲ႔ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့မိတယ္။

သႀကၤန္ၿပီးသြားတာ တပတ္ျပည့္မွ တီဗီလိုင္းေတြကေန သႀကၤန္ေဖ်ာ္ေျဖမႈေတြ ျပန္ၾကည့္ရင္း အဆိုေတာ္ အသစ္ေတြ အေၾကာင္း စာေရးခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာေတာ့တယ္။ သႀကၤန္တတြင္းလံုးလည္း သူတို႔နဲ႔ပဲ ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ရတာကိုး။ သႀကၤန္ မ႑ပ္ေတြေပၚက တက္သစ္စ အဆိုေတာ္ ကေလးေတြ ေဖ်ာ္ေျဖတာေတြကို ၾကည့္ၿပီး တခ်ိန္လံုး အသည္းတယားယား ရွိလွတယ္။ အခုေခတ္ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ ေတြကိုေတာ့ အထူးတလည္ မေ၀ဖန္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

အဆုိေတာ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ သူေတြ ဒ္ီေခတ္ႀကီးထဲမွာ ေပါမ်ားသား။ အခု တီဗီမွာ ျမင္ေနရတဲ့ အဆိုေတာ္ကို နာမည္ဘယ္သူလဲ ဆိုတာေတာ့ မသိဘူး၊ သူဆုိေနတဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ တင္ဇာေမာ္ရဲ႕ ပထမေျခလွမ္း၊ သူ႔ၾကည့္ရတာ Rock သီခ်င္းဆိုရင္ အသံ မာေနရမယ္လို႔ ထင္ထားပံုရတယ္။ အသံကို ညႇစ္ညႇစ္ၿပီး ေဆာင့္ေအာ္ေနရွာတယ္။ ၀တ္စားထားတာကလည္း အခုေခတ္ စကားအရ လန္ထြက္ေနပါတယ္။ ခက္တာက အသံက်ဴနင္ေတြ ယိုင္ၿပီး ပါေဖာမင့္ကို ဦးစားေပးေနတဲ့ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း လည္ေခ်ာင္းထဲ ယားသလုိလုိ ျဖစ္လာတယ္။ သူ႔ပံုစံကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လံုး၀ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈ အျပည့္ပါပဲ။
သီခ်င္းၿပီးေတာ့ အခုေခတ္ထံုးစံ အတို္င္း “အဆင္ေျပလား ပရိသတ္ႀကီး။ လက္ခုပ္သံ ၾကားခ်င္တယ္၊ ေနာက္ေန႔ လည္းကဲမယ္” ဆုိၿပီးေတာင္ ေျပာသြားလုိက္ ပါေသးတယ္။

သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး မတ္လကုန္ ေလာက္တုန္းက မဂၤလာ ညစာစားပြဲ တခုမွာ ေတြ႕ရတဲ့ အဆုိေတာ္ႀကီး ကိုခိုင္ထူးေျပာတဲ့ စကားေတာင္ သတိရမိ လိုက္ပါေသးတယ္။

“ေလာကမွာ ရိုးသားမႈက အဆန္းျပားဆံုး ဒီဇိုင္းကို ေပးမွာပဲ။ ပါေဖာမန္႔ဆိုတာ ရွိသင့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆုိေတာ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ သူက ကိုယ့္ရဲ႕ အသံကိုေတာ့ အရင္ဆံုး ျပည့္စံုေအာင္ လုပ္သင့္တယ္” ဆိုတဲ့ ကိုခိုင္ထူးရဲ႕စကား ၾကားေယာင္ၿပီး ၿပံဳးမိတယ္။

ေနာက္ထပ္ အဆုိေတာ္ မိန္းကေလးတေယာက္ ထပ္တက္လာတယ္။ ဆံပင္အ၀ါေရာင္နဲ႔ သူက စီလင္းဒီယြန္ရဲ႕ “My heart will go on” သီခ်င္းကို ေဖ်ာ္ေျဖေနတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖမႈကို ရန္ကုန္က စင္တင္ပြဲ တခုမွာ ႀကံဳေတြ႕ဖူးပါတယ္။ တကယ့္ေရာ့ခ္ အျပင္းစား ျဖစ္ေအာင္ အသံကိုလုပ္ၿပီး ႀကိဳးစားသီဆိုေနတာ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အခု ဒီသီခ်င္း ဆိုရာမွာေတာ့ အသံေသးေသးေလးနဲ႔ တုန္ခါတုန္ခါ ၿပီး Vibration ထည့္ဆုိေနတာ ၾကားရတယ္။ လိုက္ဖ္ လႊင့္တဲ့ ရိႈးျဖစ္လို႔ အသံက်ဴနင္ အနည္းငယ္ ယို္င္တာကေတာ့ ကမၻာေက်ာ္ အဆိုေတာ္ႀကီးေတြမွာေတာင္ ရွိပါတယ္။ မေန႔ညကပဲ Avril Lavinge ရဲ႕ လိုက္ဖ္ရိႈး အေခြေဟာင္းကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ သူေတာင္ က်ဴနင္ နည္းနည္းဝဲေနေသးတာပဲ။ ဒါ live ပဲေလ။ အားလံုးေတာ့ Perfect ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ လႊင့္တဲ့ Sound System ကြာလတီ အေကာင္းအဆိုး ကလည္း ရွိေသးတာကိုး ။ဒါေပမယ့္ ဒီအဆုိေတာ္မေလး ဒီလိုပံုမွန္ အသံေလးနဲ႔ အၿမဲတမ္း ဆိုႏိုင္ရင္ေတာ့ သူ႔အတြက္ ပိုၿပီး ေကာင္းမွာပါလုိ႔ ေတြးမိတယ္။

ဒီႏွစ္ သႀကၤန္စင္ေပၚ တက္လာသမွ် အဆိုေတာ္ေတြကို ၾကည့္ေနတာ ေရာ့ကာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနပါလား။ ေရာ့ခ္ တေခတ္ ျပန္ဆန္းသစ္မွာလား။ ေရာ့ခ္သီခ်င္း ဆိုႏိုင္ရင္ ဂီတေလာကမွာ ဆရာျဖစ္ၿပီပဲ ထင္ၾကတာလား။ ေရာ့ခ္ဆိုတာဘာလဲ ေသခ်ာ ေရာ သိၾကရဲ႕လား ေမးခ်င္ေနမိတယ္။

စင္ေပၚ စတက္လာကတည္းက “မဂၤလာပါ” ဆိုတဲ့ အာေခါင္ျခစ္သံႀကီးနဲ႔ ေအာ္လုိက္တာ ေအာက္က ပရိသတ္ေတာ့ မသိဘူး။ တီဗီက တဆင့္ၾကည့္ေနတဲ့ လူေတာင္ မဂၤလာမရွိဘဲ ေသြးနထင္ ေရာက္ေရာက္ သြားတယ္။

ပရိသတ္ စိတ္၀င္စားေအာင္လုပ္တဲ့ သေဘာ ဆိုတာကို နားမလည္ ၾကတာလား။ ဒီလိုေအာ္ၿပီီး တက္လာလုိ႔ ပရိသတ္က စိတ္၀င္စားပါၿပီ ထားဦး၊ သီခ်င္းစဆိုတာနဲ႔ က်ဴနင္ေတြက ယိုင္တိုင္တိုင္၊ ယမကာေလးလည္း နည္းနည္း ေသာက္ထားတဲ့ အတြက္ ေျခလွမ္းကလည္း ယိုင္တိုင္တိုင္၊ အာေခါင္ျခစ္သံနဲ႔ သီခ်င္းကို ကုန္းေအာ္ေနေတာ့ ၾကားရသူေတြမွာလည္း နား၀င္ပီယံ မျဖစ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားက Avenged SevenFold တို႔ Dream Theater တို႔လို Progressive ဂီတလိုမ်ိဳး ဆန္းသစ္ထားတဲ့ သီခ်င္းပံုစံလည္း မဟုတ္၊ ရိုးရိုးသီခ်င္းကိုပဲ အာေခါင္ကြဲေအာင္ ေအာ္ေနၾကတယ္။ ဒါကို နားေထာင္ရတာ Crush Tone ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ လူငယ္ေတြ တလြဲဆံပင္လိုက္ေနၾကတယ္လို႔ပဲ ထင္မိတယ္။

၁၉၉၀ ေလာက္တုန္းက ေရာ့ခ္ဂီတမွာ ေခတ္စားခဲ့တာ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ေပ့ါ။ ၁၉၉၁ ေလာက္မွာ ရဲသြင္ တက္လာခဲ့တယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြ ထဲမွာလည္း ေကာ္နီက ေရာ့ခ္သီခ်င္းေတြ ဆိုခဲ့တယ္။ သီခ်င္းေတြ ေပါက္ခဲ့သလို သူတို႔ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ ပင္ကိုသံနဲ႔ စင္ျမင့္ေဖ်ာ္ေျဖမႈ စတိုင္ေတြက ပရိတ္သတ္အတြက္ အားက်စရာ၊ လက္ခံခ်င္စရာ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

ေကာ္နီဆိုတာလည္း ဒီလိုေအာင္ျမင္တဲ့ ဘဝကိုရဖို႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဘဝနဲ႔ စခဲ့ရတာပဲေလ။ အဆိုၿပိဳင္ပြဲေတြ ဆိုတာက အခုမွ ေပၚေပါက္လာတာမွ မဟုတ္တာ၊ LPJ ေတးဂီတက က်င္းပတဲ့ အဆိုၿပိဳင္ပြဲမွာ ေကာ္နီ၊ ခင္ျမတ္မြန္နဲ႔ ထြန္းအိႁႏၵာဗိုတို႔ ၃ ေယာက္ ေရြးခ်ယ္ ခံခဲ့ရတယ္။ LPJ ရဲ႕ ပင္တိုင္အဆိုေတာ္ ဘဝကေန သူတို႔ သင္သင့္တာ သင္ယူ၊ ေလ့လာသင့္တာ ေလ့လာ ခဲ့လို႔ အခုအခ်ိန္အထိ ဝါရင့္အဆိုေတာ္ေတြ ေနရာမွာ ရပ္တည္ႏိုင္တာပါ။ ေပၚပင္ အဆိုေတာ္ေတြ အတြက္ ဂီတေလာကမွာ ရာသက္ပန္ ေျခခ်စရာ ေျမမရွိပါဘူး။

၁၉၉၀ အေရွ႕က ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ ဆရာႀကီးေတြကို ထည့္ေျပာရရင္ ဒီေဆာင္းပါးက အခန္းဆက္ျဖစ္ေတာ့မွာမို႔ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ အားလံုးသိၿပီးသားပါ။ ၁၉၉၀ ေက်ာ္ေလာက္က ဆိုရင္ ဂ်က္ဇ္နဲ႔ ေပါပ့္ သီခ်င္းေတြကို ကြယ္လြန္သူ ကိုထူးအိမ္သင္က ဆိုခဲ့တယ္။ ရေဂး ဂီတနဲ႔ စခဲ့တာ ကိုခ်စ္ေကာင္းေပ့ါ၊ ေပ့ါပ္သီခ်င္းေတြနဲ႔ ေပါက္ခဲ့တာ ေမဆြိ၊ ကန္းထရီး သီခ်င္းေတြပဲ ဆိုခဲ့တာ မီမီဝင္းေဖ … ကဲ သူတို႔ တေတြက အခုအခ်ိန္ထိ ဂီတေလာကမွာ သရဖူ ဘာလို႕ေဆာင္းထားၾကတာလဲ။ အဆိုေတာ္ တေယာက္မွာ ကိုယ္ပိုင္ အသံ၊ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ဆိုတာ သိပ္ အေရးႀကီးတယ္ ဆုိတာ ေရွ႕က လူႀကီးေတြလည္း ျပခဲ့ၿပီ။ အဲဒီလို ကိုယ္ပိုင္အသံ ထူးျခားမႈရွိတဲ့ အဆိုေတာ္ဟာ ပရိသတ္ စိတ္ဝင္စားမႈကို ပထမဆံုး ခံရမယ္။ သူ႔ရဲ႕ ႀကိဳးစားမႈ၊ ပညာ ပါရမီေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ခံစားရမယ္။ အခုေခတ္ လူငယ္ေတြကေတာ့ ပင္ကိုအသံကို ေဖ်ာက္ၿပီး ေတာ့ေတာင္ သူမ်ားအသံကိုတု၊ သူမ်ား ပါေဖာမန္႔ကိုခိုး၊ ကိုယ့္အသံကိုေတာင္ ေသခ်ာခိုင္ေအာင္ မလုပ္ၾကေသးဘဲ ခရက္ရွ္ သံေတြကို ကုန္းေအာ္၊ ကီးေတြက ေခ်ာ္၊ ဘားေတြက်ိဳးၿပီး စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

အႏုပညာေလာက ပ်က္စီးစျပဳလာတာလားဆိုတဲ့ စကားေျပာေတာ့ ေခတ္ကို မ်က္ခ်ည္ျပတ္ေနသလို ထင္ၾကမယ္။ ဂီတျမစ္ ေရေၾကာမွာ ေမ်ာလာတဲ့ ေရစီးေၾကာင္း ေတြကေတာ့ အသစ္အသစ္ေတြ လာမွာပဲေလ။ စီဒီေတြ၊ မန္မိုရီ စတစ္ေတြ၊ အိုင္ေပ့ါေတြ ေခတ္စားလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ Band နဲ႔မဆိုဘဲ စီဒီနဲ႔ပဲ အမ်ားစုက ဆိုလာၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ Bandနဲ႔ဆိုဖို႔ ခဲယဥ္းတဲ့ သီခ်င္းေတြ၊ သီခ်င္းအသစ္မို႔ အတီးသမားေတြ မၾကားဘူးလို႔၊ တခ်ိဳ႕ အတီးသမားေတြက တီးတာ အဆင္မေျပလို႔ စသည္ျဖင့္ စီဒီေတြနဲ႔ ဆိုလာၾကတယ္။ ဒီအထိလည္း လက္ခံေပးလို႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆိုသံကိုပါ မေဖ်ာက္ဘဲ စီဒီဖြင့္ၿပီး စင္ေပၚတက္၊ Play Back လုပ္ေနၾက တာကေတာ့ ပရိသတ္ကို ေစာ္ကားလြန္းၿပီ ထင္ပါတယ္။

ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈဆိုတာ ဆံပင္ေပါင္းတင္ဖို႔၊ မ်က္ႏွာ အဆိပ္ထုတ္ဖို႔၊ စပြန္ဆာ လက္ခ်ိတ္ၿပီး အဝတ္အစား သြားဝယ္ဖို႔၊ အဲဒီေလာက္ပဲ ထင္ေနၾကတဲ့ အဆိုေတာ္ အသစ္ေတြက ကိုယ့္အသံဖြင့္ၿပီး ဆိုမယ့္ စီဒီေခြကိုေတာ့ စစ္ေဆးမႈ မျပဳၾကတာ အံ့ၾသစရာပဲ။ ႀကိဳတင္မျပင္ဆင္ ၾကဘူး ထင္ပါတယ္။ စီဒီက ထစ္ေနၿပီး ေခြးအလွည္းနင္းသလို အထစ္အထစ္၊ အဆိုသံ ႀကီးကလည္း အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့နဲ႔ ထြက္လာေရာ ေအာက္က ပရိသတ္ ကလည္း ဝါးကနဲဟားၾကေတာ့ အရွက္ေတြ ျဗန္းျဗန္း ကြဲၾကျပန္ေရာ။

အခုဆိုရင္ ရုပ္သံလိုင္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေပၚေပါက္လာၿပီ။ ကမာၻ႔အဆင့္ မမီေသးေပမယ့္ အရင္ကထက္ စာရင္ေတာ့ အဆိုးထဲက အေကာင္း ျဖစ္လာတာကို ႀကိဳဆိုရမွာပါ။ ခ်ယ္နယ္တိုင္း မွာလည္း ကိုယ္ပိုင္ အဆိုေတာ္ေတြ၊ သရုပ္ေဆာင္ သစ္ေတြနဲ႔၊ အစီအစဥ္အသစ္ေတြ တင္ဆက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။ အဲဒီက ေမြးထုတ္တဲ့ အဆိုေတာ္သစ္ေတြ၊ သရုပ္ေဆာင္သစ္ေတြ ကလည္း ကိုယ့္ခ်ယ္နယ္ကို သိကၡာမက်ေအာင္ ထိန္းသင့္ပါတယ္။ အဆိုၿပိဳင္ပြဲေတြ ကေန ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ခ်မ္းခ်မ္း၊ နီနီခင္ေဇာ္တို႔လို အဆိုေတာ္ေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြကိုေတာ့ အသိအမွတ္ ျပဳမိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဆိုၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ဆုေလးရၿပီး ေအာင္ျမင္တာ မေအာင္ျမင္တာထား၊ ကိုယ့္မွာ ပညာ ဘယ္ေလာက္ ရွိတာ မရွိတာထား၊ ေလာေလာဆယ္ ပရိသတ္က နည္းနည္းသိေနၿပီ ဆိုရင္ကိုပဲ ေတာ္ေလာက္ၿပီ၊ ငါ အဆိုေတာ္ျဖစ္ၿပီလို႔ ထင္ေနၾကပံု ရတဲ့သူေတြ မ်ားေနတာကေတာ့ စဥ္းစားစရာပါ။ ပြဲက ဆိုဖူးတာ ၁၀ ပြဲ မျပည့္ေသးဘူး။ စင္ေအာက္မွာ ဘီယာဗူးေလးေတြ ကိုင္လို႔၊ ဘယ္သူ႔ကို မွလည္း ဂါရဝတရား မထား ၾကတာေတြ ျမင္ေနရတာလည္း ေတာ္ေတာ္ဆုိးပါတယ္။ တခါကလည္း မဂၤလာေဆာင္ ဧည့္ခံပြဲ တခုမွာ ေဂ်ညီညီ၊ မိုခမ္း တို႔က တီးဝိုင္း စင္ျမင့္ေဘးက စားပြဲဝိုင္းမွာ ထိုင္လို႔ေပ့ါ။ အဆိုၿပိဳင္ပြဲတခုက ဆုရထားတဲ့ အဆိုေတာ္မေလး တေယာက္က ဝင္လာၿပီး စားပြဲက လူေတြကို တစ္ေယာက္ခ်င္း ၾကည့္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ “အဆိုေတာ္ေတြက ဘယ္မွာလဲဟင္” … တဲ့။

ၾကားရတာ နားဝမသက္သာလို႔ ညည္းရေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ တေခတ္တခါက ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အဆိုေတာ္ေတြကို မသိတာလား၊ အသိအမွတ္ မျပဳတာလား ေမးလို႔ရရင္ ေမးၾကည့္ခ်င္တယ္။

အႏုပညာေလာက အရည္အခ်င္းျပည့္ျပည့္ ဆက္ၿပီး ရွင္သန္ဖို႔ လူငယ္ေတြမွာ တာဝန္ရွိၾကပါတယ္။ အသက္ႀကီးသြားတဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြက ေနရာမဖယ္ေပးခ်င္လို႔ လက္ရွိလူသစ္ေတြကို လက္မခံႏိုင္တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ေခတ္က ရခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာ၊ က်ားကုတ္က်ားခဲ ယူခဲ့ရတဲ့ ပညာေတြလို တန္ဖိုးထားေစခ်င္ ၾကတာပါ။ အခုေခတ္မွာ ပညာေတြ ဆည္းပူးဖို႔ လြယ္ကူေနတဲ့ အတြက္လည္း လက္လြတ္စံပယ္ မျဖစ္ေစခ်င္ၾကတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္အဆင့္မွာ ရွိလဲ ဆိုတာကို အားလံုး စိစစ္ေစခ်င္ပါတယ္။

အႏုပညာဆိုတာ လူေတြရဲ႕ စိတ္ကို အေမာေျပေစဖို႔ ေဖ်ာ္ေျဖေရး တခုလည္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ ခံစားရသူတိုင္း အတြက္ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ေကာင္းၿပီး အခ်ိန္ေပး ခံစားရတာနဲ႔ ထိုက္တန္ေအာင္ တင္ဆက္မယ္ ဆိုရင္ပဲ အႏုပညာသမားေတြအဖို႔ တာဝန္တခု ေက်ပြန္ေနပါၿပီ။ တက္သစ္စ အႏုပညာရွင္ေတြအားလံုး အႏုပညာကို၊ ဂီတကို အမွန္တကယ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူေတြ ျဖစ္လာေစဖို႔ပဲ ဆႏၵျပဳလိုက္ပါတယ္။
ဧရာ၀တီ