ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္-

ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို သမိုင္းမွာ စိတ္ဖိစီးမႈ အမ်ားဆုံး လူ႔အဖြဲ႕အစည္းလို႔ ဆိုရင္ မမွားတန္ရာဟု ထင္သည္။ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး အေရးကိစၥမ်ားစြာပင္ အျပည့္အဝ အလိုက် ႏွစ္ၿခိဳက္စရာ မရွိ။ စီးပြားေရးက မျပည့္စုံ၊ လူမႈေရးက မလုံၿခဳံ၊ စီးပြားေရးက ခ်ိဳ႕တဲ့၊ (ေျမထု၊ ေရထု၊ ေလထု) ဝန္းက်င္က ညစ္ညမ္း၊ သဘာဝ ေဘးအႏၲရာယ္ ရာသီဥတုက ေဖာက္ျပန္၊ အနာဂတ္က မေတာက္ပ။ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ဆိုတာက ေတာ္ေသးသည္။ လူတစ္ခု ပူမႈရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋ ဆိုေသာ စကားရွိသည္ မဟုတ္လား။ စိတ္ဖိစီးမႈက စိတ္က်ေရာဂါ အဆင့္ကူးစက္သြားလွ်င္ မလြယ္။ လူထု လူတန္းစား ေပါင္းစုံ (ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမား၊ လုပ္ငန္းရွင္၊ အႏုပညာ သမား စသျဖင့္) သူ႔အထြာႏွင့္သူ ျပႆနာကို ရင္ဆိုင္ၾကရသည္။ ဒါေၾကာင့္ တိုးတက္သည္ ဆိုေသာ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ စိတ္ေရာဂါကု ဆရာဝန္ႏွင့္ တိုင္ပင္ရတာကို အေလ့အထုံ ျဖစ္၍ ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာေတာ့ အ႐ူးဟု အထင္ခံရမွာ စိုးေသာစိတ္ျဖင့္ စိတ္ေရာဂါကု ဆရာ၀န္ထံ သြားေလ့မရွိ။ အခုတေလာ သတိထားမိတာက ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာ အဆက္မျပတ္ ပါလာတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ သတ္ေသတဲ့ အမႈအခင္းေတြပါ။ အိမ္ အေပၚထပ္မွ ခုန္ခ်သူ၊ အဆိပ္ေသာက္သူ၊ ဆြဲႀကိဳးခ်သူ စသျဖင့္ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ေသေၾကာင္းႀကံၾကတဲ့ သတင္းေတြ ေတြ႕ရသည္။ အေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း အထေျမာက္တာ ေတြ႕ရ၏။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ တစ္ႏွစ္တည္းမွာပဲ အဆိပ္ (ပိုးသတ္ေဆး) ေသာက္ေသတဲ့သူ ၂၀၁ ေယာက္ ရွိတယ္လို႔ ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီး အဆိပ္ကုဌာနက ေဒါက္တာရဲျမင့္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာတာ ၾကားလိုက္ရသည္။ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္က ေရႊဆိုင္လုပ္ငန္း ပိုင္ရွင္ လင္မယားဆို ကေလးကို သၾကားလုံးထဲ အဆိပ္ထည့္ေၾကြးၿပီး သူတို႔လည္း အဆိပ္ေသာက္ေသၾကသည္တဲ့။ မၾကာမီက ဂ်ာနယ္တေစာင္မွာပင္ တာဝန္ရွိသူတဦးက က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသတဲ့ အမႈေတြ မ်ားလာလို႔ ျပႆနာအရင္းအျမစ္ကို ရွာေဖြတားဆီးဖို႔ အထိ ထုတ္ေဖာ္ေျပာလိုက္တာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီကိစၥဟာ ေပါ့ေသးေသး ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူ႔အသက္ တစ္ေခ်ာင္းကိစၥလုိ႔ ဆိုေပမယ့္ အဲဒါဟာ တိုင္းျပည္အေရး၊ ႏိုင္ငံ့အေရးနဲ႔လည္း ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ မၾကာခင္က ဂ်ပန္က ထုတ္ျပန္တဲ့ စာရင္းအရ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသမႈေၾကာင့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ စီးပြားေရးဟာ ေဒၚလာ ၃၂ ဘီလီယံေက်ာ္ ဆုံး႐ႈံးနစ္နာခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒါဟာ ဝင္ေငြ ဆုံး႐ႈံးမႈနဲ႔ ကုသမႈ ကုန္က်စရိတ္ကို ထြက္ခ်က္ထားတာပါ။ ဥပမာ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္က ဂ်ပန္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ သတ္ေသတဲ့သူ ၂၆၅၀၀ ေယာက္ရွိတယ္။ အသက္ ၁၅ ႏွစ္နဲ႔ ၆၅ ႏွစ္ ၾကားသူေတြပါ။ သူတို႔သာ သက္တမ္းေစ့ေနထိုင္ၿပီး ပင္စင္မယူခင္အထိ အလုပ္လုပ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ယန္းေငြ ၁ ဒႆမ ၉ ထရီလီယံ အထိ ဝင္ေငြ ရလိမ့္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အဖိုးတန္အင္အားေတြ ဆုံး႐ႈံးၾကရတာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ ၂၀၀၀ ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသတဲ့သူ ၃၂၀၀၀ ေက်ာ္ ရွိတယ္တဲ့။


(suicide in japan 2012)

အသက္ကို မႏွေမ်ာၾကတဲ့ အထဲမွာေတာ့ အာရွသားေတြဟာ ထပ္တန္းကပဲ လို႔ ဆိုရပါမယ္။ ဂ်ပန္ေတြက ဒါကို ဘူရွီဒို စိတ္ဓာတ္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဆာမူ႐ိုင္း ေတြဟာ သခင္အတြက္ အသက္စြန္႔ဖို႔ ဝန္မေလးၾကဘူး။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ ၿပီးဆုံးကာနီး ဂ်ပန္မွာ ခါမီကာေဇ ေခၚတဲ့ အေသခံ ေလသူရဲေတြ ေပၚလာတယ္။ သူတို႔က ေလယာဥ္ပ်ံေရာ ကိုယ္တိုင္ပါ ပစ္မွတ္ေနရာကို ထိုးစိုက္ခ်ၿပီး အေသခံ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ ကမၻာေပၚမွာ ကိုယ့္ကုိယ္ကို သတ္ေသမႈ အမ်ားဆုံးက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ က်ေနာ္တို႔ဆီက လူေတြ အင္မတန္ အားက်ၿပီး အစားအေသာက္က အစ ဝတ္စားပုံ ဖက္ရွင္အဆုံး အတုခိုးေနတဲ့ ကိုရီးယားႏိုင္ငံပါ တဲ့။ က်န္တာ အတုခိုးၾကပါ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသတာေတာ့ အတု မခိုးၾကပါနဲ႔လို႔ ေတာင္းပန္ရေတာ့မွာပဲ။ ဘာျဖစ္ လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ျမန္မာကလည္း ဒီကိစၥမွာ “ဇ” က မေသးဘူးကိုး။ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက သာေကတ တံတားသစ္ႀကီး ေပၚလာေတာ့ အဲဒီ တံတားေပၚက ခုန္ခ်ေသတဲ့သူက မနည္းဘူး။ တခ်ိဳ႕ သမီးရည္းစားေတြဆို လက္ခ်င္းတြဲခ်ည္ၿပီးေတာင္ ခုန္ခ် သတ္ေသၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ႐ူးမိုက္ၾကသလဲ။ သူတို႔က ဒီလို လက္ခ်င္းတြဲ ထားရင္ ေနာင္ဘဝက် ဒီလိုပဲ အတြဲလိုက္ ဝင္စားၾကမယ္လို႔ ေတြးပုံ ေပၚတယ္။ ေသရင္ လူဟာ သူ႔ (ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္) ကံ အေလ်ာက္ ၃၁ ဘုံကို လားၾကရတယ္ ဆိုတာမွ မသိၾကတဲ့ အတိုင္းပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ လာခုန္ခ်တဲ့ သူေတြကို တားဖို႔ သာေကတ တံတားမွာ ရဲ အေစာင့္ေတာင္ ခ်ထားခဲ့ရဖူးတယ္။


 (problem in South Korea.)

အဲဒါေတြဟာ ရွိတ္စပီးယား ရဲ႕ ႐ိုမီယို နဲ႔ ဂ်ဴးလီယက္ ျပဇာတ္ကို အတုယူမွားရာက ဆင္းသက္လာတဲ့ အယူအဆလြဲေတြလို႔ ထင္တာပဲ။ အဲဒီ ဇာတ္ထဲမွာ ေတာ့ ခ်စ္သူနဲ႔ ကြဲတဲ့အတြက္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသုံး အထက္တန္း စကားေျပ စာအုပ္ထဲမွာ သတင္းစာဆရာတို႔ရဲ႕ ဘိုးေအ ဘိုးဝဇီရရဲ႕ စိန္စားေသတဲ့သတင္း ဖြဲဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေရးထားတာ ဖတ္ဖူး ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ခက္တာက အသိဉာဏ္မရွိတဲ့သူေတြသာ ဒီအလုပ္မ်ိဳး လုပ္ၾကတယ္လို႔ တစ္ထစ္ခ် ေျပာမရျပန္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာေတြျဖစ္တဲ့ ဗာဂ်ီးနီယားဝုဖ္ (ေရထဲ ဆင္းေသ)၊ ဆယ္ဗီလာပလပ္သ္ နဲ႔ ကဝါဘာတာ (ဓာတ္ေငြ႕႐ႉ႐ႈိက္ေသ)၊ ဟဲမင္းေဝး (ေသနတ္နဲ႔)၊ မီးရွီးဗား (ဓားနဲ႔ ဗိုက္ကိုခြဲ) စတာေတြလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသခဲ့ၾကလို႔ပါပဲ။ 


က်ေနာ္တို႔ ေလးစားတဲ့ စာေရးဆရာမႀကီး ေဒၚၾကည္ေအးရဲ႕ ဝတၳဳ တစ္ပုဒ္ထဲမွာ “လူေတြဟာ အေပ်ာ္ရႊင္ဆုံး အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသရမယ္၊ အဲဒါဟာ ဘဝကို အႏိုင္နဲ႔ ပိုင္းတာပဲ” လို႔ ဆိုတဲ့စကား ၾကားလိုက္ရေတာ့ ႐ုတ္တရက္ လန္႔သြားဖူးပါတယ္။ ဆန္းသစ္တယ္၊ သူမ်ားနဲ႔ မတူဘူး ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚတိုင္းကိုလည္း ေကာင္းလွခ်ည့္ရဲ႕လို႔ ေျပာမရပါဘူး။ လူ႔က်င္ဝတ္ စည္းကမ္း အသိဉာဏ္ တရားေတြနဲ႔ ထိန္းညွိရပါမယ္။ ေရွး အဆက္ဆက္က စာေပပါရမီရွင္ေတြ ဒီလို သတ္ေသၾကတယ္ ဆိုတာလည္း စိတ္စံလြဲေနတဲ့ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေၾကာင့္ ပါပဲ။ သက္သက္သာသာ ေျပာရရင္ေတာ့ ယဥ္ယဥ္ကေလး ႐ူးေနၾကတာေပါ့။ ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ ေတာင္ကိုးရီးယား ႏိုင္ငံမွာဆို ေန႔စဥ္ သတ္ေသတဲ့လူ ၃၀ ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက လူငယ္ေတြ သိတဲ့ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား မင္းသမီးေတြ၊ အဆိုေတာ္ေတြလည္း ပါပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီသတင္း ေတြက ပိုၿပီး အာ႐ုံစိုက္စရာ ျဖစ္႐ုံမကဘူး၊ ေနာက္ထပ္ ေသခ်င္တဲ့ သူေတြကိုပါ အားေပး လႈံ႔ေဆာ္သလို ျဖစ္ေတာ့တာေပါ့။ ေဖ်ာ္ေျဖေရး နယ္ထဲက လူေတြတင္ မကဘူး၊ စီးပြားေရးေလာက၊ အားကစားေလာက၊ ႏိုင္ငံေရးေလာက က လူေတြလည္း ပါတယ္။ သမၼတေဟာင္း တစ္ေယာက္ေတာင္ ပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေတာင္ကိုးရီးယားႏိုင္ငံဟာ ကမၻာ့စီးပြားေရး အင္အားႀကီး ႏိုင္ငံေတြထဲမွာ အဆင့္ ၁၃ ခ်ိတ္တဲ့ ႏိုင္ငံပါ။ သာမန္ၾကည့္ရင္ ေတာ့ တိုင္းျပည္ဟာ ၾကြယ္ဝတယ္လို႔ ထင္စရာရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး တုိင္းျပည္ေတြရဲ႕ ထုံးစံအတိုင္း စားဝတ္ေနေရး စရိတ္က ႀကီးျမင့္တယ္။ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ေအာင္ မနည္း႐ုန္းကန္ေနၾကရတယ္။ အၿပိဳင္အဆိုင္ အားႀကီးတယ္။ (အႏုပညာရွင္ေတြ သတ္ေသၾကရာမွာေတာ့ အဲဒီအခ်က္က အဓိက က်တယ္။) စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖိစီးမႈ (Stress) ဒဏ္ မခံႏိုင္ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ ဆိုးဝါးတဲ့ စိတ္က်ေရာဂါ (Depression) ျဖစ္လာၾကတယ္။ ဒီေရာဂါရဲ႕ လကၡဏာတစ္ရပ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသၾကျခင္းပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသဖို႔ ႀကံတဲ့သူကို အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ဥပေဒက သတ္မွတ္တယ္။ အိႏၵိယ ရာဇသတ္ႀကီး ပုဒ္မ အရ ေျပာတာပါ။ ဒါက အဂၤလိပ္ရဲ႕ ဥပေဒကိုး။ သူတို႔ ဘာသာမွာ လူကို ဘုရားသခင္က ဖန္ဆင္းတယ္။ လူရဲ႕ ေသျခင္း ရွင္ျခင္းဟာ ဘုရားသခင္နဲ႔ပဲ ဆုိင္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသတာဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္ကို ဆန္႔က်င္တာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အျပစ္ ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဘာသာကေတာ့ ဒီလို သတ္ေသရင္ ေနာက္ေနာင္ ဘဝ ဘ၀ေတြမွာလဲ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာတိုင္ေအာင္ အထုံပါတတ္တယ္လို႔ ေျခာက္လွန္႔ တားျမစ္ထား ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသၾကတာ ဆိုရင္လည္း ႏိုင္ငံတကာ စံႏႈန္းနဲ႔ ၾကည့္ရင္ေတာ့ အင္မတန္ နည္းပါေသးတယ္။ ေနာက္ တစ္ခ်က္က ဗုဒၶဘာသာ ပီပီ ေလာကဓံတရား ရွစ္ပါးနဲ႔ ႀကဳံတဲ့ အခါ အထိုက္အေလ်ာက္ တရားနဲ႔ ေျဖႏိုင္ၾကလို႔ပါပဲ။ အခက္အခဲ ဆိုတာ ဘဝမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စြမ္းရည္ကို စိန္ေခၚတဲ့ သင္ခန္းစာေတြလို႔ပဲ မွတ္ယူရပါမယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆုံး႐ႈံး ဆုံး႐ႈံး အသက္မဆုံး႐ႈံးေသးရင္ ဆုံး႐ႈံးတယ္လို႔ မေခၚႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသၾကမယ္ ႀကံရင္ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ သုံးၿပီး ေတြးေတြးဆဆ ဆုံးျဖတ္တတ္ၾကပါေစ။



 by သစၥာနီ -- 


Posted By Blogger လူဗိုလ္